To przekaż inaczej to co rozumiesz. Może liczbami?

Jest. Miłość to postawa.

Odczuwanie straty nie ma znaczenia, ważna jest strata.

Umysł zawsze jest cichy

Jaka "taka"wszechogarniająca miłość?

Mówi o kochaniu siebie, my też o tym sobie mówimy. Ale przykazanie nie nakazuje kochania siebie.

Można. Codziennie odmawiam sobie papierosów. Jest to strata przyjemnosci z palenia. Robię to dla swojego dobra - osiągnę zysk w postaci zdrowych płuc.

Palenie jest wtórne w stosunku do niepalenia. Układasz piramidkę czynności: najpierw uczysz się i zaczynasz palić, a potem z tego rezygnujesz. Pierwszym etapem w tym sztucznym łańcuchu, jest jednak zaczęcie palenia. Jednak stan wyjściowy człowieka to niepalenie, czyli taki jak stan po rzekomej rezygnacji.

Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego.

Z tego wynika, że będziesz kochał bliźniego tak samo jak siebie samego (tak samo: z taką samą mocą/w ten sam sposób).

Jeżeli siebie w ogóle nie kocham, to w ogóle nie mogę kochać bliźniego.

Z tego przykazania wynika jednakowość stosunku do siebie i bliźniego. A Ty je stawiasz w niedorzecznej opozycji.

Ok, może z innej strony - co traci Bóg kochając ludzi? Jaką ponosi stratę, skoro aby móc mówić o miłości trzeba ponosić straty? Co traci człowiek kochając Boga? Czy czasem nie zyskuje dużo więcej darząc go miłością?

Ano

Nie wynika, powiedziałaś przecież to samo.

Jako porównie tak, jako warunek niekoniecznie.

Co to znaczy kochać?






Swoje życie na krzyżu.

To proszę napisz to przykazanie jeszcze raz, tym razem za "miłować" wstawiając Twoją "ofiarę". Skoro Twoja definicja miłości jest sensowna, to powinno wyjść z tego coś sensownego.

Ofiarowuj swojemu bliźniemu, jak ofiarowujesz samemu sobie.

Czyli że można ofiarowywać coś sobie I gdzie tu ta strata którą cały czas podkreślasz?

Życie w ludzkim ciele które w każdej chwili może sobie znów nadać, bo jest wszechmogący?

To tak jakbym mogła sobie stworzyć nieskończoną ilość pieniędzy będąc wszechmogąca i twierdzić że rozdawanie ich jest dla mnie jakąś ofiarą i że coś tracę.
Nieskończoność - dowolna liczba = nieskończoność, prosta matematyka, tak samo jest z miłością - mam jej nieskończoną ilość i mogę ofiarowywać na prawo i lewo nic nie tracąc.

Gdy daję ją w formie czasu, to czas oczywiście tracę, ale tracę go dokładnie tak samo gdy robię cokolwiek innego.

Można, ale nie w zgodzie z przykazaniem miłości. Podkreślam przykazanie miłości jako wyznacznik.

Chrystus przychodzi do Ciebie i widzi Ciebie. Widzi, że robisz dobrze dla siebie i dlatego daje Ci przekazanie, aby od teraz czynić dobro dla Twojego bliźniego. Na tym polega zmiana. Wie, że posiadasz wiadomości i że wiesz czym jest odnoszenie korzyści, więc teraz zmienia kierunek Twoich działań, wskazując bliźniego.

To czemu to przykazanie nie brzmi "Będziesz miłowal bliźniego swego zamiast siebie samego" albo "Będziesz miłował bliźniego swego,a nie siebie samego"?

Dlaczego strukura tego przykazania ma formę porównania a nie opozycji?

Gdyby ludzie potrafili dobrze dbać sami o siebie jaki ten świat byłby piękny, ale tak nie jest - większość nawet nie jest świadoma swoich prawdziwych potrzeb, oraz nie rozumie, że nie można być szczęśliwym w niesprzyjającym otoczeniu i dlatego aby w pełni dbać o siebie należy dbać o dobro innych, umożliwiać im zaspokajanie ich potrzeb, bo gdy nie będą zaspokojone nasza wrodzona empatia popsuje nam odczucie szczęścia.
Ideał to nie zysk -strata, ani nie kompromis, czyli w praktyce mała strata- mała strata, ale system win-win, zysk - zysk i właśnie kochanie innych tak samo jak siebie to układ zysk -zysk.

Bo były to (przynajmniej częściowo) nakaz niemiłowania siebie, a nie chodzi o propagowanie masochizmu. Miłowanie siebie to nakaz utrzymania podstawowej troski o siebie. Gdyby było myślenie opozycją, mogłoby to prowadzić do zaniedbania siebie, a nie o to chodzi.






To akurat potrafią w nadmiarze, w tym cały problem.

Niestety racja, większość ma tendencję do dogadzania sobie samemu w sposób przyziemny, a nie samym chlebem człowiek żyje.

Nic podobnego. Można dbać o siebie bez należności dbania o dobro innych.

Nie jest to wcale pewnik, pewna jest tylko nasza aktywność w stronę otoczenia i zysk dla otoczenia. Odwzajemnienie nie jest zagwarantowane.

Wcale by nic takiego z tego nie wynikało. To, że siebie nie kocham (nie ofiarowuje sobie czegos) nie oznacza, że sie nienawidze. Ew. jestem wobec siebie obojętna.



Czyli twierdzisz, że kochac wcale ne znaczy dbać, troszczyc sie, a jednoczesnie piszesz, ze milowanie siebie to nakaz podstawowej troski o siebie. Czy Ty aby sobie nie przeczysz?