Miara. Niezwykle trafne określenie.


Nakaz niczego takiego nie mówi. Zatem nie według nakazu, ale według Twojego wniosku



Ale skąd bierzesz "nienawidzę" i "siebie [nie kochać]"?
Przykazanie zakłada znajomość kochania przez podmiot, dlatego używa go jako miary, ale nie nakazuje już kochania własnego (co zresztą jest absurdem, to staram się wyjaśnić równolegle)
Jesteś kimś, kto potrafi troszczyć się o siebie i zna kochanie własne, , ale nie zna Boga.
Przychodzi do Ciebie Chrystus i mówi do Ciebie: "to teraz tak jak siebie kochasz, bo doświadczyłeś korzyści kochania na sobie i wiesz co to jest, kochaj bliźniego swego. I to jest moje przykazanie."

To tak jakby powiedziano: "ugotuj mi zupę tak samo smaczną, jak gotujesz dla siebie"
To teraz Ty, żeby ugotować tę zupę dla kogoś, wcale nie musisz gotować jednego garnka smakowitej zupy dla kogoś i obok w tym samym czasie drugiego dla siebie. Wystarczy gotowanie dla kogoś i wystarczy, że znasz miarę, czym jest smakowita zupa.
Więcej, możesz do końca życia gotować zupę dla kogoś i już nigdy dla siebie i mimo wszystko nadal będziesz wypełniał nakaz.

I dlatego ją obcinałeś? Owszem, część druga podaje wzorzec miłości bliźniego: jest nią miłość, jaką żywimy do siebie samych. Jesli ktoś siebie nie kocha, nie posiada owego wzorca. I uprzwdzając: żadna wiedza teoretyczna o miłości tego nie zmieni.



Owszem, źle zrozumiałeś. W optyce katolickiej celem życia człowieka jest Zbawienie, a nie zachowanie doczesnego życia czy jakichkolwiek dóbr materialnych. A zatem: przybliżenie się do Zbawienia (lub raczej: nieoddalenie się od niego, przez niesprawiedliwość jaką byłoby nieoddanie owej sukni) nie jest stratą, lecz zyskiem.



W dłuższej perpektywie - nigdy.

Mylisz się. Chęć osiągnięcia zbawienia jest tu tylko punktem wyjściowym. Niestety, ale paradoksalnie jedynym sposobem na osiągnięcie tego celu jest zaparcie się samego siebie. Ale to zaparcie nie może być takie, które szuka dla siebie skarbu w Niebie. To przecież nie byłoby zaparcie. Tak długo jak troszczysz się o swoje zbawienie, nigdy go nie znajdziesz, to gonienie własnego ogona. Dopóki sam sobie będziesz celem, będziesz się stale poruszał w tym samym błędnym kole. A zatem w optyce chrześcijańskiej celem w dłuższej perspektywie jest właśnie rezygnacja z własnego zysku, nawet jeśli jest nim własne zbawienie.

No i - ? Zmienia to coś w zasadniczym fakcie, że ofiara miłości jest zyskiem, a nie stratą?

Jezus powiedział jasno: Starajcie się naprzód o królestwo i o Jego Sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane i Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.

Cała dyskusja polega na pytaniu: czy kiedy ugotowałem smaczną zupę dla kogoś, to czy ja mam prawo jeść ją razem z tym kimś, czy nie mam do tego prawa?

Oraz tego czy mam prawo przebywając samemu doskonalić się w gotowaniu tej zupy dla siebie, aby potem móc częstować innych tą ulepszoną wersją ?

To nie zupa ma być doskonała tylko chęć ugotowania jej dla bliźniego.

Ale bez umiejętności gotowania zupy, bez dobrego poczucia smaku będę gotować coś co poczęstowane osoby będą próbowały po kryjomu wylać, co by mi przykrości nie zrobić...

Mam rozumieć, że chcesz praktykować miłość do bliźniego na sobie?
A skąd będziesz wiedzieć, że to co ty odbierasz jako miłość będzie miłością także dla twojego bliźniego?

Tylko, że zysk w tym przypadku jest skutkiem, a nie celem samym w sobie.

Muszę powtórzyć: no i? Jakie to ma znaczenie dla dyskusji?

Takie, że przykazanie miłości oznacza stratę dla kochającego, a nie zysk.

?

Sam przecież dopiero co przyznałeś, że zysk.

Grzech, to co pod Boga oddala, uwarunkowany jest wg katechizmu kierowaniem się niewłaściwymi priorytetami. Podążanie za przykazaniem miłości oznacza kierowanie się priorytetami właściwymi, a zatem zbliża do Boga, co jest niewątpliwym zyskiem, poniewaz nie ma nic cenniejszego.

Tylko kto tu zyskuje? Przypominam, że cały czas mówimy o zaparciu się samego siebie, swojego ja.

Oczywiście, że musi być wiedza. Wiedza to wzorzec. Każdy wie czym jest miłość własna, a posiadając ten wzorzec może przekazywać miłość na bliźniego. Obcinałem to, co nie jest nakazem, ale wzorcem.

Nigdy nie twierdziłem niczego innego.

[/quote] W jakiej dłuższej perspektywie? Dokonując ofiary miłości, doznajesz straty i jest to pewnik. Czy mamy coś innego, co jest pewnikiem, że ofiara miłości nie jest stratą?






_____________________________

Nic podobnego, nie o tym dyskutujemy/

Cała dyskusja polega na tym, żeby udowodnić, że można potrafić gotować smaczną zupę dla kogoś, nie gotując jej jednocześnie dla siebie.

Jest to analogią do ofiary miłości dla bliźniego, bez jednoczesnego jej dokonywania dla siebie.