Nie wiem czemu ale nie potrafie poradzić sobie z grzechami...Myślę że ta moja spowiedź robi się monotonna,zawsze prawie te same grzechy,nie wiem czemu nie robię z nimi nic...jak to zmienić,jak poradzeić sobie z tym????proszę pomóżcie....

Możesz skończyc w nerwicy. Moze zaakceptuj je i przestań uważać, że są grzechami ?

A jaki cel, Jonathanie Sarkosie, miałaby mieć spowiedź, jeśli człowiek po prostu nie mówiłby o grzechach... które po prostu przestał uważać za grzechy Na tej zasadzie pewnego pięknego dnia można dojśc do wniosku - jestem bez grzechu (bo wszystkie grzechy, z którymi sobie nie radziłem, uznałem że nie są grzechami).

Po pewnym okresie czasu myślę, że "fajnie" było kiedyś mieć takiego typu dylamty czy chodzić do spowiedzi z grzechami, które często lub cały czas popełnialiśmy, np. nałogowo...
A co zrobić, gdy kilku miesięcy się nie chodzi do spowiedzi i ma się świadomość, że źle się robi, a tego nie żałuje??? Do tego się jeszcze odchodzi od wiary i Boga???

to się nazywa działanie nałogu... poddanie się, utrata nadziei, poczucie przegrania próby... tak zwycięża diabeł

Co robić? Może dziękować Bogu że sa tylko te same? Może to własnie dzięki Jego łasce nie ma ich za każdym razem więcej?

Nie żałujesz pewnie dlatego, bo się w pewnym sensie do tego grzechu przyzwyczaiłeś, stał się codziennością, "normą", stanem podstawowym. Ale wyrwij się z tego! Niech normą będzie działanie dobre, a nie złe. Niech próg będzie wyżej, a nie tak nisko!

Co zrobić... to proste: pójść do spowiedzi! Skoro wiesz, że źle, że to robisz, to żałuj za to. Myślę, że to nie musi być koniecznie zawsze jakiś emocjonalny żal - wystarczy "wiem, że źle zrobiłem. nie potrafię w tej chwili poczuć żalu emocjonalnego, ale nie chcę tego już więcej robić - grzeszyć przeciwko Tobie, Panie. przepraszam, wybacz mi." - taki żal intelektualny też może być.

Czy pójście do spowiedzi jest aż tak dużym, zbyt dużym wysiłkiem? Pomyśl ile od tego zależy! I to Ty o tym decydujesz, Ty!

Polecam każdemu mającemu problemy ze spowiedzią lub mszą:
"Przewodnik dla zniechęconych
spowiedzią i Mszą Świętą" online
http://mateusz.pl/ksiazki/pdzsims/

To nie jest proste, a do tego trudne.
Z żalem to już sama nie wiem jak jest.
Jednego dnia wydaje mi się, że jest, drugiego, że absolutnie go nie ma...
Zagmatwane to.

Dalej

Wysiłek, wysiłkiem, ale strach jest. Nie jest niczym przyjemnym mówić o swoich słabościach - "czarnych stronach" swojego życia.

Mam to samo, piszesz o "jakimś" męczącym grzechu nałogowym, pewnie też taki sam jak mój...

Jeśli chodzi o żal za grzech... czy żałujesz? Nie chodzi mi tutaj o żal jakiś emocjonalny, bo on (przynajmniej tak myślę) nie jest absolutnie konieczny (choć jest naturalny). może być też ten intelektualny: "Nie potrafię z siebie wydać emocji pełnych żalu, ale ufam Tobie Boże i wiem, że chcesz dla mnie dobrze. Żałuję, bo wiem, że wykroczyłem przeciwko Twojemu przykazaniu.".

Nie daj się zwieźć szatanowi mówiącemu, że skoro nie ma w Tobie emocji charakterystycznych dla żalu, to nie ma też i wybaczenia! To nieprawda! Niech Twój żal będzie chociażby wiedzą, że wykroczyłeś przeciwko Bożym przykazaniom i niech przynajmniej na tym się podeprze - niekoniecznie na emocjach.

Powiedz o tym wszystkim księdzu - że rozumiesz, że to złe i w tym sensie żałujesz, ale trudno Ci się zdobyć na emocje charakterystyczne dla żalu. Ale nie chcesz tego robić więcej - grzeszyć.


Wiem, wiem, że może być trudne pójście do spowiedzi, ale to jest konieczne! Tak jak lek może byc gorzki, tak wyznanie swoich "czarnych stron" może być trudne i nieprzyjemne, ale jest konieczne! I jak osoby chcące być dojrzałe, musimy wziąć ten lek, nawet jeśli jest gorzki - bo nas wyleczy.

a może takie pytanie, czy chodzić do spowiedzi z świadomością że nic się nie zmieni? bez braku chęci poprawy...

pytanie stąd, że często jestem zmuszana przez rodzinę .. :/

na obecną chwilę mam dość i chyba nie pójdę do spowiedzi a do komuni owszem, dla spokoju..

Spowiedź z przymusu nie ma sensu.
Ale czym innym jest świadomość, że znowu możemy upaść, a czym innym brak chęci poprawy. Brak tego drugiego warunku czyni spowiedź nieważną.

No cóż, może spokój od rodziny takie postępowanie ci zapewni, ale spokoju sumienia w ten sposób nie znajdziesz. Odpowiedz sobie o który spokój bardziej ci chodzi??

A tego - nie wiemy. Spowiedź jest sakramentem. To bezpośrednie spotkanie z Bogiem. Czy nie wchodzimy w Jego kompetencje, osadzając?