anek, to na co jeszcze czekasz? Same wyrzuty sumienia to za malo, podejmij dzialanie, tak jak syn marnotrawny: wstane i pojde do ojca. I wstal i poszedl. Zrob z tym porzadek jak najszybciej przystepujac do spowiedzi.

Im dłużej będziesz zwlekać tym trudniejnCi bedzie, musisz mieć świadomość tego. Zobacz ile tu osób Cie wspiera, jesteśmy z Tobą, i napewno wszystko będzie dobrze jeśli tego Ty zechcesz, 2 sprawa nikt nikogo jeszcze nie nawrócił na siłę

. Ile razy i jak mam Ci tłumaczyć, że całe życie pracujemy nad sobą i zawsze mamy co robić. Nie odpisywałem bo nie mam już nowych argumentów. Te które Ci wiele razy podawałem (i które w moim odczuciu są jasne - co nie znaczy że łatwe - i wystarczające) Ty odrzucasz. Mam wrażenie że nie chcesz ich po prostu przyjąć. Dlaczego? Tego nie wiem. Oczywiście miło jest jeśli coś sobie postanowimy i po krótkim wysiłku udaje nam się to zrealizować. Cieszymy sie wtedy i patrzymy na siebie z podziwem - jacy jesteśmy zdolni, jacy dzielni, jacy wytrwali! Ale nie czarujmy się. Szybkie rezultaty, okupione któtkim i niewielkim wysiłkiem mogą dotyczyć tylko rzeczy niewielkich. Tam gdzie idzie o sprawy wielkiej wagi tam nigdy zwycięstwo nie pojawia się ani łatwo, ani od razu. A bycie dobrym, życie w bliskości z Jezusem czyli po prostu swietość realizowana kazdego dnia to - wierz mi - sprawa absolutnie ogromna i wyjątkowa. Potrzeba wiec ogromnej wytrwałości, cierpliwości, stanowczości, uporu i POKORY. Żeby umieć przyjąć porażkę, nie poddać się ani nie zniechęcić tylko kolejny raz (choćby i tysięczny) zmobilizować siły, wyciągnąć wnioski, oprzeć się na Jezusie i zacząć wszystko od nowa.

I jeszcze jedna rada, na forum raczej nie powinnaś cytować tak prywatnej korespondencji jaka jest między Tobą a Twoim spowiednikiem...