_czy ogladałem nieskromne obrazki?
_czy miałem nieskromne mysli?
_zachowywałem się nieskromnie?
_czy bawiłem sie nieskromnie?
_czy rozmawiałem o nieskromnych rzeczach?

Łatwo krytykować...
Może spróbujemy się przymierzyć do tematu
i spróbować stworzyć chociażby szkic sensownego
rachunku sumienia?

ja myślę, że to cholernie trudne
nawet dla najwyższej klasy
psychologów i pedagogów

Problemem jest definicja słowa "nieskromne".
Mi nieskromność kojarzy się jedynie z byciem chwalipiętą.

Dla mnie jest oczywiste, że jakikolwiek drukowany rachunek sumienia nie zda egzaminu. Musi być dopasowany do stopnia rozwoju, inteligencji i wrażliwości dziecka, a te u ośmiolatków bywają bardzo rozbieżne.

Ba, pewnie! Jezeli chce się zrobic uniwersalny rachunek dla wszystkich dzieci powiedzmy 9-cio letnich to juz jest wyzwanie ponad siły!
A wyobrażasz sobie taki uniwersalny rachunek dla dzieci od 7 do 18 roku życia?

ja przystepowałam do pierwszej spowiedzi
i komunii św. wieku lat 5
(to był taki eksperyment w Kościele
prowadzony na małą skalę)

rachunek sumienia robiłam z ojcem
(takie było zalecenie, zresztą część dzieci nie umiała czytać)

ojciec mnie pytał o rózne rzeczy (dziwiłam się po co bo
były to rzeczy o jakich i tak doskonale wiedział)
i spisywał skrzętnie na kartce to do czego się przyznałam

potem nauczyliśmy się tej listy na pamięć
potem odbyłam "spowiedź próbną" przed moim ojcem
potem drugą "próbną" przed księdzem
uważając żeby niczego z listy nie opuścić

na ale jak doszło do tej właściwej spowiedzi to się
wyspowiadałam po swojemu
(bynajmniej nie dlatego, że zapomniałam co było na liście)

- nie pamiętam co mówiłam, ale ksiądz zapytał z troską
"czy ty aby na pewno przygotowywałaś się do spowiedzi
z którymś z rodziców"?

Nie uważam, że dzieci w tym wieku (lat 5) nie są w stanie
przystąpić do spowiedzi i się sensownie wyspowiadać.

Tylko jak je do tego przygotować i im w tym pomóc
a nie zamieniać tego w groteskę lub co gorsza
nie zniekształcać ledwo formującego się sumienia

W moim odczuciu ów rachunek sumienia kierowany do dzieci jest właśnie groteską i jest dla dzieci groźny.
Miałaś duże szczęście, ze pomagał tobie rodzic. Chodząc na wywiadówki byłem zawsze zaskoczony spychologią rodziców, wszystko ma załatwić szkoła, wychowawca i katecheta. Żądania, żądania, żądania. I jak rozmawiałem trochę tym przerażony z przyjaciółmi, to jest to powszechne i dominujące zjawisko. Mam mocne podejrzenia, że zdecydowana większość rodziców swoją rolę ogranicza do wysyłania dziecka na katechezę, zaprowadzanie w niedzielę do kościoła, a czasem przepytanie z zadanych modlitw. A dzieci sa potem z owym rachunkiem pozostawione same sobie.

W naszej parafii dzieci podczas rorat przynoszą na karteczkach zapisane dobre uczynki. Potem są losowane nagrody. Karteczki są pięknie pokolorowane i powycinane. Te dobre uczynki są odczytywane i często są niezwykle zabawne. Dzieci w napięciu czekają na to losowanie. Wynika z nich, że małe dzieci mają doskonałe rozeznanie w tym co jest dobrem. Jeśli wiedzą czym jest dobro, wiedzą też czym są niewłaściwe czyny. Nie demonizujmy więc, że rachunek sumienia stanowi zagrożenie dla dziecka. Zagrożeniem jest brak wzorców dobra i zła. Dziecko w drugiej klasie doskonale też wie, że nie musi być we wszystkim najlepsze. Jeśli jest słabsze w biegach to podkreśla, że jest najlepsze w przeciąganiu liny. 8 letnia dziewczynka mówi, że nie ma słuchu, ale bardzo lubi śpiewać. Jak czytam te posty to odnoszę wrażenie, że niektórzy piszą o dzieciach specjalnej troski a nie rezolutnych drugoklasistach. Komunia będzie w klasie trzeciej, więc będą do niej przystępowały jeszcze bardziej dojrzałe dzieci.

A potem ślą posty typu: nie przeżegnałem się przechodząc obok kościoła, czy ciężko zgrzeszyłem?

Nie czepiam się rachunku ale jego formy. I jestem przerażony tym, że nie chcesz widzieć problemu.

Dzieci nadal będą przystępować w wieku 8lat do komunii. Nie rozumiem, dlaczego niby dojrzałe? Bo wiek ten sam, ale klasa trzecia? Ponieważ obowiązek szkolny jest wcześniej to i naturalne, że komunię opóźnili. Proszę tu nie budować ideologii, że wcześniejszy obowiązek szkolny cudownie zwiększy dojrzałość

Mylisz zaburzenia psychiczne, nerwice połączone ze skupulantyzmem, nieuctwo z dobrym rozwojem. Jeśli to mylisz to sam masz źle ukształtowane sumienie. Skrupulanci wymagają specjalnej troski psychologiczno- duchowej. Wyjątki nie stanowią reguły.
Zaznacz, że chodzi o dzieci zaburzone to nie będę miała uwag. Ja widzę problem tam, gdzie on jest, ale potrafię wskazać normę i zaburzenie.
Niedawno rezolutny sześciolatek powiedział mi, że nie będzie chodził do kościoła, bo zostanie strażakiem. I będzie gasił pożary w niedzielę. Cwaniak wie co jest złe i zaczyna obchodzić problem.
BTW-Nadal uważam, że normalnie rozwinięty ośmiolatek potrafi odróżnić dobro od zła.

Nie rozumiesz problemu.
Kozioł wyraża wątpliwość czy nieprzeżegnanie się przy mijaniu kościoła jest grzechem!
Spowiadasz się z czegoś takiego? Jeżeli nie, to czemu ma to robić dziecko?

Tu nie chodzi o umiejętność rozróżniania dobra i zła tylko o pytania w rachunku sumienia dla dzieci.




Ja sama nie potrafię odpowiedzieć na wszystkie te pytania.
A negatywną odpowiedź na niektóre z nich wcale nie uważam za grzech!

Takie pytania są powodem skrupulantyzmu w życiu późniejszym.
Nie spowiedź leczy z bałaganiarstwa, ale rodzice uczący dziecko jak sprzątać, gdzie chować swoje rzeczy itd.

A o tej pożyteczności dla kraju...
Powiało PRLem...

Margaret_ko,
to jest rzeczywisty fragment "rachunku sumienia dla dzieci"?
Napisz, że nie...

Jeżeli ktoś wymyśla takie rzeczy, ustawowo powinno mu się zabronić jakiegokolwiek kontaktu z dziećmi... to okropne.
To chyba sponsorowane przez poradnie terapeutyczne i oddziały psychiatryczne w celu zapewnienia sobie w przyszłości obfitości pacjentów i pacjentek. Inaczej trudno to zrozumieć.

ks. Stanisław Bajko TJ
Jezus z nami

Też kiedyś natrafiłam na podobne pytania w jakimś rachunku sumienia.