Leoncoeur, pozostaje mi tylko zyczyc Ci powodzenia, ale jezeli kiedys upadniesz tak, ze ciezko Ci bedzie powstac, wtedy radze Ci przypomniec sobie o Nim.........
On czeka.

A guzik prawda. Spora grupa ateistów (tych z realu i tych forumowych) podziela ten poglšd. Wyznacznikiem jest tutaj poziom empatii.

Xenotym !



Poprostu spora grupa ateistów podziela waszą definicje człowieczeństwa.
Każdy ma prawo do własnych ocen.
Uważam jednak że oceny te powinny być rozumne [ ale to oczywiście tylko mój punkt widzenia ]

Wyznacznikiem człowieczeństwa jest poziom empatii - OK .
Chodzi mi jedynie o to że więcej empatii wykazuje w stosunku do psa [ którego rozwój psychiczny porównuje się z 4 letnim człowiekiem ] , lub do np. owcy niż do zlepska komórek aspirującego do miana człowieczeństwa.

Moja empatia do zlepka komórek zwanego płodem jest porównywalna z tą którą obdarzam coś pomiędzy nacią pietruszki , a np. ślimakiem.
Są to organizmy w równym stopniu świadome otaczającego je świata i wrównym stopniu zasługujące na miano człowieka.

Danbog: problem w tym, że aborcji dokonuje się w nastym tyg. ciąży, kiedy twój zlepek komórek ma już ręce i nogi, którymi broni się przed aborcją.

Cóż, ja jestem przykładem ateistki, która jest aborcji jako takiej przeciwna, co nie zmienia faktu, że kilkudniowy zarodek łatwiej byłoby mi zabić niż zwierzę (zwierzęcia nie potrafiłabym skrzywdzić w żaden sposób). Jednak aborcji bym nie dokonała, tak samo jak nie zabiłabym zwierzęcia.

Dywagacje na temat tego kiedy zyskujemy świadomośc i czy człowieka, który jeszcze jej nie posiada, czy już jej nie posiada można zabić bez skrupułów są "nieludzkie". Bo czymże my jesteśmy jak nie zlepkiem komórek? Czy mamy większe prawo moralne do życia niż stułbia?

A możesz sięgnąć pod powłokę biologiczną, Rito? Jesteśmy ludźmi, a to znaczy, że mamy rozum i wolną wolę. Zwierzęta tego nie mają.


Jeśli miałabym położyć na wadze życie człowieka i życie stułbi, to o wiele ważniejsze byłoby dla mnie życie człowieka. Jeśli miałabym położyć na wadze życie jednego człowieka i życie miliona stułbi, byłoby tak samo.

Zwierzęta też mają wolną wolę i rozum. Nie w takim stopniu jak my, niemniej mają.


Tak, oczywiście jest to zrozumiałe i wynika z twojej natury. A teraz zastanów się jaką decyzję podjęłaby stułbia? Widzisz teraz podobieństwo pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem. Jak widziesz punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

wlasnie - stosunek emocjonalny.
Jakbym mial na jednej szali polozyc zycie mojej tchorzofretki, a na drugiej jakiegos czlowieka - wybralbym tchorzofretke.

stosunek emocjonalny nie musi zreszta oznaczac pewnej smierci w obu przypadkach, tylko dobra (dobrego rozwiazania).
ktos ma do wyboru:
zycie zarodka ktory kiedys bedzie czlowiekiem - a edukacje i prace swojej dziewczyny: to mozliwe ze bedzie za aborcja.
ta dziewczyna zreszta tez bedzie tak rozpatrywala:
płód - swoje wlasne dobro.
czysta empatia.

To może dwa słowa na temat edukacji nieszczęsnego zarodka po osiągnięciu odpowiedniego wieku ktoś napisze.

Rita !


Skądże ty czerpiesz tę wiedzę o bronieniu ?
Chyba nie z jakiś " Niemych krzyków ".

Bronienie się to świadome działanie.
Jeśli niema świadomości to nie można mówić o bronieniu się.
Jeżeli już się uprzeć to może to być bronienie się w takim sensie jak przy chowaniu się ślimaka do skorupy.
Czy mamy ze względów etycznych przestać zabijać ślimaki ?
Czy można mówić o bronieniu się wypreparowanej żabiej nogi drażnionej prądem ?

Ja także mam z zabijaniem "problem ". Przypuszczam że gdybym musiał sam zdobywać pożywienie to mocno bym schudł.
Tylko co to ma do rzeczy.


Dla mnie coś pozbawione świadomości jest pustym ciałem , a nie człowiekiem.


No właśnie. Co daje nam większe prawo do życia [ co nadaje większą wartość naszemu życiu ] ?


Czy postulujesz zatem zakaz zabijania zwierząt ?
A jeśli tak to których .

Straciłeś kiedyś przytomność?

Nie , ale zato czasami sypiam co jest chyba równoznaczne .
Tylko co to [ okresowe zaniki świadomości/człowieczeństwa ] ma do żeczy ?

Nie tak dawno prowadziłem na katolik.pl dość zażartą dyskusję odnośnie aborcji dowodząc, że żaden moment w trakcie trwania ciąży nie jest momentem przełomowym (tzn. nie da się ustalić punktu w czasie, który możnaby w sposób uzasadniony za taki, przed którym człowieka jeszcze nie ma, a po nim już jest). Trzymałem się tej argumentacji zawzięcie, ale użytkownik o nicku art33 zwrócił uwagę na pewną rzecz: gdy fale mózgowe ustaną, ciała nie traktuje się jako człowieka, tylko jako martwe ciało, które można zakopać w ziemi lub spalić. Fale mózgowe są więc tym, co nadaje istocie prawa człowieka i pozwala uznać ją za żywego człowieka. Idąc z tym myśleniem na drugi koniec ludzkiego życia, należy uznać że płód nie jest istotą której przysługują prawa człowieka i która powinna być traktowana jak człowiek, póki tak długo jak nie ma mózgu w którym pojawiałyby się fale wyznaczające ludzkie życie.
Może ktoś z Was znajdzie kontrargumenty dla takiego postawienia sprawy, ale póki co nie mogę zrobić nic prócz uznania go za uzasadnione i sensowne podejście.

A czyje jest to "martwe cialo"?

Nie rozumiem Twojego pytania, Lucyno, nie wiesz co to jest martwe ciało? Zwłoki, trup, nieboszczyk. Ciało człowieka, w którym nie ma funkcji życiowych. Są przypadki gdy ciało człowieka żyje (jest praca serca, oddychanie - takie przypadki możliwe są przy sztucznym podtrzymywaniu życia), ale mózg jest martwy - wtedy to ciało traktuje się w ten sam sposób co zwłoki, a nie jak człowieka.

Wlasnie o to mi chodzilo martwe cialo czlowieka.
Mowi sie czesto zwloki, nieboszczyk itd ale mowi sie tez martwy czlowiek, zwloki czlowieka. Patrzac na cialo niezyjacego czlowieka mowimy czlowiek ten nie zyje.
I po smierci cialu czlowieka nalezy sie szacunek.
Trzeba przeciez pochowac martwe cialo, cialo martwego czlowieka.
A co bedzie w dniu ostatecznym?

KKK 1015 "Caro salutis est cardo" – "Cialo jest podstawą zbawienia"Tertulian, De resurrectione carnis, 8, 2). Wierzymy w Boga, który jest Stwórcą ciała; wierzymy w Słowo, które stało się ciałem dla odkupienia ciała; wierzymy w ciała zmartwychwstanie, dopełnienie stworzenia i odkupienie ciała.

Nie wolno więc człowiekowi gardzić życiem ciała, lecz przeciwnie, powinien on uważać ciało swoje, jako przez Boga stworzone i mające być wskrzeszone w dniu ostatecznym, za dobre i godne szacunku (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 14)