Taaa... [...] ...to każdy potrafi być mocny.

Taaa...mamy wielkie poczucie godności...tak wielkie, że Stwórcy nie możemy już powiedzieć "dziękuję" ani za to, ze nas stworzył, ani za to, ze możemy być zbawieni...
Nie, nie mamy za co przepraszać. Za dumni jesteśmy , żeby się przyznać do jakichkolwiek słabości.
Oj, mocni wy ludzie, uch jacy mocni...
Też taka byłam, jako żywa. Tylko nieco mniej lat miałam. Kiedy pierwszy raz zajrzałam śmierci w oczy( jeszcze jako niewierząca) zrozumiałam, jak niewiele mogę i jakim pyłem jestem we wszechświecie. Ale jeszcze wtedy byłam pełna buntu wobec Boga, tak jak niektorzy tu piszący. Miotałam się wyzywając Go albo ignorując.
Bóg okazał mi mimo to łaskę. Wyszłam z choroby już nie taka butna i pewna siebie. Życie powoli uczyło mnie pokory. Zawaliły się wszystkie moje plany.
Słowo Boże mówi, że kiedy wydaje ci się, że stoisz, uważaj, żebyś nie upadł.
Pokora wobec życia, wobec Boga, w końcu wobec innych ludzi to nie jest słabość. A poczucie godności nie polega na manifestowanoi własnej siły, ale na tym, żeby wiedzieć, kim się jest.

Kim jestem? Jestem człowiekiem, koroną Bożego stworzenia, jestem swtorzona na Jego obraz i podobieństwo, stworzona po to, aby wydawać w życiu dobre owoce. Stworzona po to, aby w końcu być z moim Bogiem i to na pewno nie będzie jakiś nudne niebo , ale coś, "czego oko ludzkie nie widziało, ani ucho ludzkie nie słyszało".
Ale też wiem, gdzie jest moje miejsce.
To nie sztuka być kimś, kiedy jest się zdrowym, mocnym, wyksztaŁconym, pięknym czy bogatym. Sztuka być kimś, kiedy jest się biednym, chorym, kiedy się przeżywa porażkę. I jśli wtedy zachowasz to swoje poczucie godności, kiedy w momencie proby się nie upodlisz, to dopiero wtedy będziesz "mocny".
Bo w gębie...to każdy potrafi być mocny.

Brak szacunku dla zwłok i ich bezczeszczenie poprzez ćwiartowanie i porzucanie to barbarzyństwo a nie rytuał. Tak robią w naturze tylko zwierzęta.

Tybetańczycy wierzą w podstawową jedność wszechświata. Człowiek jest jego częścią, zatem umierając wraca ponownie do kręgu życia. Tutaj dzieje się to poprzez sępy, które unoszą zmarłego wysoko pod niebiosa jednocześnie włączając go w obieg życia. Poza tym buddyzm uczy, że należy dawać siebie zarówno innym ludziom, jak i naturze. Wydaje się więc zrozumiałe, że po śmierci ofiarowuje się ciało ptakom.

Poza tym mieszka we mnie Duch Boży, który objawia mi prawdę( ja wiem, że dla typowego katolika to żaden argument, a szkoda, bo "Duch wprowadza nas we wszelką prawdę...").
Co ciekawe, kiedy nawróćiłam się do Boga i byłam bardzo młodą wierzącą, miałam w domu tylko Tysiąclatkę z katolickimi przypisami. Nic jeszcze nie wiedziałam o innym kanonie ksiąg u protestantów. I zaczęłam czytac jakąś historię o Judycie...I czułam, że coś jest nie tak. Nie pasowało. Zapytałam, co z tąksiegą jest nie tak i wtedy powiedziano mi dopiero, ze ta księga nie jest przez protestantów uwazana za natchnioną przez Boga...

Nie wszystkim Bóg objawia drogę zbawienia- zna Pan tych, którzy są Jego. Jeśli Ojciec kogoś do siebie nie pociągnie, to może sobie ktoś całą Biblię przestudiować, świat przemierzyć, poznać inne religie i nic mu to nie da...
Do duchowych rzeczy należy przykładać duchową miarę.

Kosiarz, chcesz mnie zdyskredytować, ponieważ napisałam, że coś czułam?

Tak- Duch wprowadza we wszelką prawdę, a jak coś nie jest od Boga, to i Duch to objawia swoim dzieciom. Chcesz, wierz, nie chcesz, nie wierz.

Nie wszystkim Bóg objawia drogę zbawienia- zna Pan tych, którzy są Jego. Jeśli Ojciec kogoś do siebie nie pociągnie, to może sobie ktoś całą Biblię przestudiować, świat przemierzyć, poznać inne religie i nic mu to nie da...
Do duchowych rzeczy należy przykładać duchową miarę.

Czyli może być tak, że ktoś przez całe życie szuka prawdy, dąży do tego, by żyć jak najlepiej itd. ale i tak nie będzie zbawiony, bo akurat Bóg miał taki kaprys?