W społeczeństwach, gdzie panują wierzenia religijne o silnie karzącym charakterze obserwuje się niższy odsetek wykroczeń kryminalnych - informują amerykańscy naukowcy na łamach "PLoS One".

Już w swoim poprzednim ubiegłorocznym badaniu Shariff uzyskał podobne wyniki. Udowodnił, że studenci, wierzący w "przebaczającego Boga" są bardziej skłonni do oszustwa niż uczniowie, wierzący w "karzącego Boga".

http://ciekawe.onet.pl/aktualnosci/wiar ... tykul.html

Dla mnie to oczywiste. Jak się wierzy w boga wybaczającego, to się robi więcej złych rzeczy niźli gdyby wierzyło się w boga, który okrutnie karze za złe uczynki. Podobnie, moim zdaniem, jest z karami w życiu doczesnym. Surowe kary zniechęcają do popełniania wykroczeń i przestępstw. Różnica jest taka, że kara boska jest nieuchronna, a ta doczesna często w ogóle nie istnieje (mimo paragrafów), więc ludzie mniej się przejmują surowymi przepisami, skoro nie są one egzekwowane.

A teraz pytanie, co to właściwie za wiara. Bo chyba żadna wiara nie zakłada, że otrzymasz przebaczenie za każdy zły czyn więc grzesz do woli, lecz raczej masz szanse na przebaczenie za każdy zły czyn bo masz prawo do błędów. Zastanawiam się w tym momencie czy jakiekolwiek badania na religią, czy wiarą mają sens, skoro tak trudno stworzyć jedną definicje tej religijności i wiary. To raczej osobiste przekonania tych ludzi, miks religii, osobistych oczekiwań i doświadczeń. A zatem nic dziwnego że postępują zgodnie z tym co im się wydaje, lub co im pasuje. Jak sobie powiedzą że Bóg jest tylko miłosierny to będą sobie pozwalać, a jak powiedzą że jest jedynie surowy to już nie. Jeśli ktoś w swej wierze jest skłonny do oszukiwania to ma strasznie lipną wiarę.

Oczywiście, że nie za każdy. W badaniu studentów, jeśli się nie mylę, chodziło o oszukiwanie podczas egzaminów czy coś takiego. A to chyba dobry Jahwe wybaczy? Poza tym, przecież w katolicyzmie (i nie tylko) jest coś takiego jak spowiedź. Część ludzi rozumie jej działanie jako zerowania licznika grzechów. Ot, nagrzeszą, nagrzeszą, wyspowiadają się, a jeszcze lepiej zjedzą ciało czczonej przez siebie istoty i mają czyste konto. Nie jest tak?

Nie jest.

Moje pytanie czy tak jest dotyczyło nie teorii katolickiej, ale tego jak ją niektórzy ludzie pojmują.

Niektórzy rzeczywiście tak spowiedź pojmują. Co do oszukiwania np na egzaminie, u nas w Polsce jest ono traktowane dużo bardziej pobłażliwie niż w USA. Skąd się to bierze? Nie wiem.

Faktycznie. My niby taki katolicki naród, a oszukujemy od małego. Interesujące. No ale może jak już religia będzie obowiązkowa (czego domaga się Kościół) to coś się zmieni. Tiaaa

Chyba kwestia przyzwolenia społecznego. Spróbuj podejść do studenta i tłumaczyć mu, że ściąganie jest złe. Nie tylko on cię wyśmieje, ale i cała grupa. Z kolei w takim USA takie stwierdzenie byłoby oczywistością.
I jestem baardzo ciekawy, ilu katolickich studentów spowiada się ze ściągania xd

Gdyby tak za ściąganie student był wywalany z uczelni, to już by się grupa nie śmiała.

Właśnie. W pierwszym pokoleniu (gdyby wprowadzono to tak nagle) panowałoby ogólne oburzenie, ale w następnym byłoby to już całkowicie normalne.
Poza tym, nawet wśród nauczycieli panuje pogląd, że ściąganie, to nic złego - wielu przymyka oko.

Myślę że niektórzy ludzie tak mogą to widzieć. Ale tego ich nie uczono, tak nie widzi tego Kościół, tak nie jest. Przebaczenie wymaga nawrócenia, nawet jeśli potem znów się upadnie, intencje muszą być szczere. To wiemy my i wydaje mi się to logiczne. Więc to sprawa czysto psychologiczna co ludzie myślą i jak to na nich wpływa. Wpływ wiary, religii jest tutaj jedynie połowiczny, a nie całościowy. Reszta to własne wyobrażenia, dopowiedzenia i potoczna wiedza.

To nie tylko kwestia wiary w Boga przebaczającego, ale kwestia własnej wiary w Boga który wszystko bezwarunkowo wybacza. Różnica jest duża. Ale przecież gdy ktoś chce oszukać to oszuka. Swoistą uczciwością jest w tej chwili nie usprawiedliwiać się, lecz umieć sam przed sobą wyznać że się oszukuje z całą świadomością. Ale my potrzebujemy znależć uzasadnienie, wręcz konieczność, bo mimo wszyetko zło nas uwiera, a i trudno to innym wytłumaczyć jako dobre, więć trzeba to ładnie ubrać.

WIST ma rację

Hmmm, wydaje mi się, że takie postrzeganie spowiedzi-kasownika grzechów można nazwać już odstępstwem od wiary.
Ale zastanawia mnie, skąd bierze się taki pogląd? Może nie jest to za mało zaznaczane? Może należałoby częściej mówić o celu i funkcji spowiedzi (na kazaniach, katechezach itd.), czym jest, czym nie jest itd.

Generalnie o wszystkim powinno się ciągle mówić i przypominać. Ile kazanie uniesie, a z nich sam kapłan, tyle powinno się mówić. Ale życie duchowe i katechizacja, która nie kończy się na lekcji religii w szkole, nie jest ograniczona tylko do kazań. Mamy czasopisma, książki i konferencje. Mamy w końcu ludzi. Jeśli wierni między sobą nie rozmawiają o wierze to nie można mieć pretensji że myślą w swoich kategoriach i powierzchownie traktują takie sprawy jak spowiedź. A gdybyśmy np zapytali przeciętnego przechodnia czym dla niego jest post, to czy wyszedłby poza zwykłe wyrzeczenie się czegoś, właściwie nie wiadomo dlaczego? Ja sam przekonuje się jak słabo rozumiem głębię wielu rzeczy. I z tego samego powodu spowiedź =kasownik - bo tak, bo się nie interesuje tym bardziej, nie wnikam w sens, cele, pochodzenie, znaczenie tego sakramentu. Dla przykładu w mojej parafii kazania często są nastawione na przypomnienie jakichś prawd. Ze Chrystus jest realnie, tak jak stojący obok człowiek, obecny na ołtarzu a przeistoczenie to urealnienie Jego obecności. Jeśli ktoś nie wiedział, to już wie że to wszystko jest na poważnie i wiele innych spraw tak samo. Tylko że trzeba słuchać, przemyśleć i wdrażać, oraz samemu się interesować.

Dziwne porównanie. Realnego człowieka można zobaczyć, dotknąć, zważyć, zmierzyć, a "realnego" Jezusa???