Masz chyba problemy z logicznym rozbiorem wyopowiedzi, więc pozwól że pomogę. Stwierdzenie, że tylko człowiek może tworzyć życie to nie stwierdzenie, że każdy człowiek potrafi je stworzyć. Teraz rozumiesz?

Przepraszam, ale nie skorzystam. Ale dzięki mimo wszystko.

Zapragnę więc przybliżyć mój tok myślenia.. bardzo prosto.
Dwójka dzieci i ojciec. Ojciec ma złotówkę. Jednemu z nich da, drugi nie dostanie.
Jeśli ten co dostał pomyśli, że sobie tą złotówkę "wyczarował", że sam ją stworzył to znalazłoby się kilka epitetów.

Jest to pewna teoria, ale dla mnie żywa, której doświadczam. Nauka Kościoła potwierdza moje zdanie, gdyż "wszystko jest łaską".

Po pierwsze nie mam zamiaru tarzać się u stóp kogokolwiek bo to obraza mojej godności. Po drugie nie wiem za co mam go błagać o przebaczenie.



Prosze mówić o sobie, a nie w moim imieniu



Między innymi dlatego odrzuciłem katolicyzm. Pokora tak naprawdę to nic innego jak słabość. Nie mówie, żeby się od razu pysznić jakby nie wiem co, ale jeśli człowiek jest zanadto pokorny to jest po prostu człowiekiem, który nie umie walczyć o swoje.

Pokora to nic złego, wystarczy jej nie mylić z płaszczeniem się niczym Toadie z Gumisiów.

No właśnie

Taaa...mamy wielkie poczucie godności...tak wielkie, że Stwórcy nie możemy już powiedzieć "dziękuję" ani za to, ze nas stworzył, ani za to, ze możemy być zbawieni...
Nie, nie mamy za co przepraszać. Za dumni jesteśmy , żeby się przyznać do jakichkolwiek słabości.
Oj, mocni wy ludzie, uch jacy mocni...
Też taka byłam, jako żywa. Tylko nieco mniej lat miałam. Kiedy pierwszy raz zajrzałam śmierci w oczy( jeszcze jako niewierząca) zrozumiałam, jak niewiele mogę i jakim pyłem jestem we wszechświecie. Ale jeszcze wtedy byłam pełna buntu wobec Boga, tak jak niektorzy tu piszący. Miotałam się wyzywając Go albo ignorując.
Bóg okazał mi mimo to łaskę. Wyszłam z choroby już nie taka butna i pewna siebie. Życie powoli uczyło mnie pokory. Zawaliły się wszystkie moje plany.
Słowo Boże mówi, że kiedy wydaje ci się, że stoisz, uważaj, żebyś nie upadł.
Pokora wobec życia, wobec Boga, w końcu wobec innych ludzi to nie jest słabość. A poczucie godności nie polega na manifestowanoi własnej siły, ale na tym, żeby wiedzieć, kim się jest.

Kim jestem? Jestem człowiekiem, koroną Bożego stworzenia, jestem swtorzona na Jego obraz i podobieństwo, stworzona po to, aby wydawać w życiu dobre owoce. Stworzona po to, aby w końcu być z moim Bogiem i to na pewno nie będzie jakiś nudne niebo , ale coś, "czego oko ludzkie nie widziało, ani ucho ludzkie nie słyszało".
Ale też wiem, gdzie jest moje miejsce.
To nie sztuka być kimś, kiedy jest się zdrowym, mocnym, wyksztaŁconym, pięknym czy bogatym. Sztuka być kimś, kiedy jest się biednym, chorym, kiedy się przeżywa porażkę. I jśli wtedy zachowasz to swoje poczucie godności, kiedy w momencie proby się nie upodlisz, to dopiero wtedy będziesz "mocny".
Bo w gębie...to każdy potrafi być mocny.

Kiedy po raz pierwszy zrozumiałam , że mam gdzieś ten wyścig szczurów, że tak naprawdę wcale nie muszę o nic walczyć, to było jak wielkie uwolnienie. Nie muszę być "kimś". Nie muszę "walczyć o swoje". Nie zależy mi na laurkach z szóstkami ani na tym, żeby rosło moje konto w banku. Ani na tym, żeby mieszkać w luksusach.

Trudno to zrozumieć komuś, kto wciąż tkwi w systemie tego świata, kto nie ma obrońcy( bo za mnie walczy mój Bog, ktory mnie nie opuści, ani o mnie nie zapomni, czego nieraz już doświadczyłam. Tam, gdzie kończyły się moje możliwości, tam On zaczynał mi pomagać w sposób cudowny. Bo to nie ejst jakiś daleki Bóg, On jest blisko, mogę z Nim rozmawiać).

Szczerze współczuje tym wszystkim, którzy muszą "walczyć o swoje" .
W końcu się wypalą. A jak już sobie wszystko "wywalczą" to pójdą do grobu i tam tego...nie zabiorą.

Wygląda na to, że jedna z największych różnic między nami leży w podejściu do własnego życia i własnej egzystencji. Ty boisz się straty życia, dla mnie zaś myśl o tym, że zginę i nie pozostanie po mnie nic, żadna dusza ani świadomośc, wcale nie jest straszna. Taka jest po prostu kolej rzeczy i w sumie całe szczęście, bo wieczna egzystencja to chyba najgorsze co może być. Lepiej umrzeć ze świadomością, że nie zrobiło się wszystkiego, niż żyć ze świadomością, że zrobiło się już wszystko.

Boisz się wiecznej egzystencji bo nie poznałeś Boga.
Zresztą- mam dla ciebie nie najweselszą wiadomość...Masz życie wieczne, czy tego chcesz, czy nie. Tylko od Ciebie zależy, gdzie je spędzisz.

Masz równie mało podstaw by wypowiadać się kateogrycznie o tym, że ktoś ma życie wieczne, jak ja o tym, że po śmierci czekać będzie na Ciebie wielka tchórzofretka oznajmiająca radośnie: "Witaj córciu".

Osobliwe i tendencyjne wnioskowanie

Ale ja np nie prosilem go o to by mnie tworzyl, wiec nie wiem z jakiego powodu mialbym mu dziekowac. Ani za to, ze bede zbawiony, bo wcale nie chce calowac go w dupe przez wiecznosc. I to jego sprawka, bo rzekomo on mnie stworzyl.

Cóż, Twoja sprawa, Twoja decyzja. Ja dążę do tego by dobrze mi się powodziło w życiu. Życie jest niestety tak skonstruowane, że trzeba się o wszystko rozpychać ramionami, bo inaczej zostaniesz pominięty/ta. A przez skupianie się nad życiem wiecznym w "lepszym świecie", często ludzie zupełnie nie interesuja się życiem doczesnym.

Żeby nie było wątpliwości i głupich uogólnień potem typu "popatrzcie, jacy są ateiści", to ja jestem ateistą i mam zasadniczo inne podejście do życia. Powiedzmy bardziej buddyjskie, które możnaby przy pomocy kilku zdań wyrazić:
- więcej nie znaczy lepiej
- jeśli nie cieszy Cię to, co masz, to czy możesz być szczęścliwszy, mając więcej
- szczęście nie wynika z posiadania rzeczy, tylko z umiejętności docenienia tego, co mamy, tu, gdzie jesteśmy, w tej własnie chwili
- działać i być w świecie nie znaczy rozpychać się łokciami, ale szukać swojej drogi tak, by nikogo po drodze do celu nie szturchać i dążyć do wzrostu...

j.

To ja wyjasnie swoje podejscie, slowami Alistera Crowleya "czyn wole swoja, niechaj bedzie prawem".