Chodzi mi po prostu o zachowanie choćby minimum obiektywizmu - bo ja ciągle wierzę, że jest to możliwe i na forum dyskusyjnym

Wiosna jest, ale wśród katolików tradycyjnych. Jeżeli tradycyjne seminaria duchowne w Europie zachodniej pękają w szwach, jeżeli we Francji w nielicznych kościołach gdzie sprawowana jest Msza Trydencka - przychodzi na nią po 10 razy wiecej ludzi,

Powiedziano: rozpoczynamy sposób nowoczesny, nowy. Wyrósł jednak inny triumfalizm, polegający na myśleniu: my teraz działamy, znaleźliśmy drogę i na niej znajdziemy nowy świat.

Scjentyści i inne sekty (zabiegajace o bogatych i wpływowych ludzi) mają mozliwości rozwoju i to oni przejmuja rynek po upadajacym KRK.

20. PIELGRZYMKA CHRZEŚCIJAŃSKA
Z PARYŻA DO CHARTRES
2,3,4 czerwca 2001

„CHRISTIANITAS – DROGA ŚWIĘTOŚCI”

Z KATEDRY NOTRE-DAME W PARYŻU DO KATEDRY NOTRE-DAME W CHARTRES
Pielgrzymka organizowana przez Stowarzyszenie „Notre-Dame de Chrétienté”.


Najświętsza Dziewica jest szafarką wszelkich łask, jakich dobroć Boża udziela synom Adama
Św. Filip Nereusz


CHRZEŚCIJAŃSTWO W DRODZE

Chartres od zawsze jest ośrodkiem życia religijnego Francji. Od czasów epoki rzyms¬kiej, kiedy to czczono w tym miejscu Virgo paritura aż po dziś dzień sanktuarium to nie przestaje przyciągać pielgrzymów tak najmożniejszych (byli tu wszyscy królowie Francji), jak i najskromniejszych. W pierwszej połowie naszego wieku jeden z wielkich poetów fran¬cuskich, Charles Péguy zapoczątkował pielgrzymki do Chartres w formie zorganizowanej.

W ostatnich latach pielgrzymka do Chartres odbywa się co roku na święto Zesłania Du¬cha Świętego i jest organizowana przez Stowarzyszenie Notre-Dame de Chrétienté. Preze¬sem Stowarzyszenia jest osoba świecka, Hubert de Gestas, zaś kapelanem x. Franciszek Pozzetto z Bractwa Kapłańskiego Świętego Piotra.

Pielgrzymka chrześcijańska chce być drogą modlitwy i pokuty, w wymiarze zarazem indywidualnym i publicznym. Zachęceni przez Papieża Jana Pawła II i licznych biskupów uczestniczą w niej pielgrzymi w liczbie około 15.000, w tym ponad 800 osób przybyłych z około dwudziestu krajów spoza Francji. Wszyscy modlą się do Najświętszej Maryi Panny i pokonują pieszo w ciągu trzech dni odległość 105 kilometrów, co czyni z tej Pielgrzymki największą tego typu w Europie Zachodniej, zarówno pod względem długości trasy, jak i ilości uczestników.




Stowarzyszenie Notre-Dame de Chrétienté jest kontynuatorem tradycji Centrum Henri et André Charlier – stowarzyszenia, które od 1983 roku nadało tej pielgrzymce nową żywot¬ność. Oparty na dewizie: Tradycja, Chrześcijaństwo, Misja duch pielgrzymki jest niezwykle dynamiczny. Jest on reakcją na klimat materializmu końca XX wieku, pełną entuzjazmu odpowiedzią na wołanie Papieża: „Francjo, czy jesteś wierna obietnicom twego chrztu?” (apel na lotnisku Bourget, 1980).

Żywa Tradycja Kościoła jest punktem odniesienia naszych działań. W pełni uznajemy tradycyjne nauczanie Kościoła, łącznie ze wszelkimi stawianymi przez nie wymaganiami. Nie pragniemy w ten sposób powracać do dawnego porządku, ale raczej oprzeć naszą aktywność w świecie na tych samych podstawach, co Apostołowie, Ojcowie Kościoła i Święci, którzy poprzedzali nas na drodze Wiary i apostolatu.
Chcąc panowania Naszego Pana Jezusa Chrystusa w życiu społecznym pragniemy, by Wiara przepełniała zarówno nasze życie osobiste, rodzinne, zawodowe, jak i życie całego naszego kraju. Stąpając po śladach Huysmansa, Psichariego, Péguy i innych sławnych kon¬wertytów, pielgrzymi idą do Chartres w intencji chrześcijaństwa, w intencji Christianitas - realizacji zasad chrześcijańskich w całej sferze życia publicznego: jego obyczajach, prawach i instytucjach. Pragniemy „promieniować światłem cywilizacji, w której królowanie Chrystusa rozciąga się na życie i pracę ludzi, na rodziny i narody, poszukując uparcie - pośród kultur i ziemskich bojów - prawdziwej harmonii między naturą i łaską”, wyznaczając w ten sposób drogi Królestwa już tu, na ziemi, siłą heroizmu i świętości.

Poprzez wezwanie do nawrócenia, publiczny akt wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, pielgrzymka ta jest hołdem oddanym Chrystusowi Królowi i Najświętszej Maryi Pannie. Wpisuje się ona bezpośrednio w linię „nowej ewangelizacji” - specjalnej misji, jaką wyznaczył chrześcijanom papież Jan Paweł II na końcu tego wieku, w którym zgubne konse¬kwencje teorii modernistycznych, proroczo przepowiedziane przez Świętego Papieża Piusa X, dostrzegalne są powszechnie w całej starej Europie.

MODLITWA PODCZAS PIELGRZYMKI

Pielgrzymi idą w grupach liczących od 20 do 50 osób, prowadzonych przez świeckich. Każda grupa ma swojego Świętego Patrona. Pielgrzymi żyją życiem chrześcijańskim: przy¬jaźń, śpiew i modlitwa wspierają każdego w jego duchowej wędrówce.
W czasie drogi podstawą naszej modlitwy jest rozważanie tajemnic Różańca Świętego. Każdy dzień jest również poświęcony jednemu ze Świętych. Rozważamy także szczegółowe tematy pozostające w związku z tematem głównym danego roku.

Podczas całej drogi towarzyszą pielgrzymom duszpasterze, głosząc nauki i spowiadając. Szczególną uwagę przywiązujemy do jakości i piękna liturgii: każdego dnia celebrowana jest Msza święta według rytu trydenckiego (Ordo Missae 1962), w pełnej jedności z biskupami miejsc. Nawet jeśli ryt ten wymaga pewnego dodatkowego wysiłku ze strony wiernych (łacina), jest on tak nasycony bogactwem historii Kościoła Zachodniego, tak przepełniony czcigodnym pięknem, tak nośny w znaczenia i tak owocny w swoim najistotniejszym przeznaczeniu wyrażania adoracji, że sam z siebie stanowi streszczenie naszej Wiary. Dodatkowo liturgia sprawowana w języku łacińskim pozwala niejako fizycznie wyrazić zarówno jedność pielgrzymów różnych narodów, jak i uniwersalizm Kościoła Katolickiego. Ta sprawa ma szczególne znaczenie we Francji, gdzie nadużycia związane z reformą liturgiczną spowodowały wiele szkód.
TEMAT ROKU 2001: CHRISTIANITAS – DROGA ŚWIĘTOŚCI.

„Na początku nowego tysiąclecia, (…) rozbrzmiewa w naszych sercach echo słów, jaki¬mi pewnego dnia Jezus, skończywszy przemawiać do tłumów z łodzi Szymona, wezwał Apo¬stoła, aby „wypłynął na głębię” na połów ryb: Duc in altum!” (Jan Paweł II Novo millennio ineunte). Owo „wypłynięcie na głębię”, czyli życie duchowe każdego z nas musi prowadzić do zmian także w sferze publicznej.
Christianitas bowiem to realizacja Ewangelii „tu i teraz”; to życie błogosławieństwami na codzień: w domu rodzinnym, w pracy, wśród znajomych i w instytucjach życia społecz¬nego. To, podobnie jak przed wiekami, dążenie do świętości poprzez poddanie panowaniu Chrystusa naszego życia osobistego, rodzinnego i społecznego we wszystkich jego wymia¬rach.

Słowo Kapelana Pielgrzymki

Drodzy Przyjaciele z Polski!

Po raz dwudziesty będziemy wędrować od katedry Najświętszej Maryi Panny w Paryżu do katedry Najświętszej Maryi w Chartres. Obchodząc tę rocznicę nie możemy zapomnieć, że to na drodze do Częstochowy powstał pomysł, by zorganizować pielgrzymkę zarazem modlit¬wy i pokuty oraz sprzeciwu i walki.
Dziś, bardziej jeszcze niż dawniej, musimy stawiać opór straszliwej cywilizacji śmierci i wraz z Ojcem Świętym, Waszym sławnym Rodakiem, budować Cywilizację Miłości, którą nazywamy Christianitas.
Dlatego właśnie będziemy iść między dwiema spośród wielkich katedr francuskich i gorąco i uporczywie prosić Matkę Boską, by wstawiała się u Swego Syna za Kościołem, za naszymi rodzinami, naszymi narodami i każdym z nas.
Temat tegorocznej Pielgrzymki jest wspaniały: CHRISTIANITAS – DROGA ŚWIʬTOŚCI i przewiduje długie rozważania na temat Błogosławieństw.
Ufam, że wkrótce będę się cieszył widząc Was, byśmy razem mogli się modlić i praco¬wać. Liczymy na wielu spośród Was.
Niech Wam Bóg błogosławi.

Oddany w Chrystusie i Maryi.
X. Franciszek Pozzetto, FSSP
kapelan Pielgrzymki

Widocznie na tym polega Nowa Ewangelizacja: oddzielaniu ziarna od plewów.

Tradycja to droga do zbawienia dusz, dokładnie taka sama co reszta Kościoła.

Sądzę ,że teraz większość energii należy przełożyć na konkretne działanie, ku zbawieniu dusz. Jak pisał X. Pozzetta – budujemy Cywilizację Miłości, Pewien etap jest za nami.

Ponadto maja miejsce dramaty aborcji i dzieciobojstw, gdy wyrodne matki decyduja sie na usmiercenie dziecka.

Wyjasnie o jaka cywilizacje milosci chodzi. O taka cywilizacje, ktora oparta jest na Bozym fundamencie. A buduje sie ja okazujac szacunek drugiemu czlowiekowi, szanujac zycie nienarodzonych, wspierajac potrzebujacych, zyjac zgodnie z przykazaniami i tym, czego naucza Kosciol.

A jak chce ktos wiecej wiedziec, to tylko cywilizacja milosci jest jedyna szansa dla ludzkosci na ocalenie,

Dlatego cywilizacja milosci jest dzisiaj tak bardzo potrzebna, bo tylko wtedy w swiecie bedzie sie zylo normalnie i bezpiecznie.