istnieje poważna konieczność, a mianowicie kiedy z uwagi na liczbę penitentów nie ma dostatecznie dużo spowiedników do należytego wyspowiadania każdego z osobna w odpowiednim czasie, na skutek czego penitenci bez własnej winy muszą pozostawać przez długi czas bez łaski sakramentalnej albo Komunii świętej

Odnośnie do przypadku poważnej konieczności uściśla się, co następuje:

a) Chodzi o sytuacje, które obiektywnie są wyjątkowe, jak te, które mogą mieć miejsce na terenach misyjnych czy w odizolowanych wspólnotach wiernych, do których kapłan może dotrzeć jedynie raz lub niewiele razy w roku, czy też gdy warunki wojenne, meteorologiczne albo tym podobne okoliczności na to pozwalają.

b) Dwa warunki, jakie zostały podane w kanonie dla zaistnienia poważnej konieczności, są nierozłączne, dlatego nigdy nie jest wystarczająca jedynie niemożliwość należytego wyspowiadania poszczególnych osób w odpowiednim czasie z powodu niewystarczającej liczby kapłanów; taka niemożliwość musi się wiązać z faktem, że w przeciwnym razie penitenci byliby zmuszeni bez ich winy do pozostawania przez długi czas bez możliwości otrzymania łaski sakramentalnej. Dlatego trzeba wziąć pod uwagę całościową sytuację penitentów i diecezji, jeśli chodzi o jej organizację duszpasterską i możliwość dostępu wiernych do Sakramentu Pokuty.

c) Pierwszy warunek, niemożliwość należytego wysłuchania spowiedzi w odpowiednim czasie, odnosi się jedynie do czasu, jaki rozsądnie jest potrzebny do spełnienia tego, co istotne, by sakrament był udzielony w sposób ważny i godny, nie zaś do dłuższej duszpasterskiej rozmowy, która może być odłożona do chwili, gdy okoliczności będą bardziej sprzyjające. Czas rozsądnie potrzebny do wysłuchania spowiedzi będzie zależał od rzeczywistych możliwości spowiednika lub spowiedników oraz od samych penitentów.

d) Jeśli chodzi o drugi warunek, potrzeba roztropnego osądu, aby ocenić, jak długi powinien być okres pozbawienia łaski sakramentalnej, aby zaistniała prawdziwa niemożliwość zgodnie z kanonem 960, skoro nie ma zagrażającego niebezpieczeństwa śmierci. Osąd taki nie jest roztropny, jeśli wypacza sens niemożności fizycznej lub moralnej, co na przykład miałoby miejsce, gdyby zostało uznane, iż okres krótszy od jednego miesiąca oznaczałby pozostawanie przez długi czas w stanie braku tejże łaski.

(...)

5. Osąd, czy zachodzą warunki określone przez normę kanonu 961, § 1, 2o, nie należy do spowiednika, ale do biskupa diecezjalnego, który wziąwszy pod uwagę kryteria uzgodnione z pozostałymi członkami Konferencji Episkopatu, może określić wypadek takiej konieczności.(21) Te pastoralne kryteria winny być wyrazem dążenia do całkowitej wierności, w okolicznościach danego terytorium, fundamentalnym kryteriom wyrażonym w powszechnym prawie Kościoła, które zresztą opierają się na wymaganiach wynikających z samego Sakramentu Pokuty ujmowanego w takiej strukturze, w jakiej został ustanowiony przez Boga.

Słyszałam o przypadku, że kapłan udzielił rozgrzeszenia wszystkim uczestnikom wycieczki autokarowej w momencie, gdy autobus miał wypadek.
Prawdopodobnie działał on na zasadzie domniemanej zgody biskupa ... w niebezpieczeństwie śmierci nie mógł pytać oficjalnie o zgodę i na nią czekać... ale jest możliwe, że biskupi z góry udzielają zgody na takie rozgrzeszenie w podobnym przypadku ( niebezpieczeństwo śmierci)

Bez woli i zgody zainteresowanego (i żalu przede wszystkim) rozgrzeszenie się nie dokona...

Baranek pisała o zgodzie biskupa...

Rozumiem, że nie chodzisz do spowiedzi oczekując, że po śmierci Bóg bez pośrednictwa księdza przebaczy Ci grzechy ?

I odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom...

... I odpuść nam nasze winy, jak i my odpuszczamy naszym winowajcom...

Jest różnica między ludzkim przebaczeniem bliźniemu, a sakramentalnym przebaczeniem grzechów...