Akurat gdy byłam wieku
przedszkolnym JP2 nie był jeszce papieżem.

ale sobie wyobrażam wyobrażam tak :

Przede wszystkim bym i czuła i rozumiała,
że to coś bardzo ważnego dla moich rodziców.
(No i w ogóle dla ogromnej ilości ludzi.)

Byłabym zafascynowana ich tym, że słuchają
wiedziałabym, że to bardzo ważne i warte słuchania.

Rodzice tłumaczyli by mi po cichu coś od czasu do czasu
więc miałaby też poczucie, że nie tylko uczestniczę w tym słuchaniu
i coś rozumiem (i pewnie bym też coś rozumiała)

nawet gdybym przysypiała to i tak bym na swój dziecięcy
sposób była bym zasłuchana

Przesadzacie z tym powtarzaniem "rozumie, rozumie, rozumie"
dzieci róznych rzeczy nie rozumieją i to zupełnie naturalne

nie o rozumienie w tym wszystkim chodzi tylko o osobistą relacje z Bogiem
a do tego rozumieć trzeba naprawdę "rozumieć" niewiele

Moim zdaniem ta "osobista relacja" jest po prostu reakcją na wmawianie dziecku, że jakiś bóg jest, patrzy, słucha i że trzeba ta kpostępować by go nie zasmucać. Ot, taki wyimaginowany przyjaciel. Niewidzialny. Wiele dzieci, zwłaszcza jedynaków lub z problemami, wymyśla sobie takich przyjaciół.

Można na to patrzeć i tak.
I pewnie tak jest jak się patrzy na to na poziomie
czystej psychologii.

Ale weżź też pod uwagę
że w ludziach od zawsze był jakiś "instynkt religijny".

(nie znane są kultury zupełnie "areligijne"
ateizacji jaka dotyczy przede wszystkim dotyczy
krajów rozwiniętych jest zjawiskiem za świeżym
żeby wyciągać z tego jakieś wnioski)

I nie można tego wytłumaczyć tym jak Ty próbujesz
czyli zasugerowaniu czegoś we wczesnym dzieciństwie

Moim zdaniem nadal można to tak wyjaśniać, wszak rodzice chyba wszędzie przekazują wiarę we własnych bogów swoim dzieciom. No a skąd "pierwsi rodzice" mieli wiarę? Musieli jakoś tłumaczyć sobie otaczający ich świat, to i bogów powymyślali. A potem tak "tłumaczyli" swym dzieciom.
Instynkt religijny rzeczywiście wydaje się być obecny. Im ciemniejszy i biedniejszy lud, tym ten instynkt silniejszy.