Tym bardziej, że ów pacjent był leczony w tym szpitalu kilkanaście miesięcy wcześniej i w rozmowie z kapelanem odmówił wszelkiej posługi kapłańskiej.

Nie sądzę. Ja w każdym razie tak tego nie widzę. To, że jakiś kościół nie ma uregulowanej sytuacji prawnej, nie zakłada od razu, że wszelka jego działalność jest zabroniona. Poza tym..



.. każdy kościół ma prawo dążyć do uregulowania swojej sytuacji prawnej. Trzeba jednak pamiętać też o tym, że aby jakąś sprawę uregulować ustawą, powinna ona mieć rangę ustawową, tzn. dotyczyć jednak jakiejś szerszej kwestii. Stąd też np. ostatnie wątpliwości co do ustawy mającej "chronić" społeczeństwo przed wychodzącymi z więzienia zbrodniarzami - ustawy dotyczącej w zasadzie kilkunastu osób, jeśli w ogóle tylu. Jest to sprzeczne z zasadą abstrakcyjności prawa, które nie powinno być stanowione tylko w celu rozwiązania jakichś zupełnie lokalnych problemów.

Skoro przyjmujesz interpretację, ze ksiądz działał słusznie, bo jego Kościół jest zarejestrowany, logiczne jest pytanie: a co jezeli by zarejestrowany nie był!


Z tą regulacja to nie do końca wygląda jak sugerujesz. Wiele Kosciołów ma tylko misje tam, gdzie jest w zdecydowanej mniejszości, gdzie chodzi o opiekę dla czasem wręcz grupki osób. Zakładanie osobnych, bardziej lub mniej autonomicznych struktur często mija się zupełnie z celem.

Sąd jedynie zwrócił uwagę na prawo kanoniczne jako na jedno ze źródeł, z których skorzystał rozstrzygając, czy ksiądz działał dobrze. To nie znaczy, że działałby źle, gdyby Kościół nie był zarejestrowany.



No więc właśnie. Na tej samej zasadzie mija się z celem traktowanie ich przez państwo tak samo, jak ogromnych struktur zrzeszających większość Polaków, takich jak KK.

Ale polskie prawo, to nie jezdnia Bombaju, gdzie pierwszeństwo ma zawsze większy.
Czy obywatel Polski nie należący do zadnego z kosciołów/zwiazków zarejestrowanych w Polsce ma mniejsze prawa?
A co z małymi strukturami zrzeszającymi mało obywateli Polski. Zauważ, ze aby zarejestrować związek wyznaniowy potrzeba podpisu 100 wnioskodawców, nie członków (kiedys 15 członków). Czy Kościół z powiedzmy 10 wiernymi ma inne prawa niz pozostałe zarejestrowane Kościoły?

W zasadzie - tak i tak. Byłoby nonsensem całkowite zrównywanie w prawie kościołów z 10 wiernymi i z 10 milionami wiernych. To są dwie zupełnie różne rzeczywistości społeczne - a raczej: tylko ten drugi kościół jest "rzeczywistością społeczną", w związku z czym państwo musi się jakoś do niego odnieść, choćby i nie chciało.

To ciekawy problem. Swiadczy o tej idiotycznej rzeczywistosci panujacej w Polsce. Ksiadz jest zatrudniony w szpitalu, katecheta w szkole, ale podlegaja biskupowi. "To nie nasza sprawa", jednym slowem.
Za nieudane operacje szpitale sa powolywane do sadu, czy mozna powolac ksiedza za "deformacje duszy"? Katolicy stwierdzaja jej istnienie (chocby u ateisty), jednoczesnie podkreslaja prawo wolnej woli. Ile jest wart czlowiek o takiej upodlonej, zdaniem katolikow?
"Byl w spiaczce, nie wiedzial, nic sie nie stalo". Trzeba bylo jeszcze podbic oko dziadowi!
Smieszne to wlasciwie, ale faceta popieram. Ksiadz powinien byc wzywany, nie odwalac tasmowa robote.

W szpitalu gdzie umierał mój ojciec sprawa była rozwiązana modelowo.

Dostawało się kartkę z informacją do przeczytania (chory, rodzina),
że jeżeli się chce by do chorego wezwany był duchowny jakiegoś wyznania
trzeba podać jakiego wyznania jakiego jest chory i czego od duchownego
(np. księdza) oczekuje. Oraz to czy życzy sobie by wizyta duchownego
i np. udzielone sakramenty zostały odnotowane.

Brak takiego oświadczenia spowoduje, że w sytuacji gdy chory
będzie nieprzytomny i nie będzie przy nim rodziny duchowny
nie zostanie wezwany.

Nikt chorego i rodziny o to nie pyta.
Chory i rodzina dobrowolnie podaje te dane i wyraża prośbę
o wezwanie duchownego.

Okazało się to bardzo dobrym rozwiązaniem.
Do ojca został wezwany ksiądz, ojciec jak jeszcze był przytomny
podczas naszej nieobecności przyjął komunię św. i sakrament chorych

gdy przyszłyśmy kontakt z nim był słaby,
nie był w stanie powiedzieć czy przyjął sakramenty

na szczęście zostało zgodnie z ojca i naszą prośbą
wyrażoną pisemnie to odnotowane i nie musiałyśmy
być zdane na domysły albo niekoniecznie wiarygodne
informacje ze strony chorych

nie wiem czy jakkolwiek od strony prawnej
można się do takiego rozwiązania "przyczepić"

Proszę, czyli to, co wcześniej zaproponowałem - działa w praktyce i się sprawdza . Proste, rozsądne, z poszanowaniem interesów i uczuć wszystkich zainteresowanych.

Śmieszne to są pretensje ateistów o "deformacji duszy" przy jednoczesnym dowodzeniu o nieistnieniu Boga i duszy nieśmiertelnej.
Zdecydujcie się ostatecznie - jakim sposobem może kapłan zdeformować nieistniejącą duszę?

Dusza u katolika jest odpowiednikiem osobowosci u ateistow.

Dodam jeszcze, że to był malutki szpitalik powiatowy
w niewielkim miasteczku. Tym bardziej ich trzeba podziwiać,
że zastosowali tak dobre rozwiązanie tej kwestii.

Przypisujecie zatem nadzwyczajne moce duchownym, skoro posiada zdolność nieprzytomnemu zmienić osobowość.

Jak dla mnie sprawa jest oczywista.
Nikt nie ma prawa być zmuszany do udziału
czynnego lub biernego w obrzędach religiijnych.

Jest to pogwałcenie prawa czlowieka
do wolności religijnej (w co wchodzi też
wolność niewyznawania jakiejkolwiek religii)

wolność czlowieka o jakim mowa została pogwałcona
- nie ma co do tego wątpliwości

snucie własnych domysłów
na temat niskich pobudek jakimi kieruje się ateista
(a co dopiero stwierdzanie, że na pewno kieruje się takimi pobudkami)
jest czymś absolutnie niedopuszczalnym

nie wiadomo jak sąd rozstrzygnie kwestię odpowiedzialności szpitala
biorąc pod uwagę towarzyszące sprawie okoliczności

Jest tak, że gdy czlowiek działa w sytuacji gdy nie zna faktów,
a wiedza o tych faktach jest niezbędna do podjęcia właściwej decyzji
to nalezy podejmować decyzję, która w ocenie tego człowieka
z większym prawdopodobieństwem przyniesie mniejsze szkody

tu akurat tak było
prawdopodobieństwo, że jest to katolik było dużo większe niż to,
że jest to ateista, nieudzielenie sakramenu chorych
w subiektywnej ocenie chorego i rodziny byłoby przypuszczalnie
bardzo trudnym do przeżycia faktem, można przypuszczać
(chociaż niekoniecznie tak musi być), że trudniejszym niż to
czegoby doświadczył "namaszczony ateista"

pozostaje kwestia odpowiedzialności za "niewiedzę"
o wyznaniu chorego można ją uznać za zawinioną przez szpital,
tak sądzę

choć z drugiej strony jeżeli nie ma ogólnych standartów postępowania
w sprawie wzywania duchownych gdy nieprzytomny chory
nie jest w stanie wyrazić swojej woli to może trudno
winić szpital?

Nie wiem czy te wszystkie okoliczności w sprawie cywilnej
(chyba jednak nie) mają znaczenie, w sprawie karnej na pewno by miały.

Na to wychodzi. Spokojny gosc, dowiaduje sie o namaszczeniu ktorego nie cierpi. Wpada w szal i uraz pozostaje do konca zycia. Osobowosc zmieniona.
Nota bene, podobno to agnostyk, a to juz sprawa bardziej skomplikowana i mniej smieszna.