A niby z jakiej racji? Kto tak naucza i na jakiej podstawie?
Co to za banialuki, że nie można odpuścić części grzechów?

3. Co zrobić, gdy zapomniało się wyznać jakiś grzech w spowiedzi?

Kto żałuje, temu Bóg przebacza wszystkie grzechy, nawet te, które zapomniał wyznać w spowiedzi. Jeśli ktoś zapomniał jakiś grzech ciężki — o ile to możliwe, gdyż taki grzech, ze względu na bardzo silne zaangażowanie się w jego popełnianie nie może szybko ulatywać z pamięci — powinien go wyznać przy następnej spowiedzi. Nie musi jednak wracać do konfesjonału, od którego dopiero co odszedł, ani przystępować specjalnie po raz drugi do spowiedzi, nawet gdy ma ku temu dogodne okazję, bo np. nie ma wcale penitentów. Nie trzeba wyznawać zapomnianych grzechów lekkich, gdyż nie ma ścisłego obowiązku spowiadania się z nich. Sakrament pokuty — i o tym trzeba pamiętać — nie jest „automatem do oczyszczania się z grzechów", lecz spotkaniem z kochającym Chrystusem, miłosiernym, gorąco pragnącym wszystko nam przebaczyć. O Nim to przede wszystkim powinniśmy pamiętać, przystępując do spowiedzi.
Ks. Michał Kaszowski, TEOLOGIA W PYTANIACH I ODPOWIEDZIACH

Jeśli chodzi o zapominanie grzechów, to już chyba raz to pisałem – bardzo mądra jest formuła kończąca spowiedź „więcej grzechów nie pamiętam, za WSZYSTKIE serdecznie żałuję”. Jeśli jest ona wypowiedziana szczerze, jeśli spowiedź poprzedził solidny rachunek sumienia, to przecież żal za grzechy obejmuje wszystkie grzechy, czyli również te zapomniane. Podobnie też ma się sprawa z rozgrzeszeniem. Wyznanie przy kolejnych spowiedziach zapomnianych grzechów z poprzedniej spowiedzi jest bardzo delikatne: czasem pomaga uporządkować życie i wówczas jest to słuszne; czasem jest zwykłym, aczkolwiek męczącym skrupułem i wtedy jest szkodliwe. Po to Kościół w swej mądrości wprowadził formułę żalu za grzechy także te zapomniane (podobnie jak w Starym Testamencie była ofiara za grzechy ewentualnie czy bezwiednie popełnione), by nie wpaść w pułapkę skrupułów. One nie mają nic wspólnego z sakramentem pojednania. Proszę, zatem szczerze przed Bogiem rozważyć, czy wracanie do zapomnianych grzechów, może pomóc uporządkować Pana życie. Jeśli tak, to warto o tym powiedzieć przy ostatniej spowiedzi. Jeśli nie, to proszę traktować to jako skrupuł. Tak czy inaczej proszę być pewnym, że rozgrzeszenie, które Pan otrzymał dotyczyło także grzechów zapomnianych. Pozdrawiam serdecznie i życzę spokoju ducha. Tomasz Kot SJ

Warto pamiętać, że przy spowiedzi trzeba powiedzieć, o wszystkich grzechach ciężkich, które się pamięta. Jeżeli coś uleciało naszej pamięci (z różnych powodów), to trudno, spowiedź pozostaje ważna. W takim przypadku podczas kolejnej spowiedzi dobrze będzie po prostu nadmienić, że podczas ostatniej zapomniało się konkretnej rzeczy (co też nie jest obowiązkowe, bowiem spowiedź gładzi wszystkie nasze grzechy, te pamiętane jak i te zapomniane).
Pozdrawiam w Panu

Paweł Kowalski SJ

Na jakiej podstawie twierdzisz, że to "banialuki"?

Nawet przed chwilą do google wrzuciłam hasło i raczej wszędzie jest to samo.
Proszę, kilka cytatów: http://www.teologia.pl/m_k/zag06-4m.htm#3
http://www.spowiedz.pl/sumienie009.htm
http://www.jezuici.pl/rozmawiamy/forum/109/n/1865

Na takiej, że jak ktoś popełnił 10 grzechów i 9 żałuje a jednego nie,
to kapłan powinien udzielić rozgrzeszenia tych 9-ciu i poifnormować, że tylko ten jeden grzech został zatrzymany.

Mamy 3 wersje

Samo sformułowanie ważna/nieważna spowiedź jest jakieś dziwne.

A skąd taka teoria? Jakie źródła wspominają o częściowym odpuszczaniu grzechów?

Owszem, co do wspominania na następnej spowiedzi.
Ale wszyscy są zgodni co do tego, że spowiedź gładzi wszystkie grzechy, również te zapomniane.

To nie jest żadne częściowe odpuszczanie grzechów.
Grzech (CAŁKOWICIE) zostaje albo nie zostaje odpuszczony - nie ma tu żadnej cząstkowości.
Jeśli ktoś żałuje za dany grzech, to dlaczego spowiednik nie miałby dać rozgrzeszenia?
A jeśli ta sama osoba nie żałuje za inny grzech, to dlaczego spowiednik miałby dać rozgrzeszenie?
W końcu, jeśli penitent wyznaje oba grzechy na tej samej spowiedzi, to dlaczego spowiednik ma wybierać między:
odpuścić oba i wprowadzić grzesznika w błąd (bo grzech za który się nie żałuje nie będzie odpuszczony),
czy nie odpuścić i narazić grzesznika na życie w większej niełasce
(no bo czy lepiej "mieć na koncie" 1 grzech czy 1+10 ?)?

I właśnie tego nie rozumiem.
W pierwszej wypowiedzi mamy jasno wskazane, że nie musimy robić tego od razu,
ale jednak przy następnej spowiedzi naszą powinnością jest to wyznać.
O co tu chodzi?
Jeśli prawdą jest, że grzech został zapomniany przypadkiem, penitent żałował za niego,
a w konsekwencji został on odpuszczony, to po co jeszcze go wyznawać?
Grzechów lekkich przecież nie trzeba wyznawać, choć nie zostały odpuszczone.
A tutaj - jak to rozumieć?

W żadnym z dokumentów dot. spowiedzi ani w podręcznikach teologii moralnej
nigdy nie spotkałam niczego podobnego, ale być może coś przeoczyłam.

Przypuszczam, że chodzi o pewną dyscyplinę, by grzech ciężki jednak był wypowiedziany na spowiedzi.

które z powyższych dwóch rozwiązań wybierze przykładny spowiednik?
//bo jakoś nie widzę trzeciego wyjścia w wypadku, w którym grzesznik za pewien grzech nie żałuje świadomie i z uporem

Czyli jednak Bóg to księgowy i ważny jest rytuał?

Grzech ciężki (uporczywe w nim trwanie bez żalu) zrywa jedność z Bogiem,
stąd moim zdaniem nic nie pomoże odpuszczanie pozostałych grzechów.
Ale oczywiście mogę się mylić.

Rytuał jest dla nas ważny, bo jesteśmy ludźmi i jest nam potrzebna pewna dyscyplina, znaki widzialne w postaci sakramentów.
Nam, nie Jemu

Grzech ciężki (uporczywe w nim trwanie bez żalu) zrywa jedność z Bogiem,
stąd moim zdaniem nic nie pomoże odpuszczanie pozostałych grzechów.
Ale oczywiście mogę się mylić.

Rytuał jest dla nas ważny, bo jesteśmy ludźmi i jest nam potrzebna pewna dyscyplina, znaki widzialne w postaci sakramentów.
Nam, nie Jemu