Zgoda, jeśli byłoby powiedziane : z uszanowaniem traktuj.. nie spoglądaj na osła... spróbuj uwierzyć - bylibyśmy znacznie bliżej Ziemi, nie kosmosu. Nikt na zawołanie ani własne zachcenie nie nabierze czci, nie odmieni swych gustów erotycznych, nie odwierzy w dawnych bożków.
A wyobraźmy sobie, Rzym nakazuje nagle w przyszłości odrzucić kult Maryjny jako herezję - będziesz to umiał na rozkaz uczynić w duszy swojej, w umyśle, w sercu?

Kolego, Człowiek rozumny istnieje od około 300,000 lat temu! Miał czas i rozum na zagłębianie się w sens istnienia i zdobycie jakiejś idei bóstwa oraz nauczenie się jakichś rozumnych cnót współżycia z sobą, ludźmi i bóstwem/bóstwami, w czym późniejsza tradycja widziała mądrość Bóstwa, a natchniony Mojżesz uznał to jako głos Boga Jahwe i rozwinął w ramach swojego prawodawstwa.

Bez żadnych Tablic i Ksiąg wszystkie ludy od zawsze z grubsza kierują się zbliżonymi zasadami. Grupa to po prostu wymusza. Bo inaczej ludzkość by nie istniała do dzisiaj. Nikt tu żadnej Ameryki nie odkrył. Tu Ziemia kolego. ))

Różne ludy, zwłaszcza wielkoludy kierują się tym, co dla nich wygodne, a właściwie dla ich władców. Kierują się ludobójstwami, imperializmem ...

Ale warto zauważyć na jakim gruncie postała Księga. Jakie były powszechne prawa? Jak bardzo łagodziła ona panujące wówczas prawo i zwyczaje. Jakiej przemiany dokonywała w wartościowaniu życia człowieka i społeczeństwa. ST, w czasach powstawania był rewolucyjną Księgą.

Na malutkim wycineczku zamieszkałych przez człowieka terenów. I tam nawet ze znikomym efektem. No bo po co deszcze ogniste i potopy? Serio? tak by działał Stwórca ? Gdyby z podobną skutecznością tworzył świat, dziś istniałaby tylko nicość.

Nie bawcie się w dzieciaków! Uogólnianie albo ograniczanie swojej świadomości tylko do swojej okolicy (mimo fragmentarycznej wiedzy o istnieniu i dalekich) było zwyczajnym językiem w starożytności, zwłaszcza semickiej; nawet jeszcze na przełomie er. Np. w dzień Pięćdzisiątnicy "przebywali w Jerozolimie pobożni ludzie ze wszystkich narodów pod słońcem" Typowe semickie i nie tylko ich, uogólnienie - taki zwyczaj mówienia. Trzeba się z nim liczyć, gdy mówi cię o potopie i podobnych uogólnieniach.
A w naszym języku słowo "wieś" u Słowian i Prasłowian, podobnie w praindoeuropejskim (PIE), oznacza "wszyscy". Ludzie żyli w swoich osadach i wioskach i nie widzieli innego świata i to był cały ich świat, mimo pojawianiu się wśród nich obcych kupców. Skąd? - ich to nie interesowało.

To wydaje się być logiczne. Ale w Bruecknerze nie ma tego. Nie znalazłem też w innych.
Czy możesz podać źródła dot. etymologii tego słowa. Linki do opracowań na ten temat. Bardzo mnie to zaintrygowało. Nawet kojarzy się z "wsio". Ale chciałbym poznać poważniejsze uzasadnienia.

Nie wiem, o co chodzi, czy może o pokrewieństwie słów wszyscy i wieś?

Pierwszy raz z tym utożsamieniem słów Wszystko i wieś spotkałem się bardzo dawno temu, pamiętam, że podczas lektury Gołubiewa "Bolesław Chrobry"; opisuje on osady na polanach leśnych, ludzi, których wieś to wszyscy z danego rodu, krewniacy.
Obydwa słowa pochodzą z tego samego praindoeuropejskiego korzenia. Słownik etymologiczny Borysia (Kraków 2005) pod hasłami "wszego", od: (wesz), wsza, wsze (wszystek, wszystka, wszystko) ujawnia starocerkiewne VbSb (scs VISI: cały, wszystek, każdy) i VbSb (psł VISI: wieś), ale ich praindoeuropejskie odpowiedniki są lekko odmienne.

Natomiast czeska etymologia, np. Holub, Lyer (Praha 2068, s. 63), z którego zapewne mógł korzystać Gołubiew, widzi jedno źródło praindoeuropejskie: (V)EIK], którego kontynuacją jest np.:
łac VICUS (wieś), VICINUS (wiejski, sąsiedni);
grec OIKOS (dom)
a po osłabionym ablaucie pie: VIK' (siedziba rodu, rodowej społeczności), stąd staroindyjskie VIS'-patis (pan domu);
prasł. VISI i VES (rodowa społeczność; wszystek, wszystka, wszystko).

Grzech ciężki, zwany również grzechem śmiertelnym, to działanie lub zaniedbanie, które narusza prawo Boże i które spełnia trzy warunki: dotyczy poważnej materii, jest popełniane z pełną świadomością i dobrowolnością. Innymi słowy, grzech ciężki to świadome i dobrowolne działanie przeciwko miłości Boga i bliźniego, które zabija w nas tę miłość.

https://www.gosc.pl/doc/8383585.Jak-roz ... ajprostsza ocena moralna naszych czynów dzieli je na dwie kategorie - czynów dobrych i złych. Kiedy jednak uczciwie przyglądamy się swojemu życiu bliżej, nagle okazuje się, że tak prosty, dwubiegunowy podział bardzo rzadko znajduje zastosowanie. W wielu sytuacjach granica między dobrem a złem nie jest tak ostra - działanie z zewnątrz dobre mogło mieć złe intencje, a czasami pierwotnie dobra intencja doprowadziła nas do błędnych decyzji. Bywa, że jeszcze trudniej ocenić nam czy popełniony przez nas grzech był grzechem ciężkim czy lekkim. A to bardzo ważne rozgraniczenie. Dlaczego?

Różnica między grzechami lekkimi a ciężkimi jest istotna, bo grzechy ciężkie (inaczej nazywane śmiertelnymi) zrywają naszą pełną łączność z Bogiem - łaskę uświęcającą. Grzechy lekkie tę relację naruszają, ale jej nie zrywają. Do ich odpuszczenia nie jest nawet potrzebna spowiedź. Mając na sumieniu grzech lekki można - po wzbudzeniu aktu żalu - przystąpić do Komunii, a ta gładzi takie grzechy. W przypadku grzechu ciężkiego, aby przystąpić do Komunii należy najpierw skorzystać z sakramentu pokuty i pojednania.

Po czym rozpoznać grzech ciężki? Najprościej byłoby, gdyby istniał ich spis. Problem polega na tym, że takiej listy nie ma, bo grzechy to nie kwestia złamania prawa, ale przede wszystkim odrzucenia miłości.
https://www.gosc.pl/doc/8383585.Jak-roz ... zy-warunki

"Jeśli nie grzeszysz, jako mi powiadasz, Czego się, miła, tak często spowiadasz?
Odmów, jeślić nie po myśli; da masz li dać wolą;
Słuchając słów niepotrzebnych aż mię uszy bolą.
Ale co komu rzecze biała głowa, Pisze na wietrze i na wodzie słowa."

Chociaż nie grzeszę, to mam wątpliwości, dlatego spowiedź dal Bożej miłości!
Powiem, jeśli pytasz szczerze, jednak w to nie wierzę;
Słowa te konieczne, tak samo, jako i pacierze;
A co wyrzekają skruszone usta, z grzechów dusza będzie pusta.

Są u mnie wiersze, które na nieszporze
Może ksiądz śpiewać i mniszka w klasztorze;
Ale ta książka odważna na grzechy
Rześkie ma słowa i bezpieczne śmiechy:
Wyrzecze, co chce, i bez wszej ogródki
Kusia mianuje i z jego podbródki;
Da własne imię swemu winowajcy
I mądzie mądziem, jajca zowie jajcy!
O, jako często czytając te baśnie,
Gacie skrochmalisz, albo-ć portka trześnie
I nadętego chcąc uskromić guza,
Z ręką tam pójdziesz, albo do zamtuza!

Ustąp, prawico, któraś macierzyzny
Nie zbyła, nie patrząc na nagie mężczyzny!
Lecz, jeśli cię znam, pewnie tą przestrogą
Wznieciłem ci chęć do czytania srogą
I coś już kładła książkę, dalej jeszcze
Czytać ją będziesz od deski ku desce,
I choćbyś równa Lukrecyjej wszędzie,
Doczytasz, kiedy nikt widzieć nie będzie.
Na cóż te zmysły? Już o twej płci wiemy,
Że tego pragnie, co dla was nosiemy;
I ty to, czego czytać bronisz oku,
Rada byś miała w garści, ba, i w kroku.


Jan Andrzej Morsztyn.