Ona jest osobą niewierzącą,nie ma nawet chrztu,nie chce miec dzieci te kwestie niewiele ją obchodza[wierz mi].Nie wiem dlaczego tak powiedzialam,to bylo totalne zaskoczenie dla mnie,nie psodziewałam sie tego,co nie zmienia faktu ,ze jestem zła na siebie.

Kiedyś spowiedź odkładałem. Zawsze myślałem że to przykry obowiązek.. Czasem myślałem że mówienie drugiemu człowiekowi swych osobistych upadków nic nie przynosi człowiekowi..
Jednak przyszedł taki czas w którym zacząłem stopniowo uczyć się pokory do życia.. Pycha egoizm sprawiały że właśnie to ukorzenie się przed kapłanem to było coś jak wtedy myślałem niepotrzebne i bez głębszego sensu..
To uczenie się pokory właśnie przez coraz większą ilość spowiedzi.. Częste wyznanie grzechów napełniało mnie przekonaniem że Bóg miał swój cel w tym aby ustanowić taki Sakrament.. Widocznie był on potrzebny człowiekowi.. Grzesznikowi.. Teraz z pokojem w sercu przystępuje do Sakramentu Pojednania. Ufam Miłosierdziu Pana, które jest ponad wszystko.. Największą łaska jaką mnie obdarzył Jezus to właśnie ta chęć i pragnienie tego sakramentu.. Widzę w tym sens . Człowiek grzeszy każdego dnia.. Ważne by mieć świadomość swej słabości i dać przytulić się Bogu, który tego pragnie..

A ja niestety mam często wrażenie, że moja spowiedź jest niedoskonała, mimo, że wszystkie grzechy nazywam po imieniu (tak przynajmniej mi się wydaje, ponieważ spowiednik nie zadaje dodatkowych pytań). Cały czas mam świadomość swojej grzeszności, który jest dyskomfortowa...

Nie. Jeśli wyspowiedałeś się wg. warunków dobrej spowiedzi, to masz tylko poczucie winy. A to nie to samo co poczucie grzechu. To dwie zupełnie różne rzeczy. Poczucie winy jest jak sobie myślisz "kurde jednak nie jestem tak super-hiper-fajny jak myślałem". Wynika ono z wyidealizowanego (wypucowanego) obrazu samego siebie jako pana i władcy swojego życia i siebie samego. To Cię boli.

Te rady są bardzo dobre ale na mnie nie skutkują. mam stałego spowiednika i po każdej spowiedzi nie czuje jakbym w niej była. czasami jest tak że nie wiem co powiedziec swojemu spowiednikowi.

Jest 5 warunków dobrej spowiedzi.
Nie wystarczy tylko iść żeby ją dobrze przeżyć.

Nie musisz czuć. Sakrament spowiedzi to nie salon masażu. Musisz widzieć owoce spowiedzi.

Myślę, że pytanie, chociaż dla mnie obecnie potrzebne, nie jest warte osobnego tematu...
Czy mógłby mi ktoś powiedzieć co to jest stuła (to to takie coś, szalik co sobie wisi na konfesjonale) i jakie ma znaczenie?
Bo to że taki symboliczny pasek materiału, to ja wiem... Ale raczej chodzi mi o to, czy to jakaś świętość, czy wręcz przeciwnie - zupełnie normalny kawałek ubrania i nic poza tym.
Trochę chodzi mi o to że miejsce wiszenia tego czegoś (kratki konfesjonału) np. bardzo ułatwia możliwość kradzieży, gdyby ktoś miał takie zamiary (nie wnikam w cel, intencje). Więc - czy mielibyśmy wtedy do czynienia z kradzieżą czegoś naprawdę ważnego z punktu widzenia wiary, czy byłaby to zwykła kradzież, tak jak nie wiem, majtek sąsiadce ze sznurka na pranie.

Zaraz wyjaśnię dlaczego pytam

Niechże ktoś odpowie
Nie mam w planach stuły kraść, ani niczyich majtek zresztą też.
Po prostu coś mi się ostatnimi czasy w pełni niezamierzenie wręcz komicznie przypadkowo przytrafiło z udziałem stuły właśnie, więc zastanawiam się potencjalnie jakiego rodzaju "świętość" doznała, że tak ujmę... małej wpadki.

To raczej symbol:

Dziękuję

Mam taki problem ze spowiedzią: jak np. popełnię jakiś poważniejszy grzech i od razu nie idę do spowiedzi, to czuję się jakoś dziwnie, nic mnie nie cieszy, próbuję szkuać pociechy w ulubionych piosenkach, filmach, ale te rzezy, które kiedyś sprawiały mi radośc wydają mi się bezwartościowe, jeśli żyję ze świadomością że obraziłam Boga, wtedy zawsze jestem smutna, ponura i nic mnie nie cieszy. Ostatnio wydaje mi się, że za często chodzę do tej spowiedzi, to jakaś paranoja, żeby tak co chwilę latać ciągle z tym samym, zastanawiam się, czy jest w ogóle sens, jeśli nie potrafię się poprawić, po co lecieć do spowiedzi, jesli wiem, że za parę tygodni będzie to samo? czasami wydaje mi się, że nie zasługuję na przebaczenie i że tylko się łudzę. Bez spowiedzi mam takie poczucie smutku i beznadziei, Rodzice mówią, żeby nie przejmować się, tylko trochę sobie pogrzeszyć, a do spowiedzi zawsze można iść przed wielkanocą. Boję się, że chcę isć do spowiedzi żeby mieć komfort psychiczny, a nie z prawdziwej potrzeby, i wydaje mi się, że najlepiej będzie zaczekać z tym sakramentem, jak będę chciała iść dla Boga, i pożyć z tymi grzechami z jakiś miesiąc czy dwa, ale nigdy mi się nie udaje, w końcu ulegam i idę do spowiedzi w najbliższą niedzielę. Jak powinnam postępować?

Domyślam się że jesteś katoliczką, inaczej raczej nie miałabyś tego typu rozterki.
1. Zwróć uwagę na 4 przykazanie: Czcij ojca swego i matkę swoją. Zinterpretuj je zgodnie z wiarą katolicką.
2. Ciesz się życiem, kim byłby ten Twój Bóg, gdyby chciał czyjegokolwiek zmartwienia?
To tyle ogólnie. Odnośnie samej kwestii spowiedzi, doradzą Ci katolicy (moja odpowiedź mogłaby być niepoprawna politycznie), istnieje domniemanie, że tylko oni są uprawnieni do szczerego i otwartego wypowiadania swojego zdania na tym forum.

Znajoma powiedziała mi, że na pewnych rekolekcjach kapłan podkreślał, że do spowiedzi należy chodzić nie rzadziej niż co 4 - 6 tygodni. Rozumiem, ze dla dobra duszy jest spowiadać się częściej niz raz na rok. Nie spotkałam się jednak z tak rygorystycznym wskazaniem. Może ktoś mi podpowie, gdzie mogę znaleźć oficjalne przepisy Kościoła w kwestii: jak często należy się spowiadać.

Kodeks Prawa Kanonicznego:

Wymaga się raz w roku. Natomiast zaleca się częściej.