A ulżyjcie też sobie i nazwijcie nawet mnie po imieniu

Natomiast oboje zdiagnozowaliście moją chorobę

Dar języków jest formą modlitwy. Technicznie polega ona na wypowiadaniu sylab tworzących w brzmieniu coś podobnego do naturalnego języka. Cechą charakterystyczną jest to, że mówiący nie wybiera sam dźwięków, które będzie wydawał, choć musi zezwolić, aby jego narządy mowy pracowały. W trakcie modlitwy językami zaangażowany jest duch człowieka wyrażający postawę modlitwy, natomiast umysł pozostaje w spoczynku. Wydaje się, że sam mechanizm towarzyszący modlitwie w językach można wyjaśnić w sposób naturalny i każdy jest zdolny do jego opanowania, jednak sam dar języków należy do porządku charyzmatów i jest darem łaski. Świadczą o tym świadectwa osób, które otrzymały ten dar, które doznają wiele dobrego korzystając z tego daru. Nawet w słuchających modlitwy w językach może ona wywoływać przeżycia duchowe. Czym nie jest dar języków? Nie jest wypowiedzią ekstatyczną, w której człowiek nie panuje nad tym, co mówi. Nie jest również przemawianiem w obcym ludzkim języku. Badania nad darem języków pokazały, że nie jest to żaden ludzki język, gdyż jego system dźwiękowy nie pozostaje w żadnej relacji do pojęć ze świata rzeczywistego. Należy tu jednak wspomnieć, że w trakcie modlitwy w językach może wystąpić zjawisko tzw. ksenoglosji, polegającej na tym, że wypowiedź będzie zrozumiała dla osoby mówiącej obcym językiem. Jest to jednak zjawisko dosyć rzadkie i nie należy do istoty daru języków, który z natury jest niezrozumiały zarówno dla mówiącego jak i słuchającego.

Dar języków jest przydatny przede wszystkim w modlitwie prywatnej, gdyż przynosi zbudowanie osobie posługującej tym darem. Uzasadnione jest także używanie daru języków w trakcie modlitwy jednoczesnej, która w swej istocie polega na tym, że nie wsłuchujemy się w to, co mówią inni, lecz modlimy się do Boga. W trakcie modlitwy w językach można dodać melodię i ten sposób powstaje śpiew w językach. W taki jednoczesny śpiew w językach może włączyć się każdy śpiewając np. aaaa... w harmonii z pozostałymi. Taka forma modlitwy wymaga wzajemnego wsłuchiwania się w innych oraz w Ducha Świętego, aby całość tworzyła harmonię.

Dużo sporów budzi pytanie, czy każdy posiada lub może posiadać dar języków. Wychodząc z założenia, że jest to charyzmat wynika, że nie każdy musi go otrzymać. Także św. Paweł zadaje retoryczne pytanie: "Czy wszyscy przemawiają językami?" oczekując odpowiedzi przeczącej. Wprawdzie w innym miejscu św. Paweł wyraża życzenie: "Chciałbym, żebyście wszyscy mówili językami", jednak jest tu użyte to samo słowo, co w życzeniu, aby wszyscy pozostali bezżenni.

Należy tu jednak wspomnieć, że w trakcie modlitwy w językach może wystąpić zjawisko tzw. ksenoglosji, polegającej na tym, że wypowiedź będzie zrozumiała dla osoby mówiącej obcym językiem. Jest to jednak zjawisko dosyć rzadkie i nie należy do istoty daru języków, który z natury jest niezrozumiały zarówno dla mówiącego jak i słuchającego.

.
5 Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. 6 Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. 7 «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?» - mówili pełni zdumienia i podziwu. 8 «Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? - 9 * Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, 10 Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, 11 Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

Spojrzenie na charyzmaty w perspektywie ich celu ujawnia, że to, co jest dane pojedynczemu człowiekowi, nigdy nie jest dane wyłącznie dla niego samego. Charyzmat jest zawsze dany dla Kościoła jako całości (co konkretyzuje się w danej lokalnej wspólnocie, której bezpośrednio służy) lub szerzej: dla tych którzy są jeszcze poza Kościołem. Ten, kto przyjął dar, przyjął jednocześnie na siebie prawo i obowiązek używania go w Kościele i świecie (DA 3): wymiar zobowiązujący jest tu aż nadto czytelny. Charyzmat nie tworzy jakiejś "klasy uprzywilejowanej" w Kościele, lecz po prostu umożliwia każdemu z wiernych wykonanie Jezusowego nakazu służby. Charyzmatyk (każdy wierny!) pozostaje ze swymi darami "wewnątrz" wspólnoty Kościelnej i ma obowiązek używać ich w zjednoczeniu z braćmi (DA 3), co zakłada podporządkowanie pasterzom, którzy są stróżami kościelnej jedności.

1.2.5. sposób przyjmowania charyzmatów

- przyjmować je należy z dziękczynieniem i ku pociesze (KK 12)

- nie należy się ubiegać lekkomyślnie o dary nadzwyczajne i nie należy spodziewać się po nich zarozumiale owoców apostolskiej działalności (KK 12)

Nie jest moim celem zniszczenie ODS

Czym nie jest dar języków? Nie jest wypowiedzią ekstatyczną, w której człowiek nie panuje nad tym, co mówi.

Nie jest również przemawianiem w obcym ludzkim języku. (...) Należy tu jednak wspomnieć, że w trakcie modlitwy w językach może wystąpić zjawisko tzw. ksenoglosji, polegającej na tym, że wypowiedź będzie zrozumiała dla osoby mówiącej obcym językiem. Jest to jednak zjawisko dosyć rzadkie i nie należy do istoty daru języków (...)

Dar języków jest przydatny przede wszystkim w modlitwie prywatnej, gdyż przynosi zbudowanie osobie posługującej tym darem.

(...) z natury jest niezrozumiały zarówno dla mówiącego jak i słuchającego.