Otóż, pewien czas temu, uprawiałem masturbację, również gejowską np. wkładanie sobie czegoś do tyłka albo zabawy, sztucznym penisem np. dotykanie swoim penisem, tego sztucznego. Wiem, że dziwnie to brzmi, ale to już od dłuższego czasu jest za mną. Mam teraz problemy ze skrupułami, byłem u Spowiedzi i wyznałem grzechy ciężkie, który sporo miałem. Były związane z homoseksualizmem, masturbację i było to dla mnie niezwykle trudne. W nocy po Spowiedzi, budziłem się, co jakiś czas, albo mi się to śniło i cały czas myślałem, jaki grzech jeszcze muszę powiedzieć. Byłem w ostatnim czasie sporo razy u Spowiedzi. Cały czas wyznaję grzech masturbacji, ale nie takiej normalnej tylko np, że usiądę na łóżku i jakieś się we mnie myśli pojawiają, że to jest masturbacja i czuję przyjemność, która jest normalna, jak się usiądzie, czyli naruszy penisa i mówię na Spowiedzi np. masturbacja ale nie jestem pewien, czy to była masturbacja.A do tego nie wiem, czy zrobiłem to świadomie, czy nie, ale jak czegoś nie jestem pewny to mam wyrzuty sumienia i żeby się ich pozbyć muszę iść do Spowiedzi, inaczej się męczę. Do tego cały czas przypominają mi się nowe grzechy, nie mogę się od tego uwolnić. I muszę często do Spowiedzi chodzić, bo wyrzuty sumienia mnie wyniszczają. Teraz przypomniał mi się grzech tej masturbacji gejowskiej i na kartce mam napisane - gejowskie masturbacje, zabawy gejowskie, masturbacje, używanie do tego różnych przedmiotów gejowskich i nie wiem, czy muszę podawać przykłady, które wyżej wymieniłem, czy wystarczy, ze tak napiszę, a nie ukrywam, że przykłady, były by bardzo wstydliwe i wolałbym nie wymieniać ich, ale boję się, że to będzie kręcenie i, że Spowiedź będzie nieważna. I proszę o jakąś pomoc, jak radzić sobie wyrzutami sumienia i tymi innymi masturbacjami, czy musze je móiwć dalej na Spowiedzi. Mam nadzieję, ze zrozumiecie o co mi chodzi.

Najlepiej to Ty sam znasz sytuacje. Mniej więcej rozumiem problem, ale wątpię czy rozwiążesz go na forum. Według mnie w tej chwili potrzebuje jednego konkretnego księdza spowiednika, który stanie się Twoim osobistym spowiednikiem. On powinien poznać sytuacje, oraz wyjść dalej niż danie rozgrzeszenia. Wydaje mi się że sytuacji wielu ludzi istnieje coś takiego jak opisujesz: sfera grzechu i sfera wyrzutów sumienia. Te dwie sfery nie zawsze się przenikają. I tak w praktyce przychodzisz do spowiedzi, aby zagłuszyć wyrzuty sumienia, a nie wyspowiadać się z grzechu.

Dzięki za próbę zrozumienia i jak myślisz musze mówić te przykłądy

Bo niestety, ale mi to spokoju nie daje.

Problemy ze spowiedzią zdarzają się często. Skrupulantyzm jest przede wszystkim powodowany nerwicą natręctw. Gdy wyrzuty sumienia utrudniają życie, najlepiej byłoby porozmawiać z jakimś psychologiem.

Nie jest ważne co ja czy inni myślą. Jeśli przykłady okażą się konieczne to sprawa powinna być jasna. Natomiast zastanów się po do spowiednikowi konkretne przykłady? Trzeba mówić tak, aby było jasne o jak grzech chodzi. Zadaj sobie pytanie w czym właściwie widzisz problem? Nie daje Ci spokoju czy masz podawać przykłady? To się okaże przy spowiedzi, jak spowiednik zapyta. Wydaje mi się że trudność polega na tym że masz niczym nieuzasadnione obawy i tu nie ma sposobu, nie ma argumentu, bo takie obawy są same w sobie dość absurdalne. Wiem tylko tyle że Twój stan nie jest najlepszy i że nie potrzebujesz porad, zdań jakichś ludzi z internetu, ale kogoś realnego, człowieka z krwi i kości, może i psycholog jak sugeruje Soul33. I to wszystko co możemy Ci zaproponować. Możesz jak wielu dopytywać się na forum za każdym razem jak masz wątpliwość co nic Ci nie da, albo spróbować coś z tym zrobić.

Czyli nie muszę mówić przykładów, chyba, że ksiądz zapyta. I wiem, że mój stan nie jest najlepszy. Co raz gorzej się u mnie dzieję, dopada mnie depresja, fobia społeczna, bez tabletek nie śpię, tak jak mówiłaś, mam problem z natręctwami, myśli bluźniercze na Mszach, teraz doszło jeszcze sumienie skrupulanckie, problem w tym, że wiele rzeczy nie pamiętam, a jak nie pamiętam to mam wyrzuty sumienia, z którymi nie jestem wstanie sobie poradzić.

Widzę że się upewniasz. Ale nie nas pytaj, lecz spróbuj zapytać siebie i następnie dostosować swoje reakcje do tego.

Ale moje sumienie mówi, że mam powiedzieć przykłądy, ale rozum, że nie muszę, ale jak nie powiem to będę miał wyrzuty sumienia, a jeśli powiem to chwilowo się uwolnię, możliwe, ze do następnego razu

A szukasz sensu swoich działań? Czy jeśli sumienie powiem Ci że masz skoczyć w ogień, aby odpokutować, to zrobisz to?

Ale będzie mnie to męczyć, sam nie wiem co zrobię. Bo już tyle razy spowiadałem się z podobnych grzechów i nie moge się uwolnić, bo jakieś szczegóły mi się przypominają

A jak myślicie, czy we wtorek, będę spowiadać, bo to od razu po świętach.
A tu w tym wszyskim chodzi, że ja raz bym chciał pójść do Spowiedz, powiedzieć te grzechy i mieć spokój, a ja tak nie mogę, nie chcę się męczyć

Wpierw zastanów się nad sensem spowiedzi. Równie dobrze możesz mieć przekonanie że wystarczy iść na miejski rynek i zrobić 10 kółek dookoła ratusza i to pomoże wyzwolić się z wątpliwości. Spowiedź wyzwala z grzechu. Twoim najważniejszym problemem nie jest grzech. To się chyba tak ładnie nazywa rytuał, czyli czynność która czasowo wyzwala ze skrupułów. I uwierz mi że owy przykład z ratuszem wcale nie jest wyssany z palca. Zależy kto co sobie sam dał wmówić.

Rozumiem, ale pytam Cie o sens Twoich działań. Bo zupełnie poważnie napiszę że nie widzę wielkiej różnicy między zadręczaniem się, a wskoczeniem w ogień. Do ognia nie wskoczysz, ale zadręczać się będziesz, zupełnie bez sensu. Nie pytaj innych bo jakim prawem oczekujesz że inni pokierują Tobą i powiedzą co jest właściwe, gdy większość takich problemów nie ma i nawet nie ma skąd wiedzieć jak należny a jak nie należy postąpić. To jakby niewidomy pytał widzących jak ma przechodzić na światłach skoro nie widzi tych świateł. I jak widomi mają to wyjaśnić? Moim zdaniem są dwie osoby które mogą pomóc - osobisty spowiednik i psycholog. I pomimo tego wewnętrznego nacisku skrupułów musisz sięgnąć po taką pomoc. Druga rzecz to stopniowo i mozolnie dochodzić do przekonania że tylko rozsądek Cie może uratować. Pomyśl nad tymi wyrzutami sumienia, co one właściwie oznaczają? Zamartwiasz się teraz głupotami (wiem że nie masz nad tym wystarczającej kontroli) i chce Ci tylko uświadomić, że są to rzeczy najpewniej bez znaczenia. Wbiłeś sobie do głowy że kapłan zechce przykładów. Na jakiej podstawie to sobie wbiłeś do głowy? Po co spowiednikowi takie przykłady? To ma być spowiedź a nie blog. I spróbuj kiedyś przezwyciężyć te wątpliwości a sam zobaczysz że czas minął a nic się nie stało. Masz tyle wątpliwości, a one niczego nie dotyczą, nic się nie stanie złego, będziesz dalej żył. Więc po co się przejmować tym co nijak nie wpływa na życie. Wątpliwości możesz mieć jak kładziesz rękę na szynach i widzisz nadjeżdżający tramwaj, a nie wtedy gdy wydaje Ci się że ktoś będzie oczekiwać od Ciebie czegoś, bez logicznego uzasadnienia. Im szybciej będziesz kierować się bardziej owym rozsądkiem, porzucając obawy które nie mają znaczenia, tym szybciej wyjdziesz z tego. Pojawiają się myśli to zastanów się czy mają one jakikolwiek sens. Jeśli nie mają to jest tylko i wyłącznie bezsensowna myśl. Zazwyczaj tak jest że za jaki czas ktoś pisze tu nowy temat z pytaniem czy jego spowiedź była ważna, czy nie. Widzisz w tym sens? Ale tak właśnie będziesz robić, jak się temu poddasz. My dla dobra samych zainteresowanych takie tematy zamykamy bo ani nie pomagają, ani nie wypowiadają się w nich znawcy tematu, ani tym bardziej nie od tego jest forum. Zaproponowaliśmy już wszystko co może pomóc i co mona było proponować.

Ja rozumiem, co piszesz, ale chodzi o to że boję się, ze po tej Spowiedzi nie odzyskam spokoju, jak nie podam przykładów, ze to będzie kręcenie.A po za tym wiesz, najgorsze jest to, jak na chwilę zapomnę, że mam wyrzuty sumienie i po chwili sobie o tym przypominam, to jest straszne i nie wiem, czy długo z tym wytrzymam

Widać, że masz wiele nerwicowych problemów. To z pewnością bardzo trudne. Wiele z tych problemów ma jednak jakieś źródła i warto byłoby się nimi zająć, najlepiej z fachową pomocą. Istnieją np. grupy wsparcia, świetne przy leczeniu fobii społecznej. Gorąco polecam. Same leki to za mało. Może dają poczucie bezpieczeństwa ale to oczywiście nie rozwiązuje problemu. Poszukaj realnej pomocy.