Czyli pomagając bliźniemu, miłując go, doznajesz pewnej straty.

Czy po udzieleniu pomocy masz czegoś mniej, niż miałeś na początku, zanim pomogłeś?

Mam mniej. To nie zaprzecza miłości do samego siebie.

Masz mniej. Pomagając samemu sobie, miłując się doznajesz pewnej straty.

Jakiej?

A jaką stratę miałeś na myśli mówiąc: "Mam mniej. To nie zaprzecza miłości do samego siebie."

Mam mniej, to nie znaczy: nie mam wcale. Coś mi zostaje. Nawet jeśli dzielę się z tego, co mi potrzebne, zostaje mi jeszcze wiele rzeczy, choćby byłyby to zdolności i dwie ręce.

Więc masz mniej. Czyli kochając siebie, masz mniej, bo doznajesz straty.

Tak, Chwat. Kochając bliźniego mam mniej i tracę. Kochając siebie także mam mniej i tracę. Wychodzi na to samo.

Jeśli kogoś kocham nie mam mniej, bo niby czego mam mieć mniej? Miłości? Jej zasoby są nieskończone... A moich zasobów zawsze mam 24h/dobę i jakkolwiek je wykorzystam i tak przeminą i przyjdą nowe i tak aż do śmierci...
To ja decyduję jak te zasoby wykorzystam i zawsze zrobię to co uważam za słuszne ( korzystne zarówno dla mnie jak i dla otoczenia) - jeśli kogoś kocham i dla niego działam to nie czuję straty, ale zysk, gdybym czuła z tego powodu stratę to miałabym wątpliwości czy tą osobę szczerze kocham, czy jej interes jest moim interesem ? Radość mojego dziecka jest moją radością, jego smutek mnie także smuci, gdy robię coś dla osoby którą kocham robię to dla siebie, gdy robię coś dla siebie, powiększam moje szczęście i zadowolenie to osoby które mnie kochają także są z tego powodu szczęśliwsze...
Bóg który kocha bezgranicznie i bezinteresownie miałby się smucić lub gniewać gdy obiekty jego miłości dbają o siebie i kochają siebie? Że są samodzielne i samowystarczalne, czy matka która obdarza swoje dziecko kanapkami będzie się gniewać gdy dziecko samo sobie zrobi kanapki? Będzie z niego dumna i szczęśliwa... Czy Bóg miałby się gniewać gdy sami dbamy o własne szczęście?

Jeśli mam pomagać innym, wspierać innych - najpierw muszę być w miarę samodzielny (nie można być całkowicie samodzielnym, bo zawsze w jakimś zakresie będziemy zależni od innych). Jeśli mam kochać bliźnich, a miłość jest aktem woli, nie tylko emocją, muszę być wolny.

Jeśli mam być wolny i samodzielny, powinienem dbać o siebie. To dbanie o siebie nie wyklucza dbania o innych, ale umożliwia dbanie o innych.

Też uważam że człowiek powinien być samodzielny i samowystarczalny na tyle na ile jest to możliwe, bo oczywiście jesteśmy częścią większej całości i o pełnej samowystarczalności nie ma mowy. Suwerenność to wolność. Potrzebuję bo kocham, a nie kocham bo potrzebuję...

A ten kochany ma więcej, bo otrzymuje Twoje kochanie. Tobie ubywa, a jemu przybywa z tego, co mu Twoja miłość ofiaruje. Prawda?

Najpierw zadbać o swoje zbawienie, czyli o siebie? A przykazanie nakazuje dbać o bliźniego.

Niech nikt nie szuka własnego dobra, lecz dobra bliźniego! (1Kor10,24)

Z tego przykazania wynika, że mam nie dbać o swoje zbawienie? To na darmo chodzę codziennie na Mszę Świętą? Chodzę do kościoła, bo dba o swoje zbawienie? Modlę się także za swoją rodzinę, przyjaciół... Naprawdę - traktuję to serio. To nie powinienem się modlić za siebie? Nie rozumiem.

Oczywiście, że dba się o swoje zbawienie, kwestia tylko w jaki sposób. To troska o bliźniego jest kluczem do Twojego zbawienia, natomiast troska o siebie samego z pominięciem bliźniego, była by kompletnym pomyleniem kierunku. Nie ma czegoś takiego w chrześcijaństwie jak "najpierw zadbać o swoje". Człowiek zbawiony żyje w jedności z Bogiem, bo Boga szukał i znalazł, jeśli ktoś szukał siebie i swojego, to wykluczył możliwość dotarcia do Boga.

Starajcie sie naprzód o królestwo ”Boga” i o Jego Sprawiedliwosc, a to wszystko bedzie wam dodane. (Mt6.33)