Problem jest dla mnie dość skomplikowany, mianowicie jestem osobą wierzącą, natomiast mój narzeczony "raczej" nie. To "raczej" oznacza w jego przypadku nie wiem nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Jego ojciec miał i nadal ma na niego duży wpływ a jest ateistą i wrogiem kościoła, uważa że to tylko instytucja zdzierająca pieniądze od podatników. Próbowałam rozmowy zarówno z narzeczonym jak i jego ojcem. Narzeczony wychowywał się w domu gdzie jedyną świętością były pieniądze. Wiara, miłość, współczucie nigdy się nie liczyły. Narzeczony jest ochrzczony i ma bierzmowanie (mimo sprzeciwu ojca). Moja rozmowa z jego ojcem skończyła się tylko awanturą, obraził mnie i potraktował podle. Stwierdził, że jestem naiwna i głupia bo kościół tylko żeruje na takich jak ja i że jemu też mogę zapłacić 500zł i odklepie mi "formułkę" przysięgi małżeńskiej. Denerwuje mnie to że namawia nas do ślubu cywilnego. Osobiście dla mnie ślub cywilny wiąże się tylko z wymianą dowodu. Jestem katoliczką i pragnę ślubu kościelnego, chcę złożyć przysięgę przed Bogiem i przeżyć to duchowo. Narzeczony powiedział, że jeżeli dla mnie to tak ważne to on również chce ślubu kościelnego i w tym momencie zrodziło się we mnie pytanie czy w ogóle jest szansa, że zostanie nam udzielony ślub kościelny? Tym bardziej, że nie mogę patrzeć tylko na siebie bo mojemu partnerowi na pewno będzie ciężko i przykro jeśli jego ojca nie będzie podczas najważniejszego dnia w życiu.

Uff.
Po pierwsze nie rozumiem twojego przyszłego teścia, bo to wy się żenicie i to wasza sprawa czy w kościele czy w urzędzie. To będzie wasz ślub i wasze małżeństwo i od początku to powinno być jasne dla wszystkich.
Taką przyjmijcie razem od początku postawę. Wierz mi, rodzice zawsze będą mieli pokusę porządzenia wami i po ślubie (oczywiście w dobrej wierze, dla waszego dobra), w takich sytuacjach musicie być jednością oraz stanowczo i wyraźnie stawiać granicę.

Co do samego ślubu, to jest to kwestia sumienia twojego narzeczonego. Niech porozmawia na ten temat z księdzem, to musi być jego decyzja czy chce ślubu jako chrześcijanin/katolik czy jako niewierzący. W ostateczności jest mozliwy w kościele ślub "jednostronny", wtedy twój narzeczony będzie jako strona niewierząca.
Widząc już teraz ewentualne możliwe konflikty omówcie jak będziecie wychowywać dzieci.

Może wypowie się jakiś katolik?

Karolina ślub udzielony wam będzie nawet gdyby twoj narzeczony był niewierzący tylko że............
Karolinko dasz radę ułożyć życie z człowiekiem który różni się od ciebie o 100% w tym co w życiu jest najwazniejsze?

Tu jest mały problem.
Jeżeli narzeczony jest ochrzszczony w KK to nawet gdy jest niewierzący nie może brać ślubu jako niewierzący - żeby to było możliwe musi dokonać formalnego aktu apostazji.

Tak to wygląda z formalnego punktu widzenia.
Dziwnie, ale własnie tak jest.

Nie do końca tak jest.

Polecam Instrukcję Episkopatu Polski o przygotowaniu do zawarcia małżeństwa w Kościele katolickim. Tam od nru 71 jest mowa o małżeństwach mieszanych i wyraźnie zaznaczono, że tyczy się taka procedura także osób, które formalnie przynależą do Kościoła katolickiego,ale deklarują się jako niewierzące.

dobrze że sprostowałeś
dziękuję

sama nie wymysliłam tego co napisałam
przeczytałam to w pewnej gazecie
- wypowiadała się osoba jaką uznałam za kompetentną
i jestem szczerze zdziwiona, że taką się nie okazała

(piszę oględnie bo nie chcę rozpętywać burzy na temat
"pewnej gazety" i "pewnej osoby")


mam nauczkę,
żeby nie opierać się na tym co się przeczyta
ale zawsze sięgać do źródeł

Odradzam, odradzam, ODRADZAM.

To będzie życie w ciągłych dylematach moralnych. W nieustannym rozbiciu wewnętrznym.

Ksiądz Pawlukiewicz w jednej ze swych audycji "Katechizm poręczny" analizował taką sytuację. Taki związek ma małe szanse powodzenia, a narażenie na stałe, bolesne rozterki będzie nieustające.

Odradzam.

Nie musi być tak źle, jak niektórzy przewidują. Najważniejsze aby uzgodnić waszą przyszłość- jak ją sobie wyobrażacie, czy On jest gotów zaakceptować praktyki religijne, jak macie zamiar wychować dzieci itp.
Jeżeli potraficie ustalić kompromis w wielu przypadkach to dobrze rokuje na przyszłość .
Życzę powodzenia

Zgadzam się, że może być ciężko. Ale wszystko zależy od Waszego nastawienia do spraw kultu. Jeśli Ty, Karolino, jesteś bardzo wierząca i zasadnicza w tej kwestii (czystość przedmałżeńska, zero antykoncepcji, zaliczone wszystkie msze, roraty, rekolekcje, drogi krzyżowe, perygrynacje świętych obrazów itp w ciągu roku, chęć "formowania" dziecka w Twojej wierze od najmłodszych lat itd itp), a przyszły małżonek ma to wszystko gdzieś (jak piszesz, nie zastanawiał się nad tym, czyli mało go to chyba obchodzi), to może jeszcze jakoś ujdzie. Ale jeśli on zacznie mieć coś przeciwko, to będzie klops. I nawet nie chodzi o jakieś sprawy światopoglądowe. To mogą być bardzo przyziemne rzeczy. Ot, choćby sprawa współżycia. Tzw. metody naturalne, bywa, pozwalają współżyć przez tydzień w miesiącu. 7 dni pod rząd. A potem 23 dni przerwy. Ciurkiem. Może się tak zdarzyć. Niektóre kobiety tak mają. A jak on będzie miał duże potrzeby, to co? No chyba, że znacie swoje potrzeby i/lub dopuszczacie pewne wyjątki od doktryny...

A co z wychowaniem dziecka? Co zrobisz, jak dziecko zobaczywszy, że tata nie chodzi do kościoła też nie będzie chciało? Zmusisz?
A z różnymi ofiarami na Kościół? Mąż się może wkurzać, że "wyrzucasz" pieniądze w błoto.

Lepiej poważnie to wszystko najpierw omów. Ale to i tak żadnej gwarancji nie da. Przecież wszsycy się zmieniamy i on też może za jakiś czas stać się antyklerykałem, jak tatuś. Wówczas może nie być wesoło. Tak czy siak powinniście o tym pogadać. Jeśli on zdecydowanie obieca, że da Ci wolną rękę w tych sprawach, to jest cień szansy. Jak się będzie ociągał, to pewnie sam do końca nie wie. A może on będzie chciał miec wpływ na wychowanie duchowe dziecka i uczyć go o różnych bogach i religiach, czego być może nie jesteś gotowa zaakceptować?

Cóż, zgadzam się. Teraz jeszcze tego nie doświadczasz, ale co z wychowaniem dzieci? Chyba że przyszły mąż będzie to olewał i całkowicie zdawał się na ciebie. Znam takie pary, które sądziły w fazie ciężkiego zakochania, że ich miłość wystarczy. Nie wystarczyła.

Dziękuję za wszystkie dotychczasowe odpowiedzi. Byliśmy na rozmowie z księdzem, przedstawiliśmy swój "problem". Opowiedzieliśmy mu o wszystkim, byłam w szoku że mój narzeczony tak się otworzył przed księdzem opowiedział mu swoje dzieciństwo i relacje jakie są w jego rodzinnym domu. Na końcu powiedział, że on czuje się zagubiony, bo tyle lat wmawiano mu co innego i że dopiero będąc ze mną poznał co to jest wiara, rodzina, poznał prawdziwe życie i jego sens. Ksiądz mówił nam o tych wszystkich wątpliwościach o których pisaliście, później poprosił żebym na chwilę wyszła, ponieważ chciał rozmawiać tylko z nim. O czym rozmawiali nie wiem, nie powiedział mi. Wiem tylko tyle, że ksiądz zaprosił go na kolejną rozmowę. Nie naciskałam, wiem że dla niego musiała to być trudna rozmowa. Na koniec zaskoczył mnie pytaniem: "A może pójdziemy w niedzielę razem na mszę?"
Nie wiem co z tego będzie czy to tylko chwilowe czy faktycznie lęk przed ojcem był silniejszy niż jego wiara, którą ukrywał.

To rzuca nowe światło...
I rodzi głębszą nadzieję

Trzymajcie się. Pozdrawiam.Z Panem Bogiem