Kiedyś kapitan statku miał prawo udzielić ślubu np. na oceanie i było to uznawane przez KK.
Tak mi się przypomniało. To prawda?

Czyli dobrze rozumowałem: to kwestia dyscypliny?

Dla mnie to nie jest jasne czy rzeczywiście tylko tego.

W ogóle dla mnie sprawa tego co styku życie wiarą/prawo kanoniczne
nigdy jasna nie był i to nie tylko w tej kwestii.
Ja tego nie rozumiem mimo tego, że bardzo chcę zrozumieć.

Np. małżeństwo jest nieważnie zawarte od samego początku.
Ale dopiero po stwierdzeniu jego nieważności ludzie są stanu wolnego
i zawierając nowy związek nie grzeszą.

Jak zrobią to przed stwierdzeniem nieważności
grzeszą cudzołóstwem gdy wchodzą i związek niesakramentalny.

To nie kwestia dyscypliny
(bo byłby to tylko wykroczenie/grzech
polegający na złamaniu tej dyscypliny).
To daje faktyczny skutek, że grzeszą cudzołówstwem.

To jest tak, że spełnienie formalnych wymogów prawa kanonicznego
owocuje istotnymi konsekwencjami dotyczącymi kwestii wiary
i zycia chrześcijańskiego.

np. sakramenty sprawowane niezgodnie z tym jak określa
to prawo kanoniczne są nieważne (choć samo prawo określa też
pewne sytuacje, gdzie może nie być zachowana forma kanoniczna,
ale są one określone prawnie więc to niczego nie zmienia)

To tak jakby udzielanie łaski przez Boga w sakramentach
było obwarowane prawem kanonicznym stanowionym przez Kościół
(nie w sposób nieomylny przecież - tylko jako pewne ustalenia,
nazwałabym je wręcz "administracyjne")

bardzo bym chciała, żeby mi to ktoś wyjasnił
ale taki póki co się nie znalazł
choć byli tacy co próbowali

Dlatego nigdy tak nie czynię.


Jest to wymagane do ważności.
Choć nie jest szafarzem. Są oczywiście wyjątkowe sytuacje, gdy może świadka kwalifikowanego nie być (a może nim też być nieduchowny), a ślub będzie ważny. Ale to są sytuacje wyjątkowe.


Piszę to o tych, którzy mogą, a nie chcą (bo i tacy są), a nie o wszystkich żyjących bez ślubu.
Prawo kanoniczne (zawarte w Kodeksie Prawa Kanonicznego) zawiera trzy rodzaje praw:
1) prawo naturalne
2) prawo Boże pozytywne (objawione)
3) prawo czystokościelne.

I Kościół nie ma nic do powiedzenia w kwestii prawa naturalnego i Bożego objawionego (jest jedynie ich przekazicielem i interpretatorem, a nie ustawodawcą). Dlatego nieważność sakramentów często wywodzi się z tych dwóch pierwszych rodzajów praw. Choć akurat prawo o świadku kwalifikowanym są prawem czystokościelnym, dlatego można od niego dyspensować.
Natomiast jeśli coś jest niezgodne z prawem Bożym, to owszem, niespełnienie tego prawa powoduje nieważność sakramentów.

Czy w prawie kanonicznym jest określone co jest czym?

Dokładnie. Jako prawo powszechne w Kościele rzymskokatolickim taki obowiazek został wprowadzony dekretem Kongregacji Soboru "Ne temere" z 1907 r., i obowiązuje od 19 kwietnia 1908 r.
"Ne temere" zastąpił wcześniejszy dekret Tametsi, uchwalony na 24 sesji Soboru Trydenckiego 11 listopada 1563 r.

Znawcy prawa wiedzą. W Kodeksie te prawa są 'przemieszane', ale każdy, kto chce wiedzieć, może łatwo dojść, do tego, co jest prawem naturalnym, co Bożym objawionym, a co czystokościelnym.

Przeczytałam wątek i chciałabym się odnieść do problemu związanego z wychowaniem dziecka w wierze katolickiej przez rodziców ,którzy nie zawarli małżeństwa sakramentalnego oraz podzielić się świadectwem. Smutno się czyta posty osób, które z góry zakładają,że tacy rodzice nie będą potrafili przekazać wiary. Odbierają tym dzieciom szansy na poznanie Boga. Każda sytuacja jest inna ,znam wiele małżeństw sakramentalnych, którzy ograniczyli wychowanie w wierze do wysłania dzieci do pierwszej komunii św oraz bierzmowania.
Miałam to szczęście,że ksiądz i to w latach 80 tych nie robił problemu z moim chrztem , chociaż byłam dzieckiem ze związku nieformalnego. Dlaczego piszę,że miałam szczęście ? Mimo,że moi rodzice nie byli nigdy związani sakramentem małżeństwa przekazali nam wiarę. Jesteśmy z rodzeństwem zaangażowani w Kościele. Gdyby , wtedy odmówiono chrztu kto wie, gdzie teraz bylibyśmy ? Czy bez naszej winny bylibyśmy od początku skazani na banicje. Nigdy Kościół nie będzie miał pewność udzielając chrztu, nawet parze sakramentalnej,że dziecko będzie wychowane w wierze. Chrzest jest wielką łaską i nie powinno się go odmawiać, ponieważ może mieć tragiczne skutki w przyszłości.
Pozdrawiam i życzę trochę więcej wyrozumiałości i miłości wobec bliżniego w Jezusie Chrystusie.

jeżeli zechcesz,
to może odpowiesz, jak to jest, ze twoi rodzice mieli wiarę i wam ja przekazali,
ale nie mieli jej do zawarcia ślubu?

moi rodzice tez nie mieli ślubu i nie byli w stanie przekazać mi wiary, zrobiła to babcia.

Są różne sytuacje , niektórzy mają tzw przeszkodę w zawarciu małżeństwa sakramentalnego np rozwód jednej ze strony. Teraz jest inaczej są duże szanse na unieważnienie małżeństwa. Jeden błąd nie musi przekreślać całego życia, a już w szczególności tyczącego się wiary. Spójrzmy chociaż na łotra , który wszedł do królestwa niebieskiego. Świat nie jest czarno-biało, nie zawsze to co nam się wydaję perfekcyjne z zewnątrz musi tak samo doskonale funkcjonować.
Najważniejsze,żeby był Bóg na pierwszym miejscu , ale nie ten formalny , ale żywy.

mam trochę bardziej radykalne poglądy w sprawie małżeństwa.
moim zdaniem życie moich rodziców byłoby o wiele łatwiejsze dla nich samych,
gdyby żyli w związku sakramentalnym, a tak to musieli żyć w grzechu,
co ich odgradzało od laski Boga źródła prawdziwej mądrości.
niestety były tego konsekwencje.

Bardzo fajna wypowiedź. Ja również znam bardzo dobre, wierzące małżeństwo niesakramentalne (ona po rozwodzie- pierwszy mąż zostawił ją jako młodą dziewczynę w ciąży) które wiarę przekazało dzieciom. Widziałam ich co niedziela na Mszy. Nie mogli przystępować do sakramentów , ale modili się i wychowywali dzieci w wierze. Decyzja życia z męzem "jak brat i siostra" w sytuacji związku niesakramentalnego jest bardzo trudna i co tu dużo mówić, "niefizjologiczna" zwłaszcza dla młodych ludzi, więc nie ma co wrzucać wszystkich do jednego worka- a tylko podwójnie wspierać ich modlitwą....

.. bo kto jest bez winy to niech bierze się za kamyk, ale już....

To co napisaliście daje do myślenia, jednak obserwacja dochodzi,że większość par żyjących w związku nieformalnym postępuje zgoła inaczej.
Kropeczka ns: można się ochrzcić mając np 7 i więcej lat, oczywiście dorośli też . U nas w parafii było tak,
że chłopiec przyglądając się przygotowaniom rówieśników do I Komunii św, sam poprosił o chrzest

Ja mam ślub cywilny. Powodem jest to , że moja żona jest po rozwodzie. Z chrztem Naszej córki nie było żadnego problemu. Co do "koperty" ksiądz powiedział stawkę ( zdziwiło mnie , że tak nie dużą) i o żadnej dodatkowej kwocie nie chciał słyszeć. Sąsiedzi żyją bez ślubu mają 2 córki i z chrztem także nie było problemów.

Moim zdaniem nieuczciwe byloby odmawianie malemu czlowiekowi prawa do pozbycia sie grzechu pierworodnego, a co za tym idzie do uzyskania zbawienia, tylko ze wzgledu na takich czy innych rodzicow. Najwazniejsze jednak, aby chrzest nie byl tylko formalnoscia, a zeby wychowywac dziecko w duchu wiary, bo do tego zobowiazuja sie rodzice.

Życie rodziców w związku nieformalnym daje na ogół mniejsze szanse na wychowanie dzieci w wierze. Ale co na ogół to nie na pewno. Na pewno ksiądz powinien rozważyć czy dziecko będzie wychowane w wierze. Czy nie powinien jednak tego robić w przypadku dzieci z małżeństw sakramentalnych? Czy nie jest tak, że chrzci się dzieci także wtedy, gdy rodzice mają ślub kościelny, ale nie chodzą do kościoła, negują jego nauczanie, proboszcz wie o tym, ale karteczki są w porządku? Tak samo jest z bierzmowaniem, ślubami, obowiązuje zasada karteczkowa, jak wszystko się zgadza to jest ok.