Witajcie,

jakie pytanie gdybyście mogli i chcieli, zadalibyście zakonnikom i zakonnicom klauzurowym?
(zakony o zaostrzonej regule, ze "ślubami miejsca"..itp)

z góry dziękuje za odpowiedzi.

Witaj przemiła @mkb. Aż się za Tobą stęskniłem .
Toteż niezwłocznie i z pełnym pietyzmem zaspokajam Twą ciekawość;

Chłopaki nie płaczą w reżyserii Olafa Lubaszenki. Scena z otrzymaniem sweterka i galaktyczne zdziwko "Gruchy ".
(Więcej szczegółów nie podaję , gdyż chcę jeszcze na tym forum pożyć i przeżyć jako spoko użyszkodnik ).

Z góry dziękuje za przyjęcie odpowiedzi .

-Cóz takiego spotkało ich w życiu, jakiegoż to rozczarowania, cierpienia i bólu doznali w życiu, że postanowili uciec przed światem i zaszyć sie w klasztorze?

Starałbym się równiez zrozumiec ten lęk i niepokój które lezą u podstaw tej decyzji.

dlaczego myślisz że to lęk i niepokój? Ja myślę że to może być doświadczenie prawdziwej bliskości Boga tak głębokie że taka osoba nie chce już rozpraszać sie na inne rzeczy.

Jak sobie radzą bez rodziny, partnera i przyjaciół? Człowiek jest z natury istotą społeczną i powołaną do tworzenia bliskich, uczuciowych więzów z innymi ludźmi...

Rojza, przecież one żyją we wspólnocie...

A wspólnota jest w stanie zastąpić najbliższe, ukochane osoby?

Czy są szczęśliwi

Skoro dobrowolnie tam pozostają.....to pewnie są.
Przecież wstepując do takiego zakonu nikt nie składa po tygodniu ślubów wieczystych (takie cos jest niemożliwe). Jest formacja, jest nowicjat, potem sluby czasowe.....i dopiero po wielu latach można złożyc slub wieczysty. Do tego czasu można odejść lub zmienić zakon na otwarty.

Dokładnie nie wiem jak ta droga przebiega w szczegółach.....ale ci którzy zostają tam do końca swoich dni, robia to w pełni świadomie i dobrowolnie.

Rojza, wspólnota to te najbliższe osoby.
A ukochanym jest Bóg.
On łączy wspólnotę swoją Miłością.

Odpowiada Ci osoba znająca temat.
Tzn. ktora kiedyś chciała wstąpić do zakonu klauzurowego
(i spędzila w nim jakiś czas nie składając ślubów wieczystych).

Znasz stan zakochania?

Kiedy mysli są zaprzątnięte drugą osobą.
Gdzie wszystko inne zdaje się mniej istotne, a wręcz bez znaczenia
poza przebywaniem z ukochaną/ukochanym.

Gdzie chciałoby się z życia wyeliminować wszystko
co odciąga od kontaktu z ukochaną osobą.
Że w zasadzie nic innego niż przezywanie tej wyjątkowej więzi nie liczy?


Tak właśnie to wyglądo u mnie.

Bóg jest tym który zaspakaja wszystkie potrzeby serca,
wszystki tęsknoty serca - jest wszystkim i nikogo
ani niczego takiej osobie do szczęścia potrzeba.

I wtedy klasztor kontempacyjny jest naturalnym wyborem.
Naturalnym miejscem realizacji przeżywania tej miłości.


Piszę o tym początkowym okresie, kiedy odkrywa się powołanie
i podejmuje decyzję.

Oczywiście po pewnym czasie te emocje towarzyszące
"zakochaniu w Bogu" uspakajają się, potem często zanikają
(tak jak i w związku dwojga ludzi).

I pozostaje MIŁÓŚĆ, która nie jest warunkowana emocjami (mogą być ale nie muszą),
jest świadomym wyborem, wiernością, trwaniem w tym co się wybrało.

Dokładnie tak jak w dojrzałym związku dwojga ludzi.

To o czym piszę teraz znam bardziej z doświadczeń innych sióstr
a niż własnych (zresztą można sobie o tym przeczytać
w prawie każdej książce dotyczącej pogłebionej duchowości).

Jak jeszcze coś nie jest jasne pytaj
- odpowiem.

Czy domyślają się , dlaczego spotkała je taka łaska, że zdecydowały się na bezpośrednie obcowanie z Bogiem? Pewnie to tajemnica samego Pana Boga...Jak trzeba niesamowicie kochać i jak wierzyć, by porzucić świat?

Ja bym się zapytał czy to nie jest egoizm zamykać się przed światem, przed ludźmi. Czy nie jest egoizmem zatrzymać Ewangelię dla siebie zamiast szerzyć ją wokół siebie. Czy nie jest to zaprzeczeniem przykazania miłości?
"Będziesz miłował Pana Boga twego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego."

Absolutnie nie.

Powołania są różne, można mieć właśnie powołanie do modliwy.
Jak ktoś jest powołany do takiego szczególnie intensywnego kontaktu z Bogiem
to naturalne jest, że jest powołany równocześnie
do modlitwy wstawienniczej za innych ludzi.

Mniszki (bo tak nazywają się zakonnice klauzurowe) modlą się w konkretnych intencjach,
w konkretnych sprawach - ludzie przychodzą czy piszą o i proszą o modlitwę
(na stronach internetowych klasztorów są "skrzynki intencji"
- można poprosić o modlitwę mniej lub bardziej szczegółowo opisując sprawę)
no i modlą się też za cały swiat jako taki światy jako taki.

Pewnie dla Ciebie jako protestanta kontrowersyjna będzie sprawa modlitwy
za grzeszników - katolicy wierzą, że grzech konkretnego człowieka,
poza wymiarem indywidualnym, osobistym ma też wymiar szerszy
- w pewnym sensie jest grzechem całego Kościoła, stąd też można przepraszać
Boga za grzechy innych ludzi i za nich pokutować.

Z tego co wiem w protestantyzm widzi to tak
- jest czlowiek i Bóg, wszystko co się dzieje
(grzech, łaska) dotyczy tej osobistej relacji.

Katolicy wierzą, że i grzech i łaska ma wymiar również
eklezjalny - nie wiem jak Ci to wyjasnić, ale spróbuję.

W pewnym sensie jest tak, że i grzech i łaska są "uwspólnione"
osobista świętość każdego człowieka jest również świętością
Kościoła jako ciała Chrystusa, i dokladnie tak jest też z grzechem.

Dlatego też jeden człowiek może przepraszać
i pokutować za grzech innej osoby.

Uważasz, że mniszki są z założenia bliżej Boga niż inni wierzący ludzie?
Uważasz, że przez to mogą więcej u Boga wymodlić?
A może uważasz, że mogą zadośćuczynić za nasze grzechy swoimi modlitwami?
A może wreszcie uważasz, że liczy się jakaś średnia Kościoła w modlitwie i mniszki tą średnią podwyższają?
Ja tego w KKK nie doczytałem, gdzie takie teologiczne nowinki można wyczytać?

Wybacz jesienna ale to myślenie średniowieczne (w złym słowa tego znaczeniu), gdy to człowiek załatwiał sobie zbawienie fundacjami, darowiznami czy przeznaczaniem któregoś z potomków "dla kościoła" aby ten, czy inni modlitwą zbawienie przybliżyli.