Witam
Kilka miesięcy temu przystępując do spowiedzi jak zawsze miałem ułożone w głowie grzechy ktore popełniłem aby wyznać je Bogu. Lecz analizując je doszedłem do wniosku ze jeden z nich nie jest grzechem z ktorego musze sie spowiedac, gdyz kiedys na internecie przeczytałem ze miłosne zbliżenia w stylu dotykaniu po udach czy brzuchu nie są grzechem gdyż wynika to z okazywaniu sobie miłosci. Lecz jak to zawsze bywa, po czasie odzywa sie we mnie jakiś durny głos że bede sie smażył w piekle, a ze względu na to ze mam zamiar iść do nieba prosze powiedzcie mi czy tamtejsza spowiedz była ważna...?

Była ważna.
O ile rozeznałeś w sumieniu, że nie był to grzech to spowiedź była ważna.
Jeśli nie uznałeś tego za grzech nie musiałeś się z tego spowiadać.
Co innego, czy dobrze rozeznałeś.

Wszystko zależy od intencji jaka towarzyszyła czynowi.
Czy było to tylko okazanie miłości, które na tym miało się zakończyć, czy posunąłeś się (choćby w myślach) dalej... za daleko...

Lolo przy następnej okazji powiedz spowiednikowi jak było i pozwól jemu ocenić - choć wiem, że najlepsze rozwiązania są na ogół najtrudniejsze. pozdrawiam

Przyznawanie się do wymyślonych grzechów jest zwyczajnym kłamstwem ...

padłam
skąd też Ci to przyszło do głowy???

szumi, wyrwałam to trochę z kontekstu, ale byłabym ostrożna z tego typu stwierdzeniami nawet, gdy kontekst je tłumaczy, bo znajdą się tacy, którzy tak samo je wyrwą, bo im tak wygodnie i beda sie tym podpierac. Skonczy się na tym, że nie bedą mieli powodów sie spowiadać, bo załóżmy wg nich (nie bede tu wymieniac, żeby nie ułatwiać potencjalnym chętnym ) to coś akurat to nie jest grzech. Więc będą sobie grzeszyć w najlepsze, o ile dany grzech w ich mniemaniu zadnym grzechem nie jest. Może jednak podam przykład - taki prostacki - ktoś nie bedzie załóżmy spowiadał się z jazdy pod wpływem alkoholu, bo przecież wypił tak mało, że nic mu nie było (subiektywizm) poza tym nic złego nie zrobił, wiec żaden to grzech. Nie ma co sie bawić w skrupulantów, ale nie zagłuszajmy sumien, bo z takich "furtek" jakoś wszyscy chętnie korzystamy.

Owieczko, moja droga: jedynym miejscem gdzie rozeznajesz czy coś było złe czy dobre jest sumienie. Nic innego nie może decydować o tym, czy coś jest złe bądź dobre. I jeśli ktoś uzna w swym sumieniu, że coś grzechem nie jest, to logiczne że spowiadać się z tego nie będzie, bo:
1. Będzie grzech wymyślał;
2. Jeśli nie ma uznania czegoś za grzech, czyli za coś złego, to nie ma żalu za ten grzech, a zatem spowiedź bez sensu.

Dlatego tak jak napisałem wcześniej - tym się charakteryzują osoby inteligentne, że widzą poza słowami także kontekst "myśl jaką chciał autor ukazać - tak ważna jest odpowiednia formacja sumienia.
Jeśli sumienie jest źle ukształtowane to wielu rzeczy nie uzna za grzech. Przegięcia mogą być w obie strony: zarówno sumienie przytępione, jak i skrupulantne jest sumieniem źle uformowanym.

Dlatego nie zakładajmy, że użytkownicy tego forum są nieinteligentni i dajmy im szansę odczytać całość.

Bo z każdego posta można wyrwać jedno zdanie, które będzie bardzo ryzykowne i będzie prowadziło do wypaczenia sensu wypowiedzi. Ja jednak apeluję: czytajmy ze zrozumieniem

Chyba muszę się zgodzić z owieczką. Jest różnica między niewiedzą, a nie uznawaniem czegoś za grzech. Przykład: wiele osób nie uważa za grzech stosowania antykoncepcji, masturbacji ... chociaż znają nauczanie Kocioła w tym względzie. Czy nie muszą się z tego spowiadać ?

A nawet z niewiedzą byłabym ostrożna. Bo jeśli jest zawiniona, czyli ktoś mógl się dowedzieć, to też nie zwalnia od odpowiedzialności.

P.S. Nie wiem, czy napisałam wystarczająco jasno. szumi- to, że ktoś nie uznaje czegoś za grzech nie wyklucza, że wie, że to jest grzechem.

- Wiem, że wg Kościoła masturbacja jest grzechem, ale ja w swoim sumieniu nie uznaję tego za grzech. - Mam się z tego spowiadać? Wg Twoich kryteriów, które zostały tutaj spełnione - rozeznanie sumienia i nie uznanie za grzech- nie...
Całkowicie pominąłeś tutaj (zastąpiłeś) wiedzę/świadomość - a przecież warunkiem grzechu nie jest jego uznanie lub nie przez nas, ale to, czy jesteśmy świadomi, że coś było grzechem (znów ale --> zawiniona niewiedza)

Ja piszę tylko i wyłącznie o niewiedzy niezawinionej, bo uznaję, że każdy wg swojego sumienia staje w szczerości.
Jeśli ktoś wie, że np. masturbacja jest grzechem, to nie sposób nie uznać tego za grzech jeśli się chce być wobec siebie i Boga szczerym.
Dlatego nie piszę o odrzucaniu nauki Kościoła wg mojego widzimisię, ale o szczerym stanięciu wobec swojego sumienia i z braku zewnętrznych bodźców rozeznaniu tylko na podstawie osądu sumienia.

Mam nadzieję, że jasno piszę. Jak nie to trudno.

Baranka ujęła to jaśniej, własnie o podobną postawę mi chodziło. Takie osoby chętnie szukają furteczek typu uwazania czegoś za grzech we własnym sumieniu, co staje sie wygodnym miernikiem i uspokajają tym samym swoje i tak już w jakims sensie skrzywione sumienia, w pewnym sensie kazdy z nas od czasu do czasu w mniejszej lub wiekszej sprawie próbuje sie w taki jakiś sposób uniewinnić.



Teraz już jestem spokojniejsza, szumi Wytłumaczylismy to chyba wszyscy na tyle, że już jest wiadome, że nie ma możliwości usprawiedliwiania się własnym sumieniem, bo choćby ten Twój tekst raczej nie pozostawia już wątpliwości i możliwości dowolnej interpretacji. Dzięki

Właśnie... myślę, że to, o czym piszesz jest częstym problemem, który dotyka wiele osób. Dlatego w miarę często modlę się do Boga mówiąc:

"Otwórz mi oczy na wszelkie moje zakłamanie, przeniknij mój ludzki spryt, zdemaskuj ukryty fałsz i uczyń mnie Twoim uczniem. Do końca Twoim."
(fragment "Po co bierzmowanie?" - ks. Piotr Pawlukiewicz, rozdział "Nawrócenie w Duchu Świętym")

jumiku, to piękna, szczera i dobra modlitwa, na pewno modląc się z serca tymi słowami, mozemy powiedziec, że pragniemy prawdy, nawet tej niewygodnej dla siebie, tej która tak czesto trudno odkryć, tej prawdy chyba najbardziej sie boimy.