Tak, pomyliłem się, to Marta wyskoczyła z żalem do Jezusa, że przyszedł za późno. Nie ma to znaczenia dla naszej rozmowy.
Wybacz Kael. Tak mało o mnie wiesz i przez to tak na opak czytasz, że nie mam cierpliwości odkręcać twoich wyobrażeń o mnie... Święty człowiek to dla metodysty tak obce pojęcie jak zimne ognie - ani to zimne, ani to ognie.

Nie uważam i nie to miałem na myśli, ze w zakony klauzulowe to przytułki dla czubków. Jest to jednak schronienie dla ludzi, którzy nie mogą znaleźć sobie miejsca w świecie. To, co piszesz tylko mnie w tym przekonaniu umacnia.

Wymieniliśmy argumenty, poglądy. Przekonać się wzajemnie i tak nie przekonamy.

W jaki sposób co konkretnie Cię w tym przekonaniu umacnia?
Nie będę Cię przekonywać, ale chciałabym Cię zrozumieć.

Może będzie łatwiej jak podrzucę klucz otwierający jedne z drzwi poznania?
Do czego dążą metodyści

A teraz @Vul czekam na twój komentarz do tak drastycznie przyciętego kazania.

Skoro jednak zainteresowałeś się kazaniami Wesleya, to szczerze polecam jego najsłynniejsze kazanie "Duch katolicyzmu" (nie bój się, nie jest ono o KK).

A podobno metodysci tylko w Pismo sw wierza, gdzie jest napisane, ze kazdy chrzescijanin powinien byc swiety, a (sw) Pawel nawet ich na wyrost swietymi nazywa.

Przyczepiles sie do przymiotnika swiety i juz omijasz sedno. To przeczytaj ksiazki Marie Françoise Thérèse Martin. Pisze o wlasnym zyciu w klasztorze kontemplacyjnym.

Nie widzisz sensu skupienia sie glownie na Bogu, to Twoj problem. Gdyby takich ludzi nie bylo, od Ojcow Pustyni zaczynajac, mozliwe ze swiat by juz nie potrafil w ogole o Bogu pamietac.
Moim zdaniem kazdy chrzescijanin powinien spedzic jakis czas w klasztorze, zeby nauczyc sie innego rytmu zycia i innych priorytetow. Jak to pisal (sw) Benedykt:
Nic nie może być ważniejsze od Służby Bożej.

Kael,
włąśnie do tego próbowałam użytkownika Kozła zachęcić i przekonać - do tego, że mamy naśladować Chrystusa, szukać dobra, a nie zła - i we wszystkim spełniać wolę Ojca. Ze wszystkich sił, z całego serca, umysłu, każdą myślą, czynem...
Ale kiedy ktoś nie widzi sensu skupienia się na Stwórcy, mija się z celem tłumaczenie.

Na szczęście Bóg posyła na ziemię w każdym czasie kogoś, kto jak święty Franciszek - bierze Ewangelię taką jaką jest, bez komentarzy i wygładzania tych niewygodnych fragmentów.

Dlatego ja już się z dyskusji wycofałam.
Wykazuj błąd z wielką cierpliwością... ale jak nie dociera, daj sobie spokój, widocznie nie są gotowi na przyjęcie tego słowa - przecież tak zaleca Pismo...

http://www.karmel.pl/lektorium/publikacje/baza.php?id=07

Główną patronką misji świętych jest karmelitanka. Może jednak to w Twoim rozumowaniu jest luka?

Oj, doczytałem teraz do końca temat. Wybacz, mój argument jest nietrafny, brak nam wspólnego mianownika w tej kwestii.

Może warto poczytać jednak jak przeżywają swoją relację z Bogiem owe osoby za klauzurą. Nie po to, żeby wytknąć błędy, ale po to, żeby spróbować zrozumieć.
Polecam: Lucien Cheneviere - Rozmowy o Milczeniu.
Bardzo prosto, bardzo biblijnie. Daje dość jasny obraz życia mnicha od wewnątrz.


A to jest dość dyskusyjna sprawa. 3 lata działania (w tym równiez modlitwa) na 30 lat życia/modlitwy. proporcja 1:10


Taka trochę ryzykowna teza, że życie za klauzurą jest oderwaniem się od świata, izolacją od Kościoła. Aby była prawdziwa, wypadałoby zanegować między innymi jedność Kościoła pielgrzymującego i uwielbionego. Dla wierzącego katolika jest to dość oczywiste, gromadzimy się przecież razem ze wspólnotą świętych na Eucharystii niebieskiej (już tutaj na Ziemii), modlimy się do Boga często razem ze świętymi.. Jest to częścią naszego doświadczenia. Ciężko na ten temat tak naprawdę dyskutować Nie wiem, jakie są przekonania Metodystów, ale myślę, że w jakimś stopniu rozumiem Twój punkt widzenia. Jeszcze raz polecam "rozmowy o milczeniu" Cheneviere'a i "życie duchowe w mieście" Evdokimova

Mieszasz pojęcia. Ale wiesz o tym.
Ojciec Pustyni Antonii Wielki nigdy nie odizolował się całkowicie od ludzi. Wielokrotnie podróżował i korespondował, udzielał się jako, hmm, teolog.
Ojciec Pustyni Makary Starszy takze nigdy się całkowicie od ludzi nie odsunął. Został nawet księdzem i swoje obowiązki wypełniał. Zesłany na wyspę nawrócił ich mieszkańców, a nie zaszył się w jakies celi/jaskini aby się od nich odizolować.
Ich życie jest dalekie od idei całkowitej izolacji od ludzkości. Używanie ich postaci dla nadanie sensu istnienia zakonów klauzulowych jest sporym nadużyciem.
Nie widzę służby Bogu w całkowitej izolacji od ludzi

No coz, podstawowe pojecia rozumiemy inaczej. "Sluzba Boza" to Liturgia.
Sw Teresa z Avila tez romawiala z ludzmi, korespondowala, dzialala w swiecie, chocby zakladajac klasztory.

A podsumowujac: chyba predzej buddysta by zrozumial sens zycia w klasztorze niz brat - chrzescijanin, ktory uwaza, ze hyperaktywizm zastapi modlitwe. Ty w ogole wierzysz w sens modlitwy wstawienniczej za innych? Czy sw Pawel tylko z uprzejmosci o nia prosil, a Pan Jezus tak sobie mowil, ze modlitwa mozna osiagnac wszystko?

No i co z tymi naukowcami? Zbyteczni?

@Kazel
Nie mam zamiaru dyskutować z twoimi wyobrażeniami. Nigdzie nie napisałem, że działanie zastąpi modlitwę. Jestem od tego tak samo daleki jak od twierdzenia, że modlitwa zastąpi działanie. Nawet tu Loyole cytowałem.

Dziękuję za próbę zrozumienia.
Katolickie rozumienie jedności Kościoła pielgrzymującego i uwielbionego wg mnie wcale nie przeczy tezie, ze izolacja od ludzkości jest wbrew Ewangelii. Niewiele wiemy o Kościele uwielbionym ale katolicy wierzą w kontakt z nim, wierzą, ze święci/zbawieni pozostają w jakieś nieokreślonej bliżej relacji z żyjącymi, a nawet wierzą, że opiekują się nimi (tak to odbieram, czy sie mylę?). Niewiele ma to wspólnego z ideą całkowitej izolacji.

Być może nieprecyzyjnie się wyrażam. Niezaradność o której pisałem nie objawia się niezaradnością "życiową", nie oznacza braku wykształcenia, zawodu czy możliwości zarobkowych. Oznacza słabość wobec świata tak dalekiego od nauk Jezusa. Świata w którym rządzi pieniądz i przemoc, pogoń za dziwnymi wartościami czy brakiem zasad, światem gdzie bardziej liczy się aby mieć niż aby być, gdzie idolami są skandalizujący celebryci. Tak, nie jest łatwo obracać się w takim świecie, gdy człowiek czuje się trochę jak przybysz z innego miasta, z innego kraju, a nawet z innej planety. Wtedy jest duża pokusa zamknąć się w jakieś enklawie, uciec do eksterytorialnej oazy dla takich obcych jak ja, jak ty, jak my. Ale wg mnie nie mamy prawa porzucać ani innych tak jak my obcych, ani "tuziemców" w ich zagubieniu. Jeżeli mamy choć zbliżyć się do miłości wobec ludzi jaką ma Jezus, to nie mamy żadnego prawa się izolować.

Kozioł

Moze masz i troche racji pisząc:


Taka pokusa może sie zdarzać, ale.....według mnie jest to słaby powód na to by odosobnic sie od swiata na całe zycie. Watpie czy ktoś kierujacy sie taka pokusa byłby w stanie wytrwać długo w klasztorze klazurowym. Pokusy maja to do siebie, ze po pewnym czasie przemijają....i co wtedy?
Ci którzy wstepując do klasztorów klauzurowych, kieruja sie tylko i wyłacznie potrzeba odosobnienia i odcięcia od swiata......długo w nich nie zagrzewaja miejsca. Przypuszczam, ze rezygnuja juz na etapie wstępnym.....a juz na sto procent nie dochodzą do ślubów wieczystych.

Wiem jak to jest u mnie.....czasem mam chęc walnąc tym wszystkim, zaszyc sie gdzies w głuszy i nie przejmowac całym tym padołkiem. Jade na urlop w miejsce ciche spokojne i .....po kilku dniach (góra tygodniu), kiedy juz odpoczne zaczynam myslec i tęsknic do tego zamieszania do tej codziennej gonitwy....z nudów.

Klasztor klauzurowy to wcale nie taki lekki chlebek i wstapienie do niego nie może sie powodować chwilowym kaprysem i zniecheceniem wobec świata. Tam musi byc cos wiecej....cos co nazywa sie Powołaniem plus osobiste poswiecenie i wyrzeczenie sie, a wręcz nieustanna walka z własnymi ludzkimi słabościami.