Dla chrześcijan pewnikiem jest, że ofiara miłości jest zyskiem, ponieważ

Bóg błogosławi tym, którzy przychodzą z pomocą ubogim, a odrzuca tych, którzy odwracają się od nich

Ty naturalnie nie musisz się z tym zgadzać.

Nie mogę się zgodzić z tym, że ofiara miłości jest zyskiem, rozumianym jako pewnik

Jeśli konfrontujemy ofiarę i późniejszy zysk (błogosławieństwo) w kontekście pewności, to zestawiamy tu zupełnie różne wartości.

Ofiara jest pewnikiem, bo w naszym materialnym świecie doświadczamy straty z niej wynikającej (można łatwo udowodnić brak jednej sukni)

Błogosławieństwo nie jest pewnikiem, jest jedynie Bożą obietnicą, w naszym materialnym świecie nie doświadczamy Bożego błogosławieństwa w sposób analogiczny do ofiary (nie można udowodnić błogosławieństwa, bo nie można udowodnić istnienia Boga)

Tak więc zestawianie "ofiary miłości" i "pewnika dla chrześcijan" jest niekonsekwencją, bo pewnik ofiary jest dostrzegalny również dla nie-chrześcijan, jako materialna strata, a pewnik późniejszego zysku z błogosławieństwa, jest jedynie kwestią wiary, czyli jakąś pewnościa z tej wiary płynącą. De facto jest to więc zupełnie czymś innym, metaforycznym rodzajem "pewnika".
Moim zdaniem mamy tu nieporozumienie językowe, wynikające z różnego rozumienia tego samego słowa.

A tak konkretnie i praktycznie?

Z przykazania miłości wynika jasno: mam siebie szanować i szanować innych. Mam dbać o siebie i o bliźniego. Mam kochać siebie i innych.

W praktyce: mam jeść i karmić innych. Mam ubrać siebie i dzielić się ubraniami z innymi. Mam gotować zupę sobie i bliźniemu.

Owszem, jest to kwestia wiary, której nie musisz podzielać, a nie-chrześcijanin nie musi dostrzegać zysku, o którym przekonany będzie chrześcijanin. Dlatego właśnie mówiłem o określonej optyce. Tam, gdzie nie-chrześcijanin będzie widział poświęcenie bez możliwości wynagrodzenia (jak ofiarowanie za kogoś życia), chrześcijanin dostrzeże czekajacą ofiarującego nagrodę najwyższą. Wierzycie przecież, że O. Kolbe został świętym, prawda? A jego ofiara była przy kanonizacji podkreślana jako właśnie świadectwo właściwego pojmowania hierarchii wartości. W optyce chrześcijańskiej było to postępowanie racjonalne.

Postępowanie racjonalne nader często utożsamiane jest z pragmatycznym, to zaś z przynajmniej częściowo egoistycznym - to chyba dobrze, że perspektywa chrześcijańska pozwala, wbrew temu przekonaniu, postępować jednocześnie nie-egoistycznie i racjonalnie?

Wynikanie jest uzależnione od indywidualnych możliwości osoby tworzącej wynik. Ponieważ osoba tworząca wynik może mieć ograniczone możliwości tworzenia poprawnych wyników, czyli jak to się mówi może jej brakować piątej klepki, wszelkie samozwańcze "wynikania" nie są miarodajne i należy je ignorować.

Ignorować nie można za to dowodu na prawidłowość wyników, jeżeli takowy by się pojawił. Na razie taki się nie pojawił, pewne jest jedynie przykazanie w swoim brzmieniu "miłuj bliźniego swego" i brak przykazania "miłuj siebie samego".



_____________________
Proponuję skoncentrować się na czymś bardziej wymiernym niż powtarzanie pustych haseł i chciałbym zadać pytanie, a odpowiedź na nie udzielona, może nas jak sądzę zaprowadzić nas do ciekawych wniosków:

Czy Zbigniew zgadza się, że miłość jest ofiarą (stratą)? (przykład sukni ofiarowanej bliźniemu?)

Ofiara to zniszczenie czegoś. Kiedy daję komuś kurtkę, to ja nie mam kurtki, ale ten ktoś zyskuje kurtkę. Ja mam stratę, ten ktoś ma zysk.

Chwat - pytanie do Ciebie. Jeśli nie mam nic innego niż koszulka i sweter na sobie, to czy mam obowiązek oddać tę koszulkę i sweter komuś, kto ich nie ma? Przyjmijmy, że jest zimno, a ja mam tylko tę koszulkę i sweter na sobie. Jeśli zaś mam obowiązek, to czy wynika on wprost z przykazania: "Kochaj bliźniego tak, jak siebie"?

Oczekiwanie najwyższej nagrody, wyklucza ofiarę.
Ofiara to strata, a oczekiwanie na nagrodę sprawiałoby, że mówilibyśmy w takim wypadku o rodzaju wyrachowania w inwestowaniu i oczekiwanie zysku. To z kolei wyklucza ofiarę. Kluczową cechą chrześcijańskiej ofiary jest bezinteresowność.





___________________________________

Właśnie tak wygląda miłość do bliźniego, ktoś zyskał coś, co Ty straciłeś.

Przerób sobie taraz ten przykład w kontekście tzw. miłości siebie samego, a zobaczysz, że jest ona sprzeczna z miłością bliźniego.

Bo jeśli w przypadku miłości bliźniego ofiarujesz mu kurtkę, którą tracisz, to chcąc ofiarować sobie samemu swoją własną kurtkę nie tracisz niczego. Nie jest zatem spełniony podstawowy warunek ofiary, czyli strata ofiarującego. Przed dokonaniem ofiary miał kurtkę i po dokonaniu (iluzorycznej) ofiary dalej ma kurtkę, czyli nic się nie zmieniło. (!)

Inne przypadki ofiarowywania sobie samemu czegoś są jeszcze bardziej absurdalne. Bo może to być ofiarowywanie sobie czegoś, czego w ogóle się nie posiadało, np kurtki, która w ogóle nie była Twoja, a sobie ją podarowałeś. Któż jest więc ofiarodawcą, który ponosi ofiarę - bo miłość jak ustaliliśmy jest ofiarą? Ofiarodawcy nie ma, jest on fikcyjną postacią, istnieje natomiast jedynie beneficjent (fikcyjnej) ofiary. Widzimy, że w takich przypadkach, nie jest spełniony podstawowy warunek miłowania, bo miłującego - czyli ponoszącego ofiarę - w ogóle nie ma. Cały proces polegałby nie na miłowaniu , czyli ofiarowywaniu, ale na konsumowaniu. A miłość nie jest konsumpcją.

Miłość nie jest ofiarą. Miłość jest czasem kompromisem, pomocą, szacunkiem, odnoszeniem się z sympatią, z serdecznością.

Miłość w małżeństwie polega właśnie na kompromisie, nie na ofierze. Kompromis polega na wspólnym spełnianiu swoich potrzeb. Mąż rezygnuje z części swoich potrzeb na rzecz Żony, ale Żona rezygnuje z części swoich potrzeb na rzecz Męża.

Co do kurtek i darowania czegoś - wolę dać pracę, a to również nie będzie ofiara, ale kompromis. Mogę dawać pieniądze mojej znajomej, która ma dług, ale sam się wyniszczę. Spoko - jakie altruistyczne i wspaniałe. Ale jeszcze wspanialsze będzie to, że pomogę znaleźć znajomej pracę lub znajdę inny sposób zorganizowania pieniędzy, który mnie nie zrujnuje (pomoc społeczna). Sytuacja z autopsji - rzeczywiście mam taką znajomość. Miłość do tej starszej pani nie może spowodować tego, że rzucę studia i zacznę zarabiać na to, żeby spłacić czyjś dług. Mogę ofiarować pieniądze doraźnie, ale na dłuższą metę muszę poszukać innego rozwiązania - na bazie pomocy, wsparcia, kompromisu. Taka ofiara, która zrujnowałaby mnie doszczętnie, nie byłaby miłością, ale głupotą. Głupotą, bo odwiedzam dzieci w Domu Dziecka, które również potrzebują mojej miłości. Jeśli się zrujnuję, to w żaden sposób nie pomogę dzieciakom.

Co do kurtki - ja sam nie mogę dać sobie kurtki. Mogę natomiast kupić sobie kurtkę, która mi się podoba, za moje pieniądze, zarobione moimi rękoma. Mogę również ową kurtkę zatrzymać, bo jest mróz i jest mi zimno. A bezdomnego odwiozę taksówką do Schroniska lub w inne bezpieczne miejsce. Miłość jest siostrą Mądrości, a Mądrość ma krewnych: Rozsądek, Rozum, Roztropność. Te cnoty pozwalają pomagać nie wyniszczając siebie.

Raz piszesz, że miłość nie jest ofiarą, tylko kompromisem i że w małżeństwie miłość polega właśnie na kompromisie, a nie na ofierze, a po chwili w kolejnym zdaniu analizując na czym polega kompromis już dochodzisz do wniosku, że kompromis w małżeństwie polega na rezygnacji z części swoich potrzeb na rzecz małżonka. Nie widzisz w tym sprzeczności?

Tylko w wypadku, gdyby to spodziewana nagroda była motywacją.

Nie, nie widzę. Innym razem małżonek rezygnuje z części swoich potrzeb dla swojego współmałżonka, dlatego piszę o kompromisie.

Jeżeli jeden z małżonków rezygnuje ze swoich potrzeb na rzecz drugiego małżonka bezinteresownie, nie oczekując niczego w zamian to możemy mówić o miłości, natomiast jeśli ta rezygnacja jest podyktowana wyrachowaniem, chęcią otrzymania dla siebie korzyści w przyszłości, to nie jest to miłość, a tylko pewien rodzaj handlu wymiennego.

To nie chęć otrzymania korzyści w przyszłości, ale pragnienie wspólnego życia, które opiera się na wzajemnym dogadywaniu się ze sobą i negocjacjach.

A czy realizacja w praktyce owego "pragnienia wspólnego życia" nie jest otrzymywaniem korzyści?

Masz na myśli to, że miłość to nie radykalna ofiara, ale taki układ równowagi, polegający na miłowaniu tych, którzy nas miłują?




____________________________


Ale przecież sam taki wypadek postulowałeś: "chrześcijanin dostrzeże czekajacą ofiarującego [za oddanie życia] nagrodę najwyższą", a teraz przyznajesz, że jest on wykluczony.