No tak, ale czy jeśli ktoś mówi "palę bo lubię", to mówi Twoim zdaniem prawdę?

Ano mogą tak stwierdzić. Można uznać własną przyjemność za czynnik nadrzędny, człowiek może odrzucić Boga i jego przykazania, które mówią, że to bliźni ma być beneficjentem miłości, a nie moje ego.

Niech nikt nie szuka własnego dobra, lecz dobra bliźniego! (1 Kor 10,24)

Tak - palacze zazwyczaj palą dla przyjemności. Gdyby ludzie nie lubili palić, to nie paliliby. Inną sytuacją jest sytuacja nałogu, gdzie istnieje już wewnętrzny przymus palenia.

Nie jestem za tym, żeby ograniczać się z miłością. Kochajmy Boga, samych siebie i bliźnich. Powinna zawsze istnieć równowaga.

Hm, równowaga...
Ale chrześcijaństwo to nie układ równowagi i stagnacji, ale właśnie przekraczanie samego siebie i własnej równowagi, własnego bilansu zabezpieczenia. Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje! (Mk 8,34).

Równowaga potrzebna jest na tyle, żeby umożliwić wypełnianie przykazania miłości (zakładam, że rozmawiam z osobą wierzącą). Sobie trzeba okazywać szacunek, nie szkodzić własnemu zdrowiu i to by było właściwie wszystko. Jeśli mówisz o nieograniczaniu się z miłością wobec siebie, to brzmi to dla mnie jak absurd.

No bo tak: mamy dwie strony, siebie i bliźniego. Miłość to ofiara, czyli dar z naszej strony, który ma wyjść z naszej strony i trafić na drugą stronę do naszego bliźniego. Wygląda to w ten sposób, że my posiadamy jakiś zbiór darów, którym możemy podzielić się z bliźnim według nakazu bliźnim miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie (Ga5,13), a nie szukając własnych korzyści, bo przecież i Chrystus nie szukał tego, co było dogodne dla Niego (Rz 15,2).
Jeśli to nie my mamy szukać korzyści, to znaczy że mamy je tracić, a zyskiwać ma druga strona, czyli bliźni. Ale jeśli twierdzisz, że my mamy być korzystającymi z miłości, to powstaje pytanie kto ją daje? Jeśli z naszej strony mielibyśmy znaleźć się po drugiej stronie i otrzymywać dary, to kto byłby wtedy po naszej stronie i kto by coś tracił - czyli okazywał miłość? My, którzy mieliśmy dawać miłość i coś ofiarowywać, nie ofiarowywalibyśmy nic, tylko otrzymywalibyśmy. Miłości czyli ofiary wcale by w tym momencie nie było, nie można dawać sobie i brać samemu, bo brania nie można nazywać miłością.
Jeśli wszystko rozgrywa się po jednej tylko stronie, to zainteresowania dla bliźniego już nie ma, ale jest tylko dla nas, czyli mamy typowy egoizm, gdzie bliźni jest wyrzucony poza obszar zainteresowania, a my interesujemy się sobą samym. A jeśli nie interesuję się bliźnim, to nie wypełniam przykazania miłości.

Chwat - dlaczego miłość to ofiara? Źródło miłości jest nieograniczone, można się nią dzielić do woli a ona właśnie wtedy się mnoży...

Czy branie nie jest miłością? hmmm... Przyjmowanie darów też jest sztuką, sztuką jest przyjmowanie miłości, docenianie jej wyrazów...

Nie tylko ja przytulam dziecko - jako wyraz mojej miłości do niego, ale także to że przyjmuję to jak mi okazuje miłość jest okazywaniem miłości z mojej strony...

Sądzę że mogę sama sobie dawać miłość i cieszyć się takim darem, potrafić przyjąć dar miłości od siebie samej, choć fakt faktem przyjemniej gdy ktoś mi ją daje a ja komuś, gdy się wymieniamy miłością.

Mamy podzielność uwagi - możemy równie dobrze interesować się sobą, jak i bliźnimi. Jeśli ktoś mi okazuje miłość, to ją przyjmę. Mam odmówić, bo to tylko ja mam dawać?

Co do przyjemności w ogóle - nie tylko jeśli chodzi o onanizm: mam prawo jej sobie dostarczać w odpowiednich ilościach. Jeśli ktoś jest powołany do ascezy, to niech to powołanie realizuje. Nie wszyscy są jednak do ascezy powołani. Stąd dostarczanie sobie przyjemności z umiarem nie jest egoizmem, bo nie jest przesadnym skupianiem się na sobie. Egoizm jest dopiero wtedy, kiedy przesadnie zajmuję się sobą, a zaniedbuję innych. Onanizując się nie zaniedbuję innych.

Jak można porównywać drobne przyjemności jak picie kawy, słuchanie muzyki, czytanie gazety z onanizmem!

Bo nie może być niczym innym.
Czym jest miłość?

Czyli kochaj bliźniego = ofiaruj bliźniego?

Jak można porównywać onanizm z gwałtem?!!
Jak można porównywać onanizm ze stosunkiem seksualnym?

To tak, jakby porównywać homoseksualizm do zoofilii.

Onanizm nie jest przyjemnością, tylko zaburzeniem większej całości. Deformacja większej całości, czyli jej niszczenie, nie daje nikomu prawa do czerpania indywidualnej przyjemności. Dlatego występuje tu egoizm - cel odbierania własnych korzyści, powstały po zaburzeniu kontekstu człowieka z jego celową seksualnością, czyli z odpowiedzialnością i rodzicielstwem.

Dobrze, ale pod warunkiem, że dotyczy to działań, które funkcjonują w prawidłowych kontekstach, one są decydujące. Jeśli chciałeś poświęcić siebie zostając rodzicem, to otrzymujesz przy tym pewne przyjemności związane z seksem. W tym wypadku nie ma egoizmu. Jeśli celem jest seks sam w sobie, poza rodzicielstwem, to można mówić o egoizmie.

Zaniedbujesz. Zaprzeczasz temu kim jesteś. Postawiłeś się sobie na pierwszym miejscu, zaniedbałeś bliźnich.

Nie rozumiem tego, jak zachowanie, którego celem jest seks sam w sobie, może być egoizmem. Onanizm nie jest seksem samym w sobie - jest to po prostu zrobienie sobie dobrze. Nie dorabiaj do tego ideologii.

Przyjemności mam prawo doświadczyć tylko wtedy, kiedy będę chciał począć dziecko. To takie wynagrodzenie wykonania obowiązku. A onanizm jest passe, bo nie ma na celu wypełnienia żadnego obowiązku?

Sorry - napiszę to. Onanizując się, zaniedbuję innych... bo nie uprawiałem seksu z koleżanką? Bo zmarnowałem kilka mililitrów spermy? Bo nie spłodziłem zamiast tego dziecka, pomimo tego, że mnie na to nie stać i nie mógłbym utrzymać rodziny? Nie rozumiem tego - wytłumacz łopatologicznie, bo naprawdę tego nie rozumiem.

Jestem człowiekiem - onanizm nie zaprzecza mojemu człowieczeństwu.

Ponad to - onanizm jest przyjemnością. Każdy, kto się onanizował, wie o tym, że onanizm jest przyjemny. Mogę się zgodzić na to, że onanizm jest niestosowny, ale nie zgodzę się z tym, że nie dostarcza on przyjemności.

Polemizowałbym