Witam,

Jak zauważył pewien forumowicz KRzK to nie system totalitarny. Co prawda nisko ustawieni księża mogą być mentalnymi niewolnikami , ale zasadniczo są to ludzie zdolni do samodzielnej refleksji.

Mam więc pytanie do tych księży, których wstęp tego post'a jeszcze nie obraził , jak oceniacie aktualną sytuację kościoła? Co zmienilibyście w nim, gdyby to od Was zależało?
Ciekawe też czy w ogóle możecie snuć takie refleksje. Wasi zwierzchnicy jeśli zajrzą na te Forum mogliby Wam dokopać. Aczkolwiek zwyczaj kamienowania zaniknął jakby ok. dwóch tysięcy lat temu.

Dlatego też interesuje mnie Wasza opinia co byście zmienili w np. polskim KRzK, ale też spojrzenie globalne byłoby mile widziane.

Zauważcie, że piszę kościół z małej litery, a zatem chodzi mi tu nie o niebłądzące z definicji Mistyczne Ciało Chrystusa, tylko o hierarchię KRzK.
Ja ogólnie mógłbym się zastanawiać nad problemami finansownia, nie możnosci dotarcia do informacji co się działo z pieniędzmi, które dałem na tacę, przedziwnej sytuacji w USA, gdzie nowy biskup był gotów zapłacić 5 mln dolarów osobom skrzywdzonym przez księży pedofilów w pewnej diecezji, byle tylko nie procesowali się dalej, co nie zostało przyjęte...
A więc zastanawiałby mnie w ogóle system w którym funkcjonuje KRzK - z owym zaufaniem do sumienia biskupa, proboszcza, itp. bez gotowości do zorganizowania systemu eliminującego takie problemy.

A dlaczego księża mają się bać?
Temat jest szeroki i pewnie nie da się "ugryźć" go w jednym poście.
Zasadniczo droga do pewnej czytelności została otwarta. Kodeks Prawa Kanonicznego mówi o tym, że w każdej diecezji i parafii powinny być dwie rady: duszpasterska i ekonomiczna. Ta druga ma czuwać nad finansami, troszcząc się i o dobre wydawanie pieniędzy, i o to, by nie było nadużyć. Pozostaje tylko prawo Kościoła wcielić w życie i nie będzie problemu w tym znaczeniu, że wierny zostanie poinformowany ile zobrano i jak wydano. Natomiast pozostanie problem pozyskiwania środków. Wbrew powszechnej opinii sytuacja materialna - zwłaszcza małych parafii - jest coraz trudniejsza. Pytanie, skąd brać środki, będzie nękać coraz bardziej. Nie tylko na remonty. Przede wszystkim na to, o czym pisał biskup Długosz, w tekście cytowanym w temacie o duszpasterstwie młodzieży. Mnie osobiście problem ten nęka od lat. Dla przykładu podam, że z Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom w parafii zostanie 76 zł. Reszta idzie na cele, realizowane przez Diecezjalną Caritas. Jak to się ma do potrzeb, chyba nie trzeba pisać.
Jeśli chodzi o inne zmiany. Ich kierunek wyznacza List Papieski na Nowe Tysiąclecie: "Wypłyń na głębię". W praktyce chyba musi wyznaczać to kilka zadań:
1. Katecheza mistatogiczna. Czyli katecheza o sakramentach. W praktyce prawie nie istniejąca w przepowiadaniu. Jest w nim wiele moralizowania, ale ogrzać się w blasku tego słowa jest trudno. Jeszcze trudniej znaleźć źródła nadziei i mocy dla słuchacza.
2. Katecheza dorosłych. Nie tylko przy okazji chrztu i ślubu. Taka systematyczna. W formie, jaką przewiduje Obrzę Chrześcijańskiego Wtajemniczenia Dorosłych. Jej owocem będzie większe zaangażowanie dorosłych w życie wspólnot parafialnych.
3. To oczywiście oznaczać będzie zmianę stylu kierowania parafią i diecezją. Wierny przestanie być przedmiotem, którym się rządzi. Stanie się podmiotem, współpracownikiem, partnerem. Styl autorytarny na dłuższą metę nie jest już do utrzymania.
4. Owocem takiej zmiany będzie większe poczucie Kościoła jako wspólnoty. Czyli zostanie uczyniony krok w kierunku realizacji wizji, nakreślonej przez Sobór Watykański II.
5. Na ile te zmiany będą możliwe, w dużej mierze zależne jest od edukacji kapłańskiej. Kandydaci do służby Bożej niewiele różnią się od studentów innych wydziałów. Zatem dominuje przekonanie, że materiał, jaki trzeba zaliczyć na egzaminach to teoria, a życie będzie wymagać czegoś zupełnie innego. Stąd już tylko krok od superwizji do totalnego braku wizji, czyli duszpasterstwa opartego na trzech "k": kancelaria /urząd od załatwiania spraw/, katecheza /a właściwie lekcja religii, bo miejscem katechezy jest wspólnota parafialna/ i konfesjonał. A poza tym święty spokój. Na ile biskupi zdobędą się na odwagę skierowania do seminariów ludzi dobrze przygotowanych i z wizją, zdolnych zapalić młode pokolenie i ukształtować je tak, by wytrzymało konfrontację z tzw. parafiańszczyzną - na to pytanie odpowiedzieć nie potrafię.
Więcej w następnym poście. Jak na początek roku - wystarczy.

Witaj PTRquerty

1. Co zmienilibyście w nim, gdyby to od Was zależało?

2. Dlatego też interesuje mnie Wasza opinia co byście zmienili w np. polskim KRzK, ale też spojrzenie globalne byłoby mile widziane

3. Ja ogólnie mógłbym się zastanawiać nad problemami finansownia

PTR Jeśli faktycznie chciałbyś wiedzieć czy w Kościele cokolwiek się robi w podniesionej przez Ciebie sprawie , to proszę spojrzyj na dokumenty synodalne w diecezji opolskiej: http://diecezja.opole.pl/synod/dokument.html#telegram

Ad.1 PTRqwerty zauważ, Sobór Watykański uczy nas, że Kościół stanowi wspólnotę całego ludu Bożego (KK 2), że zarówno duchowni jak i świeccy mają swoje prawa i obowiązki……

Ad.2 no i globalnie to tak wygląda ....


Telegram Sekretariatu Stanu
przesłany na ręce ordynariusza opolskiego
Abpa Alfonsa Nossola


Ekscelencjo,
Czcigodny Księże Arcybiskupie,
Jego Świątobliwość Jan Paweł II dziękuje za list z dnia 2 kwietnia br., w którym Ksiądz Arcybiskup powiadamia o Sesji inaugurującej I Synod Diecezji Opolskiej.
W kontekście tego wydarzenia Jego Świątobliwość pragnie przypomnieć, że Synod diecezjalny jest szczególnie ważnym wydarzeniem w życiu Kościoła lokalnego. Jest okazją do dokonania dogłębnego przeglądu stosowanych form duszpasterskiego oddziaływania, które stale muszą być uaktualniane, aby odpowiadały wymogom wciąż zmieniającej się rzeczywistości społecznej i kulturowej oraz nowym duchowym potrzebom wiernych. Tylko wtedy formy te staną się skutecznym środkiem przekazu ewangelicznego orędzia i odnowy wiary.
Ojciec Święty wyraża radość, że I Synod Diecezji Opolskiej pragnie odpowiedzieć na współczesne wyzwania, czerpiąc inspirację ze wskazań zawartych w Liście apostolskim Novo millennio ineunte, aby w ich świetle otworzyć się na przyszłość, którą w oparciu o Ewangelię Chrystusa trzeba dzisiaj „przełożyć na język postanowień i konkretnych pro-gramów”. Życzy, aby obrady synodalne stały się okazją do odczytania przez Wspólnotę diecezjalną jej własnej tożsamości, dostosowując do miejscowych potrzeb nauczanie Kościoła zawarte w licznych dokumentach, które mają swoje źródło w nauczaniu Soboru Watykańskiego II.
Dzieło I Synodu Opolskiego, Ojciec Święty zawierza w modlitwie Bożej Opatrzności i szczególnemu wstawiennictwu św. Jacka, Patrona Diecezji. Niech wzorce wiary kształtowane w Diecezji Opolskiej na przestrzeni minionych lat, umocnione przez reorganizację struktur administracji kościelnej w Polsce w 1992 r. i ubogacone poprzez prace zespołów synodalnych, przyniosą dobre owoce dla całej Wspólnoty Kościoła. Niech przyczynią się do rozwoju życia duchowego i wzrostu świadomości chrześcijańskiej i katolickiej wiernych, wytyczając kierunki nowej ewangelizacji i konkretny program pracy duszpasterskiej na początku nowego tysiąclecia wiary.
Księdzu Arcybiskupowi, Jego Współpracownikom w pasterskim posługiwaniu i całej Wspólnocie wiernych Diecezji Opolskiej, na trud i radość tworzenia synodalnego dzieła, Ojciec Święty udziela Apostol-skiego Błogosławieństwa.
Z Chrystusowym pozdrowieniem

Arcybiskup Leonardo Sandri
Substytut Sekretariatu Stanu

Watykan, 30 kwietnia 2002 r.
.........................................................................................................
JEGO ŚWIĄTOBLIWOŚĆ
OJCIEC ŚWIĘTY
JAN PAWEŁ II

CITTA DEL VATICANO
Wasza Świątobliwość,
Ukochany Ojcze Święty,
Zebrani we Wtorek Wielkanocny w katedrze opolskiej na sesji inaugurującej I Synod Diecezji Opolskiej pragniemy odpowiedzieć na wezwanie Waszej Świątobliwości zawarte w Liście apostolskim Novo millennio ineunte i ufnie otworzyć się na przyszłość, którą w oparciu o Ewangelię Jezusa Chrystusa, pragniemy "przełożyć na język postanowień i konkretnych programów".
Na kilkuletni trud prac synodalnych ośmielamy się prosić Waszą Świątobliwość o apostolskie błogosławieństwo.
Z modlitewnym i synowskim oddaniem pozostają Biskupi, członkowie Synodu i uczestnicy uroczystej sesji inauguracyjnej.

W imieniu zebranych

biskup opolski
+ Alfons Nossol, abp

Opole, dnia 2 kwietnia 2002 r.
...........................................................................................................

Ad.3 / z uzupełnieniem wypowiedzi zawartych w Twoich pytaniach/


Mój abp … o takich ludziach jak Ty PTR, powiedział w Kazaniu inaugurującym I Synod Diecezji Opolskiej : [oczywiśćie chodzi o ludzi myślących, szukających rozwiązań wszelkich problemów w naszym Kościele] …….//cyt//

Wypłynąć na głębię"

1. Aby to w tym względzie mogło nam się udać trzeba wpierw wyjść z naszych "grobów", a to może się dokonać tylko wtedy, jeżeli ktoś pomoże nam z nich odsunąć kamień, lub też uwolni nasze oczy będące niejako "na uwięzi", aby mogły poznać Pana.2. Serce w takim przypadku musi na nowo w nas zacząć "pałać", zwłaszcza gdy w rozwoju naszego życia coś ma się " ku wieczorowi" i my zaczynamy się nagle bać, lękać tak, jak małe dziecko boi się ciemności i nocy.
3. Wtedy trzeba koniecznie otworzyć przestrzeń naszych serc, umysłów, naszej woli na wezwanie Zmartwychwstałego Pana: "Nie lękajcie się, nie bójcie się, Ja jestem z Wami !": "Pokój Wam !". Tak bowiem powiedział Chrystus swoim najbliższym zaraz po odniesionym zwycięstwie nad śmiercią.

I dalej…..


Żyć Kościołem, którym wszyscy jesteśmy

1. Chodzi więc o pogłębienie eklezjalnej świadomości nas wszystkich, zwłaszcza też Was świeckich w naszych poszczególnych parafiach, w całej naszej diecezji, pracowników poszczególnych dziedzin życia społecznego i kulturalnego, a także Rodziców, Małżonków, Młodzież, Rencistów, ludzi Starszych, ale posiadających głębokie doświadczenie życiowe, z którego chcielibyśmy chętnie i radośnie skorzystać dla dobra całej wspólnoty Ludu Bożego.
2. W ramach tego dzieła będziemy chcieli definitywnie już utworzyć Parafialne Fundusze Stypendialne, które umożliwią niezamożnej młodzieży dalszą naukę i studia. Pragniemy wszakże mieć także własną "elitę diecezjalną" w poszczególnych rejonach diecezji, aby była wyczulona na potrzeby swojego domowego regionu.
3. Chcemy także pomóc Samorządom w rozwiązywaniu problemów społecznych, m.in. bolesnej sprawy bezrobocia stale się niestety potęgującego, i przymusowej emigracji zarobkowej wiążącej się z wyjazdami "za chlebem", aby przez to nie cierpiały rodziny, aby ofiara rozłąki nie poszła na marne; aby byli wsparci przez nas, którzy pozostajemy na miejscu. I dlatego też chodzi w tym zakresie o kreowanie nowej solidarności i współodpowiedzialności za całą wspólnotę naszego diecezjalnego Ludu Bożego.
4. Będzie się to też dokonywało poprzez dostosowywanie prawa ogólnokościelnego do naszych diecezjalnych wymogów, by życie we wszystkich wymiarach uległo głębszemu zdynamizowaniu, abyśmy wydobyli i utrwalili specyficzny charakter tutaj na pięknej Ziemi Śląskiej naszej Opolskiej Diecezji. Mamy przecież już tak bardzo scalone tradycje kościelne, mamy duszpasterstwo wielojęzyczne, mamy tylu świeckich pomocników rozdzielania Komunii świętej, którzy pragną być dla nas duchownych wsparciem. My przecież nie znamy wszystkich zakamarków dzisiejszego trudnego życia, życia, które wciąż znajduje się w stadium przejściowym i jest ukierunkowane na znormalizowanie.
Będziemy też w odpowiednim stadium Synodu do naszych obrad zapraszać obserwatorów z innych Wspólnot i Kościołów chrześcijańskich, aby pomogli nam w oparciu o swój sposób wierzenia "inaczej", ożywić nasze diecezjalne życie, pogłębić je jeszcze bardziej o ekumeniczne doświadczenie i scalenie. 5. Dlatego też tak bardzo mi zależy na tym, abyśmy mogli wciągnąć Was wszystkich członków lokalnej wspólnoty kościelnej do prac Synodu. Choć wprawdzie nie wszyscy mogą być bezpośrednio członkami poszczególnych Zespołów i Komisji, ale wszyscy mogą się włączyć w to dzieło, służąc radą pisemną i słowną, pomagając po prostu i wspierając nas modlitwą, śledząc życzliwie rozwój prac Synodu.
Kochani Świeccy, wy drodzy Bracia i Siostry drogie, to wyjątkowa okazja dla was, bo my szczerze chcemy mówić o Was ale nie bez Was . Wy musicie nam podpowiadać, co Was boli, na czym Wam zależy, jak Wy to widzicie, by nasze życie kościelne było radośniejsze, świętsze, by skuteczniej służyło całej wspólnocie Ludu Bożego na naszej pięknej Ziemi Śląskiej, a pośrednio Ziemi Ojczystej i całej Europie. Wielką nadzieję pokładam też w środkach masowego przekazu, w mediach. Mamy, dzięki Bogu na naszym terenie ludzi życzliwych, którym zależy na dobru wspólnym. To wspólne dobro chcemy pomnażać i wzmacniać świadomość wspólnej odpowiedzialności za nie oraz nową solidarność, której się ona domaga.
Kochane Siostry, drodzy Bracia, Wy przedstawiciele środków społecznego przekazu możecie w tej dziedzinie wiele zrobić. Szczególny odzew i błaganie oraz prośba do naszego Diecezjalnego Radia Plus, by nie tylko mnie i biskupów pomocniczych wprost natarczywie "prześladować", ale i przewodniczących poszczególnych komisji, zespołów, a zwłaszcza Sekretariat, nagabywać, wciąż się do nich zwracać, by nam w ten sposób pomagać w pracach Synodu, w jego rozwoju, aby nie było to coś, co jest jakby kamuflażem tworzonym na marginesie naszego życia ogólnospołecznego naszej diecezji, naszego też rejonu. Nie ! To jest dzieło wspólne nas wszystkich i dla nas wszystkich - czynione razem z Panem !
6. I tak właśnie naprawdę będziemy mogli z Bożą pomocą doprowadzić do swoistego rodzaju przeżywania "nowej wiosny" naszego lokalnego Kościoła. Jak do tego możemy dojść, usiłowałem to już ogólnie zarysować w wczorajszej Odezwie na Otwarcie Synodu.
1) Pod koniec trzeba stwierdzić, że najważniejszym jest tu wspólne i indywidualne "szturmowanie nieba" przez nas wszystkich, bo to może twórczo zmienić i odnowić oblicze naszej pięknej Ziemi Diecezjalnej.
2) Równocześnie pomoże jej też oddziaływać sąsiedzko na inne diecezje, a także na całą naszą Ojczyznę.
3) Być może iż wypracujemy nowy rodzaj solidarności i odpowiedzialności opartej na świadomości ludzi wielkanocnych, którzy się nie boją, nie lękają, którzy też wierzą w skuteczność rozpoczętego dzieła, bo raz jeszcze powtarzam, iż chce je dokonać sam Pan razem z nami.

4) Na tym polega zobowiązujący charakter "Resurrexit", świadomość wielkanocna, że Zmartwychwstały Pan idzie z nami i nas tam gdzie trzeba doprowadzi, jak w przypadku uczniów z Emaus, byśmy zawrócili z drogi, która prowadzi do nikąd, albo może się okazać destruktywna. Wrócić trzeba "do Jerozolimy"! Nie uciekać od Chrystusowego Krzyża ! Nie uciekać od ciężkich problemów, które nas mogą obciążyć nowymi ciężarami ! Zaangażujmy się szczerze i wyróbmy w sobie tę świadomość, która jest hasłem tegorocznego święta Miłosierdzia Bożego, obchodzonego w Białą Niedzielę: "Branie napełnia ręce, dawanie - serce". Dawajmy, bo tyle jest serc, które czekają, by je napełnić nową nadzieją, wielkanocną świadomością, szczerym braterstwem, rodzinnym poczuciem, nową solidarnością i nową współodpowiedzialnością.

Serdecznie pozdrawiam, odsyłam do materiałów synodalnych ……