Lekarze są od tego, aby cierpienie ograniczali lub likwidowali, a nie żeby zabijali cierpiącego człowieka. Wygodniej jednak niektórym zdrowym jest pod przykrywką rzekomego miłosierdzia usunąć cierpiących niż im pomóc.

@Soul (+subadam)

Mój poprzedni komentarz był do wpisu subadama i jakiejś historii jakiejś pary, w której istnieje cierpienie bez możliwości jego skrócenia. Nie wdając się w badanie tej konkretnej historii, zawsze są jakieś tego typu sytuacje. Pytanie jest tylko, czy na podstawie tego typu sytuacji można / trzeba / wolno zmieniać granice prawa. I robić z wyjątku - regułę. Jeżeli prawo do życia bez cierpienia stoi nad prawem do życia, to kwestią czasu jest, kiedy powstaną próby rozszerzenia definicji tego "dopuszczalnego cierpienia".

A chwyt z " mam nadzieję, że nikogo z bliskich" jest tak samo nieuczciwy w dyskusji o eutanazji medycznej, jak w kwestii kary śmierci za pedofilię (offtop-warning).

Realny problem nie dotyczy osób, którym można pomóc i uczynić ich życie znośnym. Problem dotyczy pozostałych, którym pomóc nie można.


A w tych wyjątkowych sytuacjach zwyczajnie zlekceważy się prawo i dokona eutanazji po kryjomu? Tak, jak dziś? To znaczy, jeśli znajdzie się kogoś, kto zechce pomóc. Bo inaczej można sobie cierpieć bez granic.

Jeśli dobrze pamiętam, Jezus przyjął na siebie cierpienie świadomie. Z wyboru.

Wybacz, ale ja na ten poziom barbarzyństwa schodził nie będę. Pomoc tym, którym medycyna nie może pomóc, nie polega na tym, że się przystawia takiej osobie pistolet do skroni i pociąga za spust (mówiąc obrazowo).

Hmmm, dlaczego pan moderator nie przeniesie postów dot. eutanazji oraz zaprzestania uporczywej terapii do osobnego wątku tylko się tu wykłóca?

.
Mówisz że nie można im pomóc, bo na wstępie zawężasz człowieczeństwo do egzystencji bez cierpienia.

Wiele osob egzystuje z codziennym cierpieniem, jak chocby moja tesciowa ( fibromyalgia ).
Sa jednak przypadlosci gdzie poziom cierpienia przewyzsza instynkt samozachowawczy a jedyna perspektywa jest wzrost cierpienia do ew smierci - mozliwe ze po wielu miesiacach czy latach.
Taka osoba potrzebuje opieki 24 / 7, ktorej rodzina czesto nie jest w stanie zabezpieczyc, czy oplacic ( jedna osoba nie jest w stanie wytrzymac dluzej niz 8 godz pracy w tych warunkach, czyli trzeba miec opieke 3 zmianowa ).
Pieknie brzmiace frazesy o barbarzynstwie, czy ograniczaniu lub likwidowaniu cierpienia latwo sie wypisuje doputy dopuki nie dotyczy to bezposrednio piszacego. Ja akurat moglem przecwiczyc co jest do zaoferowania w Polsce w takiej sytuacji nie dalej jak w lutym tego roku z okazji gwaltownego pogorszenia zdrowia i smierci mojej Matki i w porownaniu do tego "samobojstwo z pomoca" jest czystym blogoslawienstwem dla takich osob.

Dla tych osób, czy dla bliskich, którzy sobie nie radzą w sytuacji, kiedy krewny cierpi lub zapadł na chorobę, która jest nieuleczalna?

Być może występuje wzrost cierpienia, ale na pewno nie jest to jedyna perspektywa. Cierpienie zmienia perspektywy, ale ich nie ogranicza.


To czy "samobójstwo z pomocą" jest czystym błogosławieństwem, czy nie jest, to ta rozmowa tutaj stara się wyjaśnić, a robi się to przy pomocy podawania uzasadnienia, a nie przy pomocy mówienia "bo ja akurat mogłem to przećwiczyć".
No więc ja też miałem okazję to przećwiczyć i twierdzę, że samobójstwo z pomocą błogosławieństwem nie jest.

Wybacz ale nie jestem w stanie (albo nie chcę) bezczynnie patrzeć na każde ogromne cierpienie, którego nie można przerwać i przerażonych ludzi, którzy błagają o jedyną możliwą pomoc, jakiej można im udzielić.

Możliwe, że pasuje to do definicji barbarzyństwa.


A jak się pomaga tym, którym medycyna nie może pomóc? W końcu nikt nie chce umierać, jeśli w swoim cierpieniu otrzyma realną pomoc.


To znaczy uważasz, że cierpiącemu pomaga się frazesami, które nijak na jego cierpienie nie wpływają?

Przypominam, że nie chodzi o jakieś cierpienie do zniesienia. A ja niczego nie zawężam, bo ja tylko stwierdzam, że są ludzie, którzy cierpią tak bardzo, że najbardziej na świecie pragną umrzeć. W ogóle niczego innego już nie chcą. Tylko przestać cierpieć.

"Znaczy, co to znaczy?", jak mowil pewien kapitan.
Jaka inna perspektywa istnieje gdy czlowiek wyje z bolu 24 godz na dobe, albo dusi sie powoli i jedyna perspektywa jest smierc ?

Owszem, zawężasz:

W tym momencie niemożność udzielenia pomocy w uśmierzaniu bólu, równa się niemożności udzielenia pomocy w ogóle, a to nie jest prawdą. Bo pomimo niemożności uśmierzenia bólu, można cierpiącą osobę chociażby chwycić za rękę, czy wypowiedzieć do niej jedno słowo i ten gest, z pozoru niewiele znaczący, może być dla cierpiącego tym, na co czekał przez całe życie i mimo bólu, a może włśnie dzięki niemu, może być doświadczeniem przewyższającym wszystkie inne, co do tej pory doświadczył.

Nie ma ludzi, którym pomóc nie można. Są tylko poszczególne problemy, na które zaradzić nie można.

Ale poszczególny problem, na który zaradzić nie można, nie upoważnia do rozszerzenia go na całego człowieka, któremu rzekomo pomóc nie można. Jeden problem człowieka, to nie cały człowiek.

"K... błagam cię, nie mogę wytrzymać!!! To jest piekło, rozumiesz?! Niech to się skończy!!! Zrobię wszystko, aby to się skoczyło!" - a potem jeszcze stek bluzg na Ciebie, Boga i cały świat.

To jest odpowiedź na wszystkie Twoje gesty i filozoficzne teorie, niewątpliwie bardzo mądre i odważne.

Co dalej?

Co dalej? Wystarczy jedno.
Albo uznaje się teorie za mądre i wchodzi się w nie dalej, albo uznaje się je za głupie i się je porzuca.

Co dalej? Jeżeli nie jesteś w stanie tego wytrzymać, to powinieneś zająć się czymś innym, a nie pracą w hospicjum lub szpitalu, gdzie znajdują się tak cierpiący ludzie. Przyłożenie pistoletu do skroni tak wołającej osoby to sposób na rozwiązanie Twojego problemu z tym, że sobie nie radzisz w takiej sytuacji, a nie tego chorego.