Kan. 3. Jeśli ktoś przeczy temu, że w czcigodnym Sakramencie Eucharystii pod każdą postacią i w każdej jej odłączonej cząstce zawiera się cały Chrystus - n.b.w.

a jakiś dowód że o tym się nie pamięta dzisiaj?

Np. to, że abp Damian Zimoń i inni preferują Komunię św. pod dwoma postaciami.

Pedagogia nadziei?
Wśród licznych książek o. Hryniewicza na uwagę zasługuje również zbiór artykułów zatytułowany Pedagogia nadziei. Medytacje o Bogu, Kościele i ekumenii (Warszawa 1997). Dla bliższego poznania teologii uprawianej przez lubelskiego profesora dobrze jest przytoczyć choćby kilka cytatów z tego zbioru.

Na drodze do zrelatywizowania wiary katolickiej sytuują się słowa: „doktryna chrześcijańska nie jest monolitycznym blokiem, w którym wszystkie prawdy posiadają taką samą doniosłość pod względem treści. Przekonanie to zapobiega jednostronnemu przecenianiu zwłaszcza tych prawd, które są najbardziej kontrowersyjne. Nie można podkreślać równie mocno treściowej doniosłości wszystkich dogmatów, skoro ich ciężar gatunkowy nie jest jednakowy” (s. 94). Nie bez zdziwienia dostrzegamy w tych słowach przekonanie, że niektóre dogmaty wiary są rzekomo kontrowersyjne i że nie musimy podobno podkreślać ich doniosłości, co w praktyce ekumenicznej oznacza pominięcie. Opinie tego rodzaju są nie do przyjęcia.

Aby dokonać modernistycznego przekształcenia wiary katolickiej potrzebne są wypowiedzi w rodzaju: „nie można wykluczyć, iż niektóre z orzeczeń Kościoła są w większym stopniu wyrazem określonej teologii i sposobu myślenia danej epoki niż wyrazem wiary chrześcijańskiej (...) nie we wszystkie prawdy wiary można i należy wierzyć z tą samą intensywnością” (s. 96). Zdanie to potwierdza wcześniejsze wnioski.

Nasze refleksje nie są pozbawione podstaw, gdyż sam o. Hryniewicz stwierdza, że „droga do jedności byłaby znacznie łatwiejsza, gdyby Kościół rzymskokatolicki odstąpił od intencji zobowiązywania innych chrześcijan do przyjęcia sformułowań dogmatycznych, które powstały bez ich udziału. Niektóre dogmaty katolickie w swoim obecnym sformułowaniu i rozumieniu wymagają daleko idącej reinterpretacji” (s. 97). Ojciec profesor uważa także, że „dialog nakłada na wszystkie Kościoły obowiązek weryfikacji własnych stanowisk konfesyjnych” (ibidem). O punkcie dojścia tych usiłowań już mówiliśmy – jest nim deizm, a może nawet ateizm.

Przyjęte założenia radykalnego ekumenizmu i religijnego relatywizmu skłaniają lubelskiego teologa do wniosku, iż „żaden z Kościołów wyznaniowych nie może utożsamiać się w ekskluzywny sposób z Kościołem Chrystusa. Każdemu z nich brak pełnej powszechności i pełni, a więc prawdziwej katolickości” (s. 133). Celem dialogu ma zaś być „wyjście z konfesjonalizmu”, które zdaniem o. Wacława Hryniewicza „dokona się wówczas, gdy Kościoły prawdziwie nawrócą się ku sobie nawzajem. Jest to zadanie najtrudniejsze” (s. 134). Podstawą do tych niekatolickich ustaleń jest równie niekatolickie przekonanie: „nie tylko moja wiara jest prawdziwa. Nie tylko wiara mojego Kościoła jest prawdziwa” (s. 135). Czy potrzeba dodatkowych argumentów, aby ocenić religijność lubelskiego profesora teologii?