Realne to i jest, ale czy się tak stanie, to czas pokaże.
Znowu podzielę się swoim zagranicznym doświadczeniem. W Polsce ugruntowało się przekonanie, że najbardziej zaangażowani w życie parafialne; najbardziej w parafii widoczni, to osoby należące do różnych wspólnot. Wynika to z tego, że w tych wspólnotach podkreśla się, iż jest się w Kościele i dla Kościoła. Stąd dodatkowe zaangażowanie staje się czymś normalnym.
We włoskich (dodajmy - dobrze prowadzonych parafiach) wcale nie jest tak, że ten kto się w parafii udziela, należy do jakieś grupy parafialnej. Na samym początku mojego pobytu spotkałem grupę młodych osób, które bardzo pomagały proboszczowi w przygotowaniu kościoła na Boże Narodzenie. Zapytałem się ich, do jakiej grupy należą. I spotkałem się ze zdziwieniem. "Grupy?! My jesteśmy parafianami, znamy dobrze proboszcza i dlatego tu jesteśmy". Rzeczywiście, często można tu spotkać osoby szczerze oddane parafii, a wcale nie należące do jakiś grup formacyjnych. Samo należenie do parafii zobowiązuje ich do zaangażowania.
To, żeby Kościół był wspólnotą wspólnot nie jest niczym nowym. Jest to jedno z podstawowych założeń reformy Soboru Watykańskiego II. Kościół powszechny tworzą Kościoły lokalne, czyli diecezje; diecezje tworzą parafie; w parafiach działają różne grupy. Niestety, często zapominamy, że parafia sama w sobie powinna być wspólnotą. I tu wchodzimy na temat rzekę, który jednak warto by rozwinąć, tzn. zaangażowanie w życie parafialne. Dlaczego bycie parafianinem tak mało zobowiązuje?

A jak taka grupa ludzi ma być wspólnpota jak nikt nikogo nie zna...
Jak taka grupa ma być wspólnotą, jak ludzie nie chodza do kościoła...
jednym sowem lipa...

Ja należę to takiej małej wspólnotki, ale szczerze mówiąc nie czuję sie jakoś z nią zżyta... są to moi koledzy i nic więcej... coś jakby klasa.
Fajnym jest, że możemy się razem pomodlić, spotkac na imprezie czy gdzieś razem w wakacje pojechać...

...niestety nic więcej

a ja tak myslę, że coś w tym jest i od tego trzeba zacząć budowę wspólnoty: najpierw jedność z samym sobą , potem w najbliższej rodzinie, w dalszej, na tym samym pietrze bloku, w bloku, ulicy,dzielnidy i stad juz do parafii a potem diecezji i całego Kościoła. i juz mamy wspólnotę wspólnot

Żeby wspólnota była wspólnoą to trzeba wiedzieć co łączy nas w niej. Znać innych nie jest koniecznośćią by wspólnie obchodzić uroczystości czy to Kościelne czy inne. Sama Bibli też podkreśla że "wszscy jesteśmy dziećmi Boga" i to widoczne jest zarówno w liturgi gdy Ksiądz zapowiada o tym czego Jezus Chrystus nas wszystkich nauczył czyli " Ojcze nasz ...."

Pozdrawiam

Adam, czyli co? Pewnie w centrum Eucharystia, Słowo Boże. Z mojej obserwacji z takiego przynależenia (nie bycia) do wspólnoty pamiętam, że na początku było zachłyśnięcie się relacjami budowanymi na afektach-uczuciach. Normalnością jest, ze po takim etapie "wzajemnej adoracji" następuje nieco głębsze poznawanie siebie i dostrzeganie, że nie jesteśmy święci, lecz mamy takie same wady jak pierwszy lepszy napotkany na ulicy człowiek i umiemy się ranić tak doskonale jak poza wspólnotą. I przychodzi czas przetrwania, o którym pisze Skaja. Jak wspólnota wytrzymuje ten trudny etap drogi, to może będzie mieć szansę na powstanie. W tym drugim etapie każdy będzie wolał iśc gdziekolwiek (1000 wymówek to malo), ale nie na spotkanie wspólnotowe, bo tu przypadkiem może usłyszy nudną prawdę o sobie albo w sobie. Zatem pytanie, na czym należy budować w tym trudnym etapie aby przetrwać? W pierwszej kolejności na pewno nie na dziełach pomocowych, inscenizajach, wspólnych aranżacjach, itp. aktywnościach. Może jeszcze wtedy bedziemy mogli liczyć na szansę przetrwania, jak zaczniemy dostrzegać i przyjmować odrobinę pokory. Tak więc -moim zdaniem-niczym nie różni się budowanie wspólnoty w Kościele od budowania wspólnoty rodzinnej, związku małżeńskiego, gdzie obok pierwszych zachwytów sobą trzeba przejśc do pokornego rezygnowania z kolejnej drobiny swojego "ja". Może i we wspólnotach zakonnych tez jest tak samo?

Gościu straszny z Ciebie optymista, że piszesz :
Mam nadzieję, że przetrwamy!

Witam wszystkich.
Wydaje mi się, że żeby być wspólnotą nie trzeba być nią tylko formalnie,
więc tych "zwykłych" parafian z Włoch uważam za wspólnotę.
Dlatego stwierdzenie, że Kościół jest wspólnotą wspólnot ma ogromny sens. Przecież rodzina jest wspólnotą a zrodzin składają się parafie.
Że nie zawsze te wspólnoty są doskonałe to już inna sprawa. (Dobrze byłoby się zastanowić co zrobić, by tak nie było)
I jeszcze jedno.
Moja wspólnota ma już prawie 8 lat i przechodziła różne stany.
Teraz jest na granicy - albo coś się zmieni, albo będzie wegetować i niewiele mieć wspólnego ze swoją nazwą, albo się rozpadnie. Nie wiem , co będzie ale będę starała się o to pierwsze. Ale jakakolwiek byłaby wola Pana Boga w tym względzie, ważne jest żeby Mu za bardzo nie przeszkadzć i zauważyć w tym wszystkim sens.
Skaja ja bardzo Panu dziękuję za moją wspólnotę(mimo że często nie mam ochoty,sił i pokory by tam się pojawiać) i będę zawsze wszystkim polecała bycie we wspólnocie, bo wiem, że to ma sens, mimo różnych trudnych chwil.
Pozdrawiam wszystkich "wspólnotowiczów" - czyli wszystkich- każdy w jakiejś tam wspólnocie jest.(Człowiek jest istotą społeczną)

Skaja -Jak Kościół przetrwał tyle – to tylko może się zmieniać, nie sądzę, że cos mu grozi, przecież Kościół to nie tylko ludzie i księża
pozdrawiam, papa szB

Kościół jest wsplnątą, która dzieli sie na mniejsze wspólnoity parafialne czyli Oaza, Dzieci Maryji, Ministranci, Członkowie Żywego Różańca, itp , itd.
To co jest osobne w połączeniu z czymś tworzy całość.