Szanowny Panie!

Tylko w kestii formalnej: To nie jest strona Bractwa Św. Piotra.

Błażeju - z tego, co podałeś to wynikałoby, ze
1. Arcybiskup Lefebvre również nie był przeciwny odprawianiu Mszy św. w "nowym rycie".
Skąd więc tak silne ataki ze strony FSSPX na nową liturgię
Wydaje mi się w tej chwili, że - jedynym logicznym uzasadnieniem jest to, by jedynie nagłośnić całą sprawę - po czym z powrotem połączyć się z Kościołem Powszechnym ...
2. Był przeciwny również odłączaniu się od Rzymu.
Jednak - zrobił wykroczenie za które doskonale wiedział o tym, że grozi mu kara ekskomuniki. Zdecydował się jednak na zerwanie porozumienia ze Stolicą Apostolską.
Dlaczego tak się stało

Jakmam powyższe rozumieć:
-Czy to zatem znaczy, że Błażej podał nieprawdziwe dane,
-Czy też znaczy, że FSSPX nie uznaje tych słów arcybiskupa Lefebre'a ?

Nie jesteśmy bandą zbójów czyhających na Waszą krew. Podczas rozmów z kard. Ratzingerem ks. Prefekt postawił warunek by w Saint-Nicolas-du-Chardonnet była odprawiana jedna nowa Msza Św. dla dotychczasowych parafian i Arcybiskup zgodził się.

Rzecz w tym, że zmiany, które wprowadził Sobór Watykański były jak najbardziej słuszną reakcją na zmiany (polityczne, gospodarcze i kulturowe) w świecie.

"Otwarcie Kościoła na ludzi" - tu nie mam wątpliwości - decyzje jak najbardziej słuszne.

Odnowienie liturgii - wydaje mi się, ze słuszne, dobre początkowo zmiany poszły w co niektórych krajach rzeczywiście nieco za daleko - przydało by się tu rzeczywiście powrót do Tradycji ...

"Dialog ekumeniczny" - znów słuszne pociągnięcie, choć mocno spóźnione - przypomnę, że pierwsza część Soboru Trydenckiego była jak najbardziej "ekumeniczna", dążąca do pojednania z Protestantami - wszak jesteśmy Chrześcijanami, którzy pełnią służbę Chrystusowi.

Czas bowiem najwyższy skończyć te nikomu niepotrzebne waśnie - jednak obydwie strony winny mieć chęć porozumienia.

„Stara koncepcja ekumenizmu powrotu została dziś zastąpiona przez ideę wspólnej podróży, zbliżającej chrześcijan do komunii kościelnej, rozumianej jako jedność w pojednanej różnorodności” (kard. W. Kasper, mowa: „Wspólna deklaracja o usprawiedliwieniu: powód do nadziei”, [w:] DC nr 2220 z 20 lutego 2000 s. 167).

Podobnie jak sama idea Ciała Kościołów domaga się istnienia Kościoła - Głowy Kościołów, którą jest właśnie Kościół rzymskokatolicki, który „przewodniczy w powszechnej komunii miłości” , tak jedność Episkopatu wymaga istnienia Biskupa - Głowy Ciała czyli Kolegium Biskupów, którym jest Biskup Rzymu . „Biskup Rzymu, jako następca Piotra, jest trwałym i widzialnym źródłem i fundamentem jedności” , tak Episkopatu jak i całego Kościoła. Ta jedność Episkopatu przedłuża się w ciągu wieków za pośrednictwem sukcesji apostolskiej oraz jest podstawą tożsamości Kościoła każdej epoki z Kościołem zbudowanym przez Chrystusa na Piotrze i na pozostałych Apostołach

Jedność Eucharystii i jedność Episkopatu z Piotrem i pod Piotrem nie są niezależnymi podstawami jedności Kościoła, ponieważ Chrystus ustanowił Eucharystię i Episkopat jako rzeczywistości połączone istotowo . Episkopat jest jeden, jak jedna jest Eucharystia; jedna Ofiara jednego Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał. Liturgia w różny sposób wyraża tę rzeczywistość; ukazuje na przykład, że każda celebracja eucharystyczna dokonuje się nie tylko w jedności z własnym Biskupem, ale także z Papieżem, z kolegium biskupów, z duchowieństwem i całym ludem . Każda ważna celebracja Eucharystii wyraża tę powszechną komunię z Piotrem i z całym Kościołem lub też przywołuje ją obiektywnie, jak dzieje się w wypadku Kościołów chrześcijańskich odłączonych od Rzymu .

„Kościół wie, że z licznych powodów jest związany z tymi, którzy będąc ochrzczeni noszą zaszczytne imię chrześcijan, ale nie wyznają pełnej wiary lub nie zachowują jedności wspólnoty pod zwierzchnictwem następcy Piotra” . W Kościołach i niekatolickich Wspólnotach chrześcijańskich istnieją rzeczywiście liczne elementy Kościoła Chrystusowego, które pozwalają nam z radością i nadzieją dostrzec łączącą nas z nimi pewną komunię, chociaż niedoskonałą .

Komunia taka zachodzi przede wszystkim z wschodnimi Kościołami prawosławnymi; chociaż są odłączone od Stolicy Piotrowej, pozostają złączone z Kościołem katolickim ścisłymi więzami, którymi są sukcesja apostolska i ważnie sprawowana Eucharystia, i dlatego zasługują na miano Kościołów partykularnych . „Przez sprawowanie Eucharystii Pana w tych poszczególnych Kościołach buduje się i wzrasta Kościół Boży” , ponieważ w każdej ważnie sprawowanej Eucharystii rzeczywiście uobecnia się jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół .

Ponieważ jednak komunia z Kościołem powszechnym, reprezentowanym przez następcę Piotra, nie jest zewnętrznym uzupełnieniem Kościoła partykularnego, ale jednym z jego wewnętrznych i konstytutywnych elementów, oznacza to, że te czcigodne wspólnoty chrześcijańskie noszą także ranę na swoim byciu Kościołem partykularnym. Rana jest jeszcze głębsza we wspólnotach kościelnych, które nie zachowały sukcesji apostolskiej i ważnie sprawowanej Eucharystii. Sytuacja ta jest również raną dla Kościoła katolickiego, powołanego przez Pana, by stać się dla wszystkich „jedną owczarnią i jednym pasterzem” , o ile przeszkadza w pełnym urzeczywistnieniu się jego powszechności w historii.

Sytuacja ta usilnie wzywa wszystkich do podjęcia ekumenicznego dzieła budowania pełnej komunii w jedności Kościoła; tej jedności, „której Chrystus od początku udzielił swojemu Kościołowi; wierzymy, że jedność ta istnieje w sposób nieutracalny w Kościele katolickim, oraz ufamy, że każdego dnia wzrasta coraz bardziej aż do skończenia wieków” . W tym ekumenicznym dziele pierwszorzędne znaczenie mają modlitwa, pokuta, studium, dialog i współpraca, aby ciągłe nawracanie się do Pana umożliwiło wszystkim uznanie, że Prymat Piotra trwa w jego następcach, Biskupach Rzymu, i dostrzeżenie, że posługa Piotrowa jest realizowana tak, jak chciał tego Pan - jako powszechna służba apostolska, obecna we wszystkich Kościołach od wewnątrz, która zachowując swoją istotę z ustanowienia Bożego może wyrażać się na różne sposoby, stosownie do czasów i miejsc, jak to poświadcza historia.