Spowiedź poza konfesjonałem wygląda u mnie podobnie jak w konfesjonale: towarzyszy jej spięcie by nie zapomnieć i powiedzieć wszystkie grzechy.
Jednak w spowiedzi w cztery oczy towarzyszy mniejszy lęk. Ta spowiedź poprzedzona jest rozmową, w której mogę wypowiedzieć co sprawia mi trudność w spowiedzi, a tej możliwości nie ma w spowiedzi w konfesjonale.

Akacjo, w konfesjonale też można powiedzieć spowiednikowi co sprawia trudność podczas spowiedzi...

Można,ale raz na iluś księży trafią się taki,który w konfesjonale ma przeogromną ilość czasu,aby go poświęcić.

Poza tym nie widzę, problemu, żeby umówić się, ze swoim spowiednikiem na czas, gdy nie ma Mszy (w ciągu dnia, czy po wieczornej Mszy) i spokojnie godzinę nawet w konfesjonale siedzieć. Przypominam, że konfesjonał jest zwyczajnym miejscem sprawowania sakramentu spowiedzi.

Trochę nie rozumiem ludzi, którzy pod niebiosa wynoszą spowiedź poza konfesjonałem. Spowiadam się zarówno w konfesjonale, jak i poza nim, w zależności od potrzeb i okoliczności, i nie zauważam specjalnych różnic w SAKRAMENCIE. Są różnice w wielkości stresu, wstydu, etc, ale nie zapominajmy, że spowiedź to radosne spotkanie z Chrystusem Miłosiernym. I nie ma znaczenia, czy spotkam Go w konfesjonale, czy poza nim - ważne, abym naprawdę spotkała...

O miejscu spowiedzi w moim przypadku najczęściej decyduje mój spowiednik, a jeśli chce z nim dłużej porozmawiać, to po prostu mu o tym mówię. Kończę wyznanie grzechów, wychodzimy z konfesjonału i możemy spokojnie - z czystym sercem porozmawiać o tym, co się dzieje, lub nie w moim życiu.[/list]

Tak, spowiedź jest wyznaniem grzechów, a nie roztrząsaniem różnych spraw życia duchowego. Dlatego konfesjonał to miejsce gdzie wyznaje się grzechy, nie jest odpowiednim miejscem na rozmowę duchową.
Na rozmowę duchową można umówić się poza konfesjonałem połączoną z krótką spowiedzią.


Można też umówić się ze spowiednikiem na rozmowę duchową połączoną z krótką spowiedzią poza konfesjonałem.
Zdarzyło mi się "wyciągnąć" księdza z konfesjonału,bo chciałam porozmawiać i potem sie wyspowiadać, ponieważ miałam potrzebę rozmowy, a konfesjonał to miejsce wyznania grzechów, a nie miejsce na rozmowy.

Przede wszystkim trzeba odróżnić rozmowę duchową od spowiedzi. Kierownika duchowego od spowiednika.
Bo te rzeczywistości nie muszą występować łącznie. I jeśli już to proponuję taki scenariusz: rozmowa duchowa (gdzieś w pokoju księdza, na ławce w parku, czy gdzie tam się takie rzeczy jeszcze uprawia), a następnie do kościoła, wchodzimy do konfesjonału i spowiadamy się. Wówczas nie tracimy bardzo ważnej perspektywy: rozmowy z człowiekiem i spotkania realnie działającym Chrystusem w sakramencie pokuty. Bo z czasem może się zatrzeć ta różnica. I już nie będziemy widzieć tej różnicy. A rozmowa z kierownikiem duchowym - choćby najbardziej górnolotna i pomocna - nigdy nie będzie spowiedzią. Dlatego zachowanie miejsca spowiedzi jakim jest konfesjonał jest w tym względzie bardzo ważne. Bo rozmów w ciągu dnia mamy wiele. Jedne bardziej duchowe, inne mniej. Ale są. A spowiedź nie może być kojarzona z kolejną rozmową z kapłanem, ma to być prawdziwe spotkanie z uzdrawiającym Chrystusem!

Praktycznie (czasowo) to może być nie do zrealizowania, takie przemieszczanie się, gdy kierownik duchowy/spowiednik jest w stanie przeznaczyć na rozmowę i spowiedź tylko określony czas (1/2 lub 1 godzinę)

Spowiedź poza konfesjonałem również może być prawdziwym spotkaniem z udrawiającym Chrystusem za pośrednictwem kapłana. Nie rozumiem dlaczego to miałoby się wykluczać.

szumi- Jan Paweł II zalecał spowiednikom, żeby pozwalali wybrać pententowi formę spowiedzi- twarzą w twarz lub poprzez kratki konfesjonału. Więc się nie rozpędzaj tak bardzo z tą krytyką ... masz prawo do swojego zdania, ale nie jest ono jedynie słuszne

Ja od 11 lat spowiadam się wyłącznie poza kofesjonałem i jakoś nie straciłam perspektywy spotkania z Jezusem. Może ty byś ją stracił, ale nie uogólniaj...

Po pierwsze użycie formy: czasem może się zatrzeć wskazuje na to, że nie zawsze może tak być. Więc zarzut o generalizację, bezpodstawny.

Po drugie: co innego nauczanie zwyczajne papieża (przy okazji jakichś spotkań z ludźmi), a co innego kanony Kodeksu Prawa Kanoniczego, który obowiązuje. I został promulgowany przez Jana Pawła II właśnie. Tam zapisu o wyborze formy nie ma. Więc rozróżniajmy rangę wypowiedzi.

I oczywiście, że to co napisałem wyżej jest moim zdaniem. Moim zdaniem właściwym.

Kiedyś moja spowiedź poza konfesjonałem była spowiedzią pod Krzyżem Jezusa. To pozwoliło mi głęboko doświadczyć spotkania z Jezusem i uzdrawiającej Miłości płynącej z Krzyża.

A poza tym spowiedź poza konfesjonałem praktykowana jest na rekolekcjach u Jezuitów czy Salwatorianów. Czas rekolekcji to szczególny czas łaski, a spowiedź rekolekcyjna ma być takim doświadczeniem spotkania z Jezusem.

szumi- to było przemówienie do członków Penitencjarii Apostolskiej [/u]

U Salwatorianów praktykowana jest także spowiedź w konfesjonale. Tyle, że konfesjonał jest jeden (z prawej strony przy wejściu do kaplicy), a spowiedników kilku, więc siłą rzecz część z nich musi spowiadać poza konfesjonałem.
Jest czas na spowiedź (na sesjach trzydniowych w piątki wieczorem) i czas na rozmowy z kierownikami (soboty) i zawsze podkreśla się, żeby starać się nie mieszać tych dwóch rzeczy. Jak ktoś chce się wyspowiadać to idzie w piątek, jak pogadać to w sobotę.
Dodam tylko, że zdarzyło mi się spowiadac u Salwatorianów poza konfesjonałem i średnio mi się to podobało. Jakoś nie do końca pasuje mi kiedy w czasie spowiedzi siedzi się w ogromnym, wygodnym fotelu. Na rozmowy jest ok, ale do spowiedzi sto razy bardziej wolę konfesjonał.

I ma mnie to przekonać? Znam tekst tej wypowiedzi. Nie mniej prawo to prawo