To może trzeba by zrobić jakąś listę schorzeń, z którymi to osoby będą mogły przyjmować taki sakrament.

Przykro mi baranku, ale się mylisz. Ja rozumiem, że możesz mieć przykre doświadczenia, ale są na świecie osoby, które umieją szczerze rozmawiać. Poza tym nie wspominałem, że były to osoby młode. Wręcz przeciwnie, były to osoby już raczej starsze.

I ta rozmowa nie ma sensu, bo toi nie zmienia faktu, że w takich sytuacjach o jakich tutaj mowa jest ten sakrament bardzo nadużywany. I nie jest to tylko moja opinia, ale także księży,świadomych tego, co to za sakrament.

Szumi spokojnie Baranek na pewno nie miała niczego złego na myśli Poza tym trzeba pamiętać, że wielu ludzi cierpi przede wszystkim na hipochondrię i przez to wmawia sobie wszelkie możliwe choroby (znam taki przypadek - wystarczy powiedzieć, że boli cię głowa a 2 dni później ten łyka pastylki bo boli go sto razy bardziej niż Ciebie). Naturalnie nie upieram się przy tym, że wszystkie choroby są urojone bo tak nie jest, ale potwierdzam Twoje słowa, Szumi: sakrament namaszczenia chorych jest dość mocno nadużywany.

Co do tematu: obiło mi się kiedyś o uszy, że namaszczenie chorych udzielane jako ostatnie namaszczenie ma moc odpuszczania grzechów i dlatego nie może go udzielać diakon lecz kapłan. Prawda to?

W takim razie mogły przyjąć namaszczenie bez względu na choroby. Niebezpieczeństwo śmierci istnieje z powodu wieku [ I tutaj ten sakrament może być przyjmowany wielokrotnie (nie pamiętam tylko dokladnie odstępu czasu- ale chyba co 6 miesięcy)] A także .. wypadku samochodowego- który nie jest ani chorobą, ani starością.

Zdaje się, że jedynym kanonem, który mówi, komu nie można udzielać tego sakramentu, jest kanon 1007

Sakrament namaszczenia chorych niesie za sobą takie same skutki jak spowiedź sakramentalna w przypadku kiedy chory nie jest w stanie się wyspowiadać. Natomiast jeżeli chory przyjmując sakrament namaszczenia nawet przed samą śmiercią, jest jeszcze w stanie się wyspowiadać to kapłan najpierw udziela sakramentu pokuty a dopiero później sakramentu namaszczenia.

W tej sprawie najlepiej zapoznać się ze wskazówkami, jakich udziela Komisja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów Episkopatu Polski:

1. List św. Jakuba stwierdza, że chorych należy namaszczać, by ich podźwignąć i zbawić Z wielką więc gorliwością i pilnością należy udzielać tego sakramentu wiernym, których życie jest zagrożone z powodu choroby lub podeszłego wieku.
   Dla oceny ciężkości choroby wystarczy roztropny prawdopodobny osąd takiego stanu bez zbytniego wahania. W razie potrzeby należy zasięgnąć rady lekarza.
   
   
2. Sakrament ten można powtarzać, jeśli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował albo w czasie trwania tej same choroby nastąpiło poważne pogorszenie.
   
   
3. Przed operacją można udzielić namaszczenia chorych, jeżeli przyczyną operacji jest nie bezpieczna choroba.
   
   
4. Osobom w podeszłym wieku, których siły opuszczają, można udzielić namaszczenia chorych również wtedy, gdy nie zagraża im niebezpieczna choroba.
   
   
5. Dzieciom również należy udzielić namaszczenia chorych jeżeli osiągnęły taki poziom umysłowy, że ten sakrament może im przynieść pokrzepienie. W razie wątpliwości, czy osiągnęły używanie rozumu, należy udzielić sakramentu.
   
   
6. W katechezie ogólnej i rodzinnej należy tak wychowywać wiernych, aby sami prosili o namaszczenie chorych natychmiast, gdy nadejdzie właściwy moment. Niech go przyjmują z głęboką wiarą i pobożnością i niech wystrzegają się złego zwyczaju odkładania przyjęcia tego sakramentu. Wszystkich, którzy opiekują się chorymi, należy pouczyć o naturze tego sakramentu. [podkr. moje - K.]
   
   
7. Chorym, którzy stracili przytomność lub używanie rozumu, należy udzielić sakramentu, jeżeli istnieje prawdopodobieństwo, że jako wierzący prosiliby o to, gdyby byli przytomni.
   
   
8. Kapłan wezwany do chorego, który już umarł, niech błaga Boga, aby go uwolnił od grzechów i przyjął litościwie do swego Królestwa; namaszczenia natomiast niech nie udziela. Jeżeli istnieje wątpliwość, czy chory zmarł naprawdę, należy mu udzielić tego sakramentu warunkowo w sposób niżej opisany.
   Namaszczenia chorych nie wolno udzielać tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim

Komentując p.6 (w oryginale jest to p. A.a.13), zaznaczyłbym, że zbytnie skrupulanctwo w badaniu czy komuś się ten sakrament nie należy, może doprowadzić do sytuacji, że ktoś nie przyjmie go w porę.

Ten sakrament nie jest do zbawienia koniecznie potrzebny, więc jak ktoś nie zdąży to tragedia się nie stanie.

Zaś owszem należy wychowywać tak, by wiedzieć kiedy przyjąć ów sakrament. Zaś sama starość nie jest jeszcze argumentem za przyjęciem tego sakramentu. Wszak 'nie znasz dnia ani godziny' i 'jeszcze tej nocy mogą zażądać twojej duszy głupcze'. Zaś owszem, starość niesie ze sobą większą ilość chorób, ale nie każda kwalifikuje do tego sakramentu. Bo może być siedemdziesięciolatka, która nie jest chora i nie potrzebuje wówczas tego sakramentu, a sama starość nie jest chorobą. Nie dajmy sobie wmówić, że stary = chory i starość to choroba, bo wówczas ino tylko być za eutanazją, wszak z chorobą trzeba walczyć. Starość to wiek uprzywilejowany i godny szacunku.

Dlatego potrzeba porządnej katechezy w parafiach, by wiedzieć kto, kiedy i jak może i powinien przyjąć sakrament namaszczenia chorych.

Szumi, ja moze czegos nie zrozumialam, ale Komisja Episkopatu mowi wyraznie, ze osobom starszym mozna udzielic sakramentu namaszczenia chorych takze bez bezposredniego zagrozenia zycia. To Sakrament umocnienia znany juz w poczatkach chrzescijanstwa i dlaczego to ty (umownie) chcesz decydowac, czy komus jest potrzebny czy nie? I co to znaczy "niekoniecznie potrzebny do zbawienia"? A jaki Sakrament poza Chrztem jest do zbawienia koniecznie potrzebny? To moze i Komunii sw. chorym odmowic, bo tez im do zbawienia "nie jest koniecznie potrzebna"?

A za katecheze w parafiach odpowiadaja proboszczowie, ktorzy chyba tez nie bardzo wiedza jak ja przeprowadzac (podobnie jak i wiele innych katechez dla doroslych, ktore by sie przydaly). Znam parafie, gdzie raz na miesiac jest Msza sw z Sakramentem Namaszczenia chorych dla kazdego jak leci. Mozliwe, ze to naduzycie, ale ulatwia ludziom dostep do tego sakramentu. Kiedys byl to raczej sakrament dla osob w agonii (wbrew idei tego sakramentu) i sam fakt przyjscia ksiedza dobijal delikwenta, zamiast go podbudowac duchowo.
Mam nadzieje, ze kiedys nastanie stan normalny, czyli to, co pisze Komisja.