Jeśli ktoś nie pomógł człowiekowi, który dostał ataku serca to nie ma znaczenia co robił zamiast tego - gdyby poszedł odwiedzić chorą matkę i przez to nie pomógł, nie zadzwonił po karetkę to przecież i tak będzie to złe, bo nie pomógł mimo że mógł. Nie ma znaczenia co innego miał wówczas do roboty, ważne że nie pomógł i tyle.
Wyjątek byłby wówczas gdyby musiał wybierać między różnymi potrzebującymi osobami, np jakiś wypadek autobusu i zdecydował że ten potrzebuje pomocy pilniej niż ten drugi, ale wówczas nie pomógł bo nie mógł pomóc wszystkim i dlatego to że komuś nie pomógł jest usprawiedliwione. Zawsze gdy nie pomagasz komuś kto sam sobie pomóc nie może i jest to ważna sprawa, robisz źle i nie ma znaczenia z jakiego powodu ( chyba że w grę by wchodziło narażenie zdrowia i życia, a i wtedy normalny człowiek będzie się czuł źle że nie mógł pomóc... )

No więc: kontynuujmy. Czy onanizm jest czymś niestosownym wtedy, kiedy nie jestem w związku, nie jestem uzależniony, nie korzystam jednocześnie z pornografii, nie jest to próba rozładowania stresu i w okolicy nikt nie potrzebuje mojej pomocy z powodu zawału, udaru, innej choroby, głodu, pragnienia, chłodu i wszelkich innych nieszczęść?

No więc kontynuuj tam, gdzie się zatrzymałeś z rozmową.

Nie będę prowadził monologu. Zadałem pytanie, a Ty nie masz widocznie odpowiedzi...

Jakie pytanie?

W poście powyżej.

A od wcześniejszej rozmowy uciekamy?

To kontynuacja rozmowy. Określiliśmy już: onanizm w pewnych warunkach jest niestosowny, niezdrowy, niewłaściwy. Teraz pytam, czy poza tymi warunkami (uzależnienia, korzystania z pornografii i innych) onanizm uchodzi, czy też istnieją jeszcze jakieś inne okoliczności, wobec których onanizm nie jest ok.

Pytam, bo może czegoś nie widzę, nie rozumiem... a jeśli mam żyć wiarą, to chcę tę wiarę zrozumieć (jeśli nie można jej do końca zrozumieć, to przynajmniej tak dużo, jak się da).

Nikt czegoś takiego nie określił.
W jakich to okolicznościach onanizm jest stosowny, zdrowy, właściwy? Zna Zbigniew takie okoliczności? Jeśli zna, to nie je wymieni wraz z uzasadnieniem.

Proszę: kiedy jestem singlem, nie uprawiam seksu nigdy, nie korzystam z pornografii, umiem się powstrzymać od fantazji o innych osobach, nie jestem uzależniony, nie stresuję się, nie mam wolny wieczór i nikt nie potrzebuje mojej pomocy - wtedy mogę się onanizować.

Uzasadnienie: nikomu krzywda się nie dzieje. Nie mam partnera i partnerki, więc nie mam zobowiązań wobec kogoś. Mam wolny czas, więc nie zaniedbuję nikogo. Nie pobudza to uzależnienia, a więc choroby. Nie służy to rozładowaniu stresu - nie ma to innego celu, poza rozładowaniem napięcia seksualnego. Nie ma powodów, dla których mam się powstrzymać.

W myśl zasady prawnej: wolno mi wszystko to, co nie jest zabronione, mogę się onanizować wtedy, kiedy zostaną wykluczone sytuacje niezdrowe. Powyżej je wykluczyłem.
W myśl zasady Pawła z Tarsu: wolno mi wszystko, ale nie wszystko przynosi korzyść - wymieniłem sytuacje, w których onanizm nie przynosi korzyści, a raczej stratę. W innych sytuacjach, w których onanizm nie przynosi straty, nie znajduję uzasadnienia przeciwko onanizmowi. Jeśli nie ma uzasadnienia przeciwko - wolno to spokojnie zrobić.

Zbigniew stwierdził, że "określiliśmy" coś na temat onanizmu, czyli że jacyś "my" określili pewne zasady w sposób obiektywny i nie ulegający dyskusji, czy przynajmniej w ramach tej dyskusji zostały uznawane przez dyskutujące strony za założenie, co do którego strony się zgodziły.
Więc chwat pyta, kim był ten grupowy podmiot liryczny dokonujący owego określenia i kiedy i gdzie zostało to określenie wykonane?

Określenie zostało wykonane w Katechizmie, który był tu cytowany. Określenie zostało również wykonane w klasyfikacjach chorób, w tym ICD-10 i DSM-5. Określenie wreszcie zostało wykonane przez niektórych członków wypowiadających się w tym wątku. Jeśli się nie zgadzasz z czymś, to się wypowiedz.

Nie wiem, do czego zmierzasz.

Czy nie zgadzasz się z tym, że onanizm w przypadku uzależnienia, rozładowania stresu, w związku, przy korzystaniu z pornografii jest niewskazany, niezdrowy i niestosowny?

Zaś jeśli uważasz, że onanizm jest niestosowny w innych okolicznościach, poza wyżej wymienionymi, to opowiedz o tym - o to pytam.

Czego Zbigniew nie wie w pytaniu, które postawiłem:





Ale dobrze, postaram się wyjaśnić jeszcze raz. Jeśli Zbigniew twierdzi:
to Zbigniew twierdzi, że onanizm jest w pewnych warunkach "niestosowny, niezdrowy, niewłaściwy", to oznacza to z drugiej strony, że w innych warunkach jest przeciwnie, czyli że onanizm jest "stosowny, zdrowy, właściwy" i ktoś to określił.
Więc pytam, kto, kiedy i gdzie takich określeń dokonał?

Lekarze, psycholodzy, seksuolodzy i teolodzy.

Wskazałem Ci Międzynarodową Klasyfikację chorób IDC-10, Amerykański podręcznik chorób psychicznych DSM-5. Katechizm KK, napisany po Soborze Watykańskim, także zawiera zapis o okolicznościach, które "minimalizują, a nawet znoszą winę moralną". Ten fragment był cytowany nie raz.

Ale co? Uznali oni onanizm za "niestosowny, niezdrowy, niewłaściwy", czy "stosowny, zdrowy, właściwy"?
Mam prośbę do Zbigniewa, żeby wyrażał się w sposób zrozumiały i na temat.

W jakim celu? Czyżbym twierdził, że onanizm to choroba?
I co z tego, że wina jest zależna od okoliczności? Ktoś z tym polemizuje? Kto taki?