NIE będę komentować tego postu który smiało możnaby uznać za "bepodstawną nie mającą związku z rzeczywistością próbę zakrzyczenia przeciwnika"

2. Odpowiadający nie bardzo rozumie dlaczego w spowiedzi chcesz dyskutować na temat jakiejś doktryny. Spowiedź jest po to, by wyznawać swoje grzechy, a nie po to, by się usprawiedliwiać...

to jeszcze na dodatek przedstawiasz się za "znawcę"

Nie wiem do przynależności do jakiego koscioła się poczuwasz w poście:

I wmawiasz wszystkim, że masz rację - pomimo napomnień że nie masz racji ...

ty natomiast usiłujesz bezpodstawnie szukać wykrętów od zastosowania się do nauk wypływających z Chrześcijaństwa w ogóle - okd Katolicyzmu w szczególności próbując przy tym podpierać się ... filozofią katolicką której celowości nawet nie chcesz zrozumieć - tylko dopasowujesz coś, co ci sie wydaje - do swoich własnych wyobrażeń ...

Przypomnę jednak, że zarówno "laksyzm" jak i "rygoryzm" został przez Kosciół odrzucony

I z racji tego -po prostu - nie może zezwalać na łamanie nakazów Bożych według własnego "widzimisię" - tylko dlatego, ze komuś się może wydawać, że jest inaczej ...

5- tucjoryzm (rygoryzm) - twierdzono, że prawo ma zawsze charakter
zobowiązujący, liczą się zawsze i tylko opinie i racje pewne.

Grzech
Grzech ciężki jest to świadome i dobrowolne złamanie przykazania Bożego lub kościelnego w sprawie ważnej.

Siedem grzechów głównych
Pycha.
Chciwość.
Nieczystość.
Zazdrość.
Nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu.
Gniew.
Lenistwo.
Grzechy przeciw Duchowi Świętemu
Grzeszyć zuchwale w nadziei miłosierdzia Bożego.
Rozpaczać albo wątpić o miłosierdziu Bożym.
Uznanej prawdzie chrześcijańskiej się sprzeciwiać.
Bliźniemu łaski Bożej nie życzyć lub zazdrościć.
Wobec zbawiennych napomnień mieć zatwardziałe serce.
Pokutę i nawrócenie aż do śmierci odkładać.
Grzechy wołające o pomstę do nieba
Umyślne zabójstwo.
Grzech sodomski.
Krzywdzenie ubogich, wdów i sierot.
Zatrzymywanie zapłaty pracownikom.
Grzechy cudze
Namawiać do grzechu.
Rozkazywać grzeszyć bliźniemu.
Zezwalać na grzech bliźniego.
Pobudzać do grzechu.
Pochwalać grzech drugiego.
Milczeć, gdy ktoś grzeszy.
Nie karać grzechu.
Pomagać do grzechu.
Usprawiedliwiać grzech cudzy.

(...)
Dla zachowania Kościoła w czystości wiary przekazanej przez Apostołów, sam Chrystus, który jest prawdą, zechciał udzielić swojemu Kościołowi uczestnictwa w swojej nieomylności. Przez "nadprzyrodzony zmysł wiary" Lud Boży "trwa niezachwianie w wierze" pod przewodnictwem żywego Urzędu Nauczycielskiego Kościoła.

Misja Urzędu Nauczycielskiego jest związana z ostatecznym charakterem przymierza zawartego przez Boga w Chrystusie z Jego Ludem; Urząd Nauczycielski musi chronić go przed wypaczeniami i słabościami oraz zapewnić mu obiektywną możliwość wyznawania bez błędu autentycznej wiary. Misja pasterska Urzędu Nauczycielskiego jest ukierunkowana na czuwanie, by Lud Boży trwał w prawdzie, która wyzwala. Do wypełniania tej służby Chrystus udzielił pasterzom charyzmatu nieomylności w dziedzinie wiary i moralności. Realizacja tego charyzmatu może przybierać liczne formy.

"Nieomylnością tą z tytułu swego urzędu cieszy się Biskup Rzymu, głowa Kolegium Biskupów, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych Chrystusowych, który braci swych umacnia w wierze, ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary i obyczajów... Nieomylność obiecana Kościołowi przysługuje także Kolegium Biskupów, gdy wraz z następcą Piotra sprawuje ono najwyższy Urząd Nauczycielski", przede wszystkim na soborze powszechnym. Gdy Kościół przez swój najwyższy Urząd Nauczycielski przedkłada coś "do wierzenia jako objawione przez Boga" i jako nauczanie Chrystusa, "do takich definicji należy przylgnąć posłuszeństwem wiary". Taka nieomylność rozciąga się na cały depozyt Objawienia Bożego.
(...)

Probabilizm
2)
w katol. teologii moralnej zasada głosząca, że człowiek jest wolny od zobowiązania moralnego, jeśli tylko nieistnienie zobowiązania jest dosyć prawdopodobne; sformułowany w XVI w. (B. Medina), przyjęty przez dominikanów i jezuitów, od XVII w. ustępuje probabilioryzmowi (wymaganie, by wolność od zobowiązania była bardziej prawdopodobna niż jego istnienie), w XVIII w. pod wpływem św. Alfonsa Liguori przyjmowany w uściślonej formie ekwiprobabilizmu.

Wypracowane systemy moralne można syntetycznie ująć następująco:
1- probabilizm laksystyczny (laksyzm) - twierdzono, że można zawsze działać
na bazie własnej wolności, jeśli jakakolwiek racja występuje za tym działaniem;
2- probabilizm właściwy (prosty) - głoszono, że można wybierać, opowiadać się
za własną wolnością jeśli istnieją po temu słuszne racje, także wtedy, gdy w konfrontacji
z opiniami przeciwnymi są te racje mniej prawdopodobne;
3- ekwiprobabilizm - zakładał ochronę prymatu prawa, ale przyznawał też
możliwość wolnego wyboru, wówczas gdy racje za i przeciw są tej samej jakości (żadna
z nich nie przeważa);
4- probabilioryzm - uznawano zobowiązanie prawa dopóty, dopóki przeciw
temu nie istnieją racje przemawiające na korzyść wolności działania;
5- tucjoryzm (rygoryzm) - twierdzono, że prawo ma zawsze charakter
zobowiązujący, liczą się zawsze i tylko opinie i racje pewne (w tym systemie nie liczył
się natomiast w konsekwencji człowiek).

Należy zwrócić uwagę, że termin "systemy moralne" nie oznacza różnych
teologicznych czy filozoficznych systemów moralności, prawa itd., ale określa różne
teorie, próbujące odpowiedzieć na jedno podstawowe pytanie: jak postępować w
sposób moralny, gdy zachodzi poważna wątpliwość co do istnienia prawa albo jego
zastosowania w danej, konkretnej sytuacji?

Nieomylnością tą z tytułu swego urzędu cieszy się Biskup Rzymu, głowa Kolegium Biskupów, gdy jako najwyższy pasterz i nauczyciel wszystkich wiernych Chrystusowych, który braci swych umacnia w wierze, ogłasza definitywnym aktem naukę dotyczącą wiary i obyczajów...

Levis ...
Jak widać wiedza nie dociera do ciebie - lub celowo próbujesz gmatwać nauczanie Koscioła - i "naginać" je do głoszenia własnego zdania - pod płaszczykiem "nauczania Koscioła" ...
No cóż - jedna z metod "ateizacji" ...