Hmm... Od jakiś dobrych dwóch tygodni zastanawiam się z czego wynika nasze zniechęcenie do spowiedzi Mam też tu na myśli swoje zniechęcenie. Moja spowiedź była systematyczna ( zazwyczaj 2 razy w miesiącu) Od jakiś 2-óch tygodni się zbieram do spowiedzi i nie mogę sie przełamać Spowiedź straciła dla mnie sens... Wydaje mi się, ze moim zniechęceniem są te same upadki... Mam stałego spowiednika od jakiś 5 lat, muszę przyznać, ze jest to bardzo dobry spowiednik, ale ja już nie potrafię się "przełamać"

Wczoraj i pięknie Wczoraj była, u spowiedzi Watto było naprawdę - wieżcie mi na słowo - jestem teraz taka szczęśliwa, a z grzechem nikt taki nie może być...

to byłas tak jak ja w piątek wczoraj w spowiedzi

i nie ma szczęsliwszych ludzi jak ci po spowiedzi
no nie

Strach przed spowiedzią doskonale niweluje książka ks. Kaludiusza Arviseneta, Przewodnik kapłański, Pelplin 2003.
Tam własnie w słowach Chrystusa zaleca sie codzienny rachunek sumienia. Po lekturze tego własnie rozdziału, zacząłem go praktykowac i spowiedx nie była już dla mnie wyzwaniem, ale powoli zaczęła siestawać sakramentem ulgi:

"Osądzaj sam siebie, synu abyś mógł uniknąć sądu.
Wieczorem rozstrzsaj w sumieniu swoje uczynki. Winieneś być zawsze przygotowany, ponieważ o godzinie, której sienie spodziewasz, Ja, Syn Człowieczy, przyjdę.
Może jeszcze tej nocy zażadam od ciebie twojej duszy: zobacz czy gotowe jest sprawozdanie z twego zycia....
O, jak wielu zaskakuje nagła smierć! Jak wielu w dobrym zdrowiu kładzie siedo łóżka, a jeszce tej samej nocy schodzą do piekła, ponieważ zasnęli w grzechu smiertelnym, nie poddawszy sieskrusze.
O! obyś bał siezasnąć w takim satnie, w jakim nie odważyłbyś sie umrzeć!...
Jezeli nie postepujesz to cofasz się. a jak możesz postępować, jeślibyś nie przyglądał siesobie, nie dostrzegał swoich braków, nie zastanawiał sienad soba, nie starał sie poprawić?
Powróć zatem wieczorem do swojego serca i pilnie ucz siesamego siebie.
Zastanów się: skąd przybywasz, dokąd dążysz, jak zyjesz, co czynisz, czemu ulegasz?
Tak zwykle czynili moi swięci w czasie swego ziemskiego życia i dlatego tak szybko postępowali w cnocie.
codziennie wykrywając swoje braki i obsrwujac je, naprawiali....
Im częściej upadali tym szybciej starali siepowstać. Dzieki temu ich upadki stawały sie raczej pobudką do wzrastania w cnocie niż przeszkodą na drodze doskonałości.

Czyń podobnie, synu. dopóki wszystko jescze trwa, nigdy nie jest za późno. Kiedy tlyko umysł jest wolny od natłoku zajęć, badaj stan swojej duszy."

Mnie od spowiedzi często odciąga zwykłe... lenistwo. Może to idiotycznie brzmi, ale tak jest.

Ja niw żałuję, ze sie wybrałam w piątek do spowiedzi - jedyne czego mogę tylko żałować to, to że nie zrobiłam tego wcześniej Już nigdy postaram się nie zwlekać ze spowiedzią. Tylo po upadku od razu udać się do spowiedzi i powierzyć się Bożemu miłsierdziu

Myślę, że w spowiedzi bardzo pomaga uświadomienie sobie, że to nie tylko moja sprawa. To czy przeżywam zniechęcenie czy nie powinno zejść na dalszy plan. To tak jakby nie chcieć się pojednać z Kimś bliskim i kochanym. Jakby nie chcieć przeprosić. Nawet jeśli są to błahe rzeczy (grzechy lekkie) to warto przyjść do Pana.
-------
Portal chrześcijański ANGELUS.pl
Największa katolicka księgarnia internetowa GLORIA24.pl

Emari - masz rację, ze z naszym zniechęceniem bywa czasem tak, jakbyśmy ukochanej osoby nie chcieli za coś przeprosić, chociaż byłaby to błahostka Dięki za uświadomienie tego Bo powiem szczerze, z enie pomyślałam o tym w takich kategoriach

Hmm... Jak na razie udaje mi się realizować postanowienie z ostsniej spowiedzi , tzn, że po każdym upadku będę się starać iść od razu do spowiedzi, bez jakiegoś kombinowania, że nie jutro, pojutrze itd. Tylko jak najszybciej - w końcu jak ktoś poważnie zacgoruje to od razu idzie do lekarza, a nie czaka aż choroba zniszczy organizm Myślę, że ze spowiedzią jest tak samo. W koncu o naszą duszę tez musimy się troszczyć Dziś byłam u spowiedzi i jestem szczęśliwa z tego powodu, że poraz kolejny Jezus przyjął mnie z twartymi ramionami i swoją miłosierna miłością

Czy ktoś z Was jest zniechęcony do sakramentu pokuty? Jeśli tak to napiszcie z czego to wynika... czy np. ze złych wspomnień z wcześniejszych spowiedzi (niemiłe potraktowanie przez kapłana podczas tego sakramentu) czy to może spowodowane jest jakimś grzechem? Jestem ciekawa waszych opinii na ten temat

Hmm... A jednak znów przyszło zniechęcenie do sakramntu pokuty Byłam u spowiedzi tydzień temu, ale niestety był upadek i teraz nie chcę iść do spowiedzi. Wydaje mi się, że to już nie ma sensu... Znów rypnęło się moje postanowienie, które chciałabym zrealizować A miałam po każdym ciężkim upadku iść od razu do spowiedzi bez zwlekania i odkładania. Eh... Już nie mam chyba więcej razy siły powstawać...



A w życiu niestety trudno realizować tą myśl... Mam jednak nadzieję, że ktoś mi w jakiś skuteczny sposób przemówi do rozumu i powstanę poraz kolejny, choć zapewne nie będzie to łatwe...

Coś w ty jest mróweczko co napisałaś... Muszę sobie to wszystko przemyśleć na spokojnie. Dzięki za cenną uwagę, żeby patrzeć na siebie, a nie innych

ja kiedyś szłam do spowiedzi dopiero wtedy kiedy uznalam, ze szanse na to, ze wyjdę z danego grzechu są duże. wyglądało to mniej więcej tak: popełniłam jakiś grzech, czekalam kilka dni a nawet tygodni i starałam się nie popełniać tego grzechu jeśli mi się to udawało szłam do spowiedzi a jeśli nie to dalej siebie sprawdzałam. Teraz wiem jakie to było bez sensu:(
Poza tym raz do sakramentu pokuty zniechęcił mnie spowiednik, nawet nie zdązyłam wyznać swoich grzechów a już dostałam rozgrzeszenie.W międzyczasie ksiądz co chwila spoglądał na zegarek! Ten ksiądz praktycznie zawsze tak spowiada. ledwo zdązy się uklęknąć a już trzeba uciekać od konfesjonału bo albo się gdzieś spieszy albo duzo ludzi trzeba wyspoowiadać itd.