Nic podobnego. jak ktos sie za Polaka nie uważa, to żadnych obowiązków czy przywilejów nie ma. Ktos może go uznac za Polaka i z tego powodu odniesie korzyści lub straty. Ktos nawet może uzurpowac sobie prawo do egzekwowania jakis obowiązków z tego powodu ale sa to jednak tylko czynniki zewnętrzne.
Podobnie jest z katolikiem. Jezeli się za katolika nie uważa, to nie obchodzą go zadne regulacje KK w tej sprawie.

Owszem. W praktyce jednak - istnieją i działają. Ponadto samo posługiwanie się językiem polskim ma o wiele większy wpływ na myślenie niż jakiekolwiek wychowanie religijne, i już z tego powodu bardziej sensowne jest mówienie o takim 4-letnim dziecku, że jest Polakiem niż katolikiem.

To pewnie ten czterolatek to prawdziwy kibol?

http://metromsn.gazeta.pl/Wydarzenia/1, ... bola_.html

A moim zdaniem to biedne dziecko, które bezmyślnie i nierozumnie powtarza to co wmówił mu tatuś. No ale dla Ciebie to kibol. Cóż, masz prawo do takiego zdania. Niemniej być kibolem, ateistą czy katolikiem to coś więcej niż tylko bezmyślnie powtarzać niezrozumiałe słowa i gesty. No ale może Tobie to wystarcza...


Odpowiedziałeś wreszcie na moje pytanie, więc zgodnie z obietnicą ja odpowiadam na Twoje o różnicę pomiędzy byciem Polakiem a katolikiem. Zasadnicza różnica polega na tym, że o narodowości człowieka decyduje narodowość jego rodziców, a o wyznaniu nie.

Alez oczywiscie, ze o wyznaniu czterolatka decyduje wyznanie jego rodzicow.
Ciagle nie odpowiedziales na moje pytanie CZYM rozni sie narodowosc dziecka od bycia katolikiem/muzulmaninem?

Wychowaniem?
Wplywem otoczenia?
Zarejestrowaniem (gdziekolwiek)?
Swiadomoscia?
Przekonaniem?

Odpowiedziałem, nawet sam wytłuściłeś odpowiedź.
Ale odpowiem jeszczcze raz, pytaniem (zdaje się, że tak lubisz).

A dziecko katolika i ateistki jest jednocześnie katolikiem i ateistą?

Zaczynasz przeczyć własnym słowom.
Rozmawialiśmy o poczuciu, a nie o rozwiązaniach prawnych. Ale jezeli znów schodzisz na rozwiązania prawne, to jest tu duże zróżnicowanie. Wspomniałem juz o Szwecji. W Polsce międzywojennej o przynalezności dziecka do KK także decydowała przynależnośc rodziców do KK, a zmienic to można było tylko w sądzie.
Z drugiej strony istnieje pojęcie narodowości śląskiej (początki w 19 wieku), a sama narodowość śląska nie jest uznawana przez RP.
Są takze inne rozwiązania prawne. w Polsce odróznia się obywatelstwo od narodowości, a w większości krajów (np. w krajach zachodnich, skandynawskich, w USA) obywatelstwo i narodowość są pojęciami tożsamymi, a obywatelstwo dziecka nie musi byc takie same jak obywatelstwo rodzica (słynny przykład : Bruce Lee).

W samej Polsce twoje twierdzenie jest już nieprawdziwe, bo narodowość jest w prawie okreslona jako odczucie subiektywne, deklarowane. Dziecko ma więc na tyle narodowośc polską, na ile deklarują ją rodzice.

Wspomniałeś o Szwecji sprzed kilkunastu lat, teraz wspominasz o Polsce sprzed kilkudziesięciu. Fajnie, ale to się ma nijak do dnia dzisiejszego.

O narodowości decyduje m.in. wspólny genotyp, język, zwyczaje, kultura, historia oraz emocjonalny stosunek do w/w (może poza genotypem). 4-latek polskich rodziców ma polski genotyp, posługuje się językiem polskim, zna elementarne polskie zwyczaje, nie ma jednak, jak sądzę, żadnej emocjonalnej więzi i gdyby go zapytać dlaczego jest i czy chce być Polakiem, to pewnie by nie wiedział. 4-latek NIE ODCZUWA narodowości. Nie rozumie tego. Dla niego to nie istnieje. Tak jak nie czuje się bardziej warszawiakiem niż pruszkowianinem. Co innego w późniejszym wieku. Zwłaszcza jak pozna świat i zobaczy, że są inni ludzie - wówczas zacznie się świadomie utożzamiać z pewną grupą. Z punktu widzenia prawa zaś ORAZ POWSZECHNEGO ROZUMIENIA, czterolatek rodziców narodowości polskiej, mieszkający w Polsce jest także narodowości Polskiej. A 4-latek katolików z punktu widzenia prawa (kościelnego) jest katolikiem o ile został ochrzczony, ale czy dziecko katolików automatycznie jest katolikiem, bo katolikami są jego rodzice? Ja bym tak nie powiedział. Bo bycie katolikiem to coś więcej niż fakt posiadania rodziców katolików. Katolikiem trzeba się dopiero stać. Genotyp czy wiara rodziców nie determinują katolicyzmu u potomstwa. Dzieci rodzą się ateistami (wszak nie wierzą w bóstwa) i dopiero z czasem zaczynają wierzyć, bo przecież wierzą we wszystko co im mówią rodzice: krasnoludki, czarownice, św. Mikołaja no i jakiegoś tam boga.

Zresztą, jak słusznie zauważył JedenPost:

samo posługiwanie się językiem polskim ma o wiele większy wpływ na myślenie niż jakiekolwiek wychowanie religijne, i już z tego powodu bardziej sensowne jest mówienie o takim 4-letnim dziecku, że jest Polakiem niż katolikiem.

Najwyraźniej on mnie zrozumiał.

Prosze mi przypomniec, gdzie twoja wypowiedz jest przeze mnie tu wytluszczona, PO zadaniu przez mnie pytan?

Nie wiem, kim jest twoje dziecko, bo to zalezy od tego, jak wyglada wasze zycie codzienne w rodzinie.

Nie "narodowości", a obywatelstwa! Nie ma pojęcia narodowości w prawie polskim.
Oczywiście, że tak. Wspomniałem już o pogrzebie nieochrzczonych lub nienarodzonych dzieci katolików w współczesnym KK. Świadczy to jednoznacznie o tym, ze KK uwaza te dzieci za katolików ze względu na ich rodziców.
I już mieszasz na swoje potrzeby dwa kryteria. Wg tego kryterium Polakiem tez dopiero trzeba się stać.
Obywatelstwo rodziców także nie determinuje obywatelstwa dziecka. Juz to wskazałem w poprzednich postach.
Dzieci rodzą się teistami i dopiero rodzice im wmawiają, że Boga nie ma...
Mój krewny posługuje się językiem polskim biegle, jest to pierwszy jego język, a jednak nigdy jak sięga pamięcią nie myślał o sobie inaczej jak o Amerykaninie. Owszem, język jest składowa danej kultury ale to za mało aby się z daną grupą etniczną utożsamiać. Wspaniale swiadczą o tym francuskojęzyczni Belgowie, Szwajcarzy, czy Kanadyjczycy. A co powiesz o Tuwimie? Etnicznie Żyd, obywatelstwo polskie, tłumaczył polską poezję na esperanto, pisał po polsku, autor słynnego stwierdzenia „Jestem Polakiem, bo tak mi się podoba”. Nijak twoje tezy do tego się mają.

Tu strzeliles kulka w plot. Skad to przekonanie? Jest kilka przykladow dzieci "bez wychowania". Mam na mysli jednostki zyjace powiedzmy w dzunglach i to od malego. Nad tymi ludzmi prowadzono obserwacje, skojarzenia z jakimkolwiek bogiem nie mialy.

Dziecko przychodzące na świat przejawia nature buddy!

Dopiero rodzice wmawiaja jednym, ze bóg jest, drugim ze go nie ma. A później sie już tylko całe zycie kłocą o to, kto ma racje.

Sam okreslenie "bez wychowania" ująłeś w cudzysłów ...

Oba oświadczenia sa równoważne, co tak inteligentnie w swym poscie podkreslił @woods.

Cóż, czyż nie jest faktem, że dzieci same z siebie w bóstwa nie wierzą? Nie znaczy to, że uważają że ich nie ma, one po prostu nie przejawiają wiary w bóstwa ani też potrzeby wiary w nie.

Czyz nie jest faktem, ze dzieci same z siebie nie wiedza, ze jest powietrze? Nie widza go i dopoki im ktos o nim nie powie, zyja sobie bez potrzeby wiedzy o nim? Podobnie z sila ciazenia.

No wiec, jak to bylo z ta (podobno przez mnie) wytluszczona twoja odpowiedzia?

Wiedza, podobnie jak wiara w bóstwa nie jest wrodzona, ale nabyta. Cieszę się, że się zgadzasz.

A co do wytłuszczonej odpowiedzi to jest ona kilka postów wyżej:
viewtopic.php?p=749280#p749280

Uzupełniłem to tutaj: viewtopic.php?p=749289#p749289

A jak tam moje pytanie o to kim jest dziecko ateisty i katoliczki? Bo wykręciłeś kota ogonem, jak zwykle.