To ja podpowiem, że temat zaczął się w wątku "Mit w Biblii", skąd został przeniesiony. Rozmawialiśmy tam o tym, czy i dlaczego, wyznawcy katoliccy są na tyle wiarygodni, by wyłącznie na podstawie tego, co mówią, można było uznać zmartwychwstanie za fakt i wydarzenie historyczne. Stąd wziął się motyw moralności katolickiej właśnie.

Co do psychologów, to dla mnie osobiście nie są żadnym autorytetem. I nie traktuję tak ich opinii. Po pierwsze dlatego, że - jak sam zauważyłeś - rozmijają się często w "zeznaniach" i bywa, że ich własne poglądy mają wpływ na to, co sugerują klientowi (a to nie sprawia że są wiarygodni). Po drugie, ci z którymi miałam "przyjemność" (mówię o tym forum), z wnioskami, które wyszły od nich z ich własnej woli, wstrzelili się jak kulą w płot W takiej sytuacji też trudno mówić o wiarygodności... Po trzecie - znam trochę środowisko przyszłych psychologów, studentów, gdyż mój ówczesny narzeczony studiował to jako drugi kierunek, i uważam że w przypadku wielu osób sprawdza się opinia, że idą tam ludzie, którzy przede wszystkim szukają rozwiązania swoich własnych problemów Jest też w tej grupie sporo osób przemądrzałych.
Oczywiście to co piszę nie dotyczy każdego jednego człowieka. Są psychologowie sensowni, którzy wiedzą co mówią, i co robią. Jednak tak generalnie ten zawód nie budzi mojego zaufania. Do psychologa, gdyby trzeba było, wybrałabym się wyłącznie ze wskazania dobrego lekarza psychiatry, który wie kogo polecić.

Jeżeli @-Vi- dla ciebie całkowita szczerość i prawdomówność jest wartością nadrzędną nad pozostałymi, to faktycznie trudno z tobą rozmawiać.

Nie mam też wchodzić w tą przepychankę, bo obie strony maja swoje za uszami.

Odniosłam się do konkretnego przypadku, patrząc przez pryzmat własnej osoby

Dobrze, ale nie skupiaj się na tym, o jakiej grupie akurat powiedziałem, tylko na swoich kryteriach "wiarygodności" i "prawdomówności". Na razie tyle, bo w dalszej części zamierzałem napisać mniej więcej to, co Kozioł wyżej.

Cała rzecz rozbijała się o to, że, we wspomnianym przypadku, argumentem drugiej strony było to, że katolik jest wiarygodny, gdyż takie zasady go obowiązują. Wykazałam, że nie, gdyż zasady mówią również o tym, że ma prawo ukrywać prawdę, i niektórzy jak najbardziej dopuszczają to w różnych sytuacjach.

Jeżeli tak to widzieć, to okazałoby się, że wiarygodny nie jest nikt, kogo nie obowiązuje zasada bezwzględnej prawdomówności we wszystkich sytuacjach. Czyli - w ogóle nikt, kto normalnie żyje w jakiejkolwiek społeczności

Cóż... mnie to tylko utwierdza w przekonaniu, że wyznawcy tej wiary nie są wiarygodni, i nie można liczyć na to, że powiedzą prawdę

Natomiast tu się pojawiła kwestia zasad, którymi pewne grupy się podpierają, i które same w sobie mają o czymś świadczyć. Czyli to, co wyjaśniłam.

Tylko że ona nie ma znaczenia, bo ty wzięłaś prawdę oczywistą ("czasem trzeba się powstrzymać od powiedzenia prawdy"), sprowadziłaś do absurdu jej ocenę, a następnie na tej podstawie wyciągnęłaś ogólny wniosek, że "katolicka moralność" jest jakaś niebywale okropna. Cały ten tok myślenia zupełnie nie trzyma się kupy ani granic rozsądku.

Asienkka - zobacz mój wpis z 09.58. Wyjaśniłam szczegółowo o co chodzi (o podstawy wiarygodności), i że nie każdy człowiek wyznający tą wiarę jest niewiarygodny.

Punktem wyjściowym do tego, był ogólny wniosek, że katolik jest wiarygodny, prawdomówny itp. tylko z racji tego, ze jest katolikiem (owe katolickie właśnie zasady). Wykazałam, że na ich podstawie można wyciągnąć wręcz przeciwny wniosek.

Katolik ma obowiązek nie kłamać - a to, że ta zasada nie jest absolutna, niczego tu nie zmienia, co wyjaśniono wyżej.