Witam mam 15 lat. Byłem w spowiedzi w Piątek, przed spowiedzią, rachunek sumienia, modlitwa przed spowiedzią no i poszedłem się wyspowiadać, nie wiem dlaczego zawsze jak mówię grzechy(a sporo ich nazbierałem ) to zawsze przeżywam i mnie normalnie "trzęsie" nie wiem sam czy ze wstydu czy ze stresu, po prostu czuję się źle i spowiedź wyglądała tak, że podczas, gdy odmówiłem większość grzechów to zapomniałem z 3-4 grzechy ciężkie... Wiedziałem, że coś mi umknęło, była cisza, Ksiądz zapytał "Coś jeszcze?", a ja tylko w zdenerwowaniu myślałem o tych grzechach i nie mogłem sobie przypomnieć z tego stresu. No i powiedziałem "więcej grzechów nie pamiętam...". Ksiądz dał pokute, podczas odchodzenia z Konfesjonału przypomniałem sobie grzechy - jak na złość, zmartwiło mnie to, ale mimo tego wypełniłem pokute. Czy ta spowiedź jest ważna i poprawna? Spowiadałem się w piątek, a wczoraj będąc na Pasterce nie przyjąłem Komunii Świętej, bo myślę, że przez to zatajenie moja spowiedź jest świętokracka.

Z zasady nie udzielamy takich odpowiedzi na forum. Nikt z nas nie jest władny aby odpowiedzieć Ci. Porada może jedynie dotyczyć tego co dalej najlepiej zrobić. Według mnie dobrze że się spowiadasz i jeśli stanowi to dla Ciebie jakieś przeżycie, nawet problematyczne, to chyba to trochę lepsze niż brak żadnych odczuć i obojętność.

Wielu ludzi ma problemy ze spowiedzią. Myślę że w tej sytuacji wskazane będzie powtórzyć ową spowiedź. To nie to że Bóg jest takim formalistą i złośliwie trzyma Ci w kartotece te grzechy ciężkie, ale warto uczyć się dobrej spowiedzi. Od strony formalnej wydaje się że wszystko zrobiłeś jak należy, więc pozostaje pracować nad kontrolowaniem siebie. Ja z zasady wyznaje grzechy od najważniejszych, do najmniej ważnych. Jeśli denerwujesz się to możesz sobie na kartce napisać te grzechy, choćby skrótem, tak abyś był w stanie odczytać. Udaj się zatem znów do konfesjonału i w miarę krótko ale tez jasno powiedz jaka sytuacja miała miejsce. Spowiednik codziennie słyszy przeróżne grzechy, sytuacje oraz spotyka różnych ludzi. Twoja sytuacja nie powinna być dla niego jakimś zaskoczeniem, więc zakładam że poradzi Ci coś. A następnym razem nie czuj się u spowiedzi poganiany, a gdy spowiednik pyta to powiedz mu szczerze że się denerwujesz i jest coś ważnego ale teraz wyleciało Ci to z głowy. Po prostu bądź szczery.

Zatajenie to coś celowego. Czy zataiłeś celowo? Mnie nie musisz odpowiadać, ale odpowiedz sam sobie. Jeśli nie zataiłeś to nie używaj tego słowa, bo ktoś Cie źle zrozumie. Wydaje mi się że często nie boją się tylko ci, którzy nie traktują spowiedzi poważnie. Jeśli się boisz, to znaczy że coś się w Tobie dzieje, że masz świadomość grzechu, że zależy Ci na przebaczeniu. Oczywiście spowiedź to nie miejsce gdzie powinien pojawić się strach, ale wręcz przeciwnie. Chodzi mi jedynie o to że jeśli coś czujesz, to szansa na to że popełniasz świętokradztwo spada mocno, bo intencje masz dobre. Spowiedź nie jest ważna bo spełniłeś formalności, ale dlatego bo masz wolę i chęć powrotu do Boga. Gdybyś podchodził z nadmierną pewnością siebie, bylejakością, obojętnością, to byłby powód aby obawiać się o to czy spowiedź była dobra.