Tak, gdy dasz mu szansę, to zarówno rozumie sens modlitwy jak i czuje potrzebę - broń Boże obowiązek.
Mniejsze dzieci obserwują i naśladują rodziców - i tak powinno się do modlitwy zachęcać : przykładem. Potem zadają pytania, lekko zachęcone same próbują a w końcu same chcą się modlić. Z czasem z pomocą Boga wraz z rodzicami / przy rodzicach odkrywają wartość modlitwy.

Teraz mam w domu dwóch nastolatków. Buntują się w różnych dziedzinach ale nawet przez myśl im nie przechodzi aby buntować się na płaszczyźnie wiary. I do dzis nie wstydzę się, gdy wchodząc do pokoju z "Tato ..." na ustach "nakryją" mnie na modlitwie. Wycofują się wtedy spokojnie, podobnie jak ja gdy ich na osobistej modlitwie "przyłapię".

Tyle, że piszesz sloganami, ja piszę konkretnie. Wychowujemy przede wszystkim dając przykład zachowań. Potrzeba serca? Jak to przełożysz na język codzienności? To slogan bez pokrycia.
Pierwowzorem Boga dla dziecka jest ojciec. Dziecko nie ma problemu z pokochaniem Boga jak ma kochającego ojca i razem z nim modli się.

Jak ukształtowano w Tobie tę potrzebę serca skoro masz inny stosunek do Boga, siebie (nie znasz siebie) i innych...jesteś dorosły. Masz duże problemy z tolerowaniem postaw katolików. Kiepskie to owoce modlitwy. Myślisz schematycznie, podczas, gdy podstawową zasadą w wychowaniu jest indywidualne traktowanie każdego dziecka. Uogólniasz w nieuprawniony sposób moje wypowiedzi. Sporo pracy Kozioł...
Spowiedź to uczenie dziecka pracy nad sobą. Modlitwa jest relacją człowiek- Bóg i jej zaniedbanie to grzech, bo odsuwa od Boga. To działanie szkodzące człowiekowi. Katolicyzm nie opiera się na pobożności supermarketowej, to wysokie wymagania etyczne stawiane człowiekowi.

Z maleńkimi dziećmi się nie dyskutuje o sprawach natury moralnej. One powinny otrzymywać konkretne przekazy, inaczej nie będą miały poczucia bezpieczeństwa.
Jeśli rodzice zaniedbali modlitwę z dzieckiem, kiedy było ono bardzo plastyczne to mogą jedynie zachęcać do modlitwy dając jednocześnie samemu przykład. Bez tego osobistego przykładu mamy jedynie puste słowa i bunt dziecka (uzasadniony). Dziecko ma jednak też sygnał z innej strony, że zaniedbanie modlitwy jest złem.

Tresowanie dzieci prowadzi do problemów w wielu obszarach, zarówno psychicznym, jak i duchowym. Obserwuję wypowiedzi antyklerykałów i tzw ateistów- wszędzie te rodzinne zaniedbania wychodzą jak słoma z butów.

To sprawa osobowości i dojrzałości oraz wzorców wyniesionych z domu. Życzenia są tyle warte to slogan o modlitwie z serca.
Modlitwa jest najtrudniejszym wyzwaniem w życiu człowieka. Wiele razy się nie chce, człowiek siłą woli się zmusza. Wie jednak, że to dla jego dobra...a nie zachcianek surowego Boga.
Może po prostu funkcjonujemy na innym poziomie duchowości.
Modlitwa to trud prowadzący człowieka ku dojrzałej miłości, a nie estetyczny zachwyt nad sobą i swoimi uczuciami.

Ośmioletnie dziecko wie czym jest modlitwa. Młodsze również. Z niespełna sześciolatkiem ostatnio przeprowadziłam 'poważną' rozmowę o Jezusie sprawdzając jak on rozumuje.

To wypowiedź w opozycji do mojej?
Maja konkretny przekaz : rodzice sie modlą i to jest dobre. Przeoczyłaś?
I cały czas próbuje ci uświadomić, że właśnie tresowanie do modlitwy, co tak pochwaliłaś w swoim poprzednim poście, jest z gruntu niewłaściwe.
Im dłużej się wypowiadasz tym mniej widzę spójności w twoich postach.
To też wypowiedź w opozycji do mojej?
Kolokwialnie ale obrazowo: potrafisz człowieka kopnąć w krocze okutym butem przykrytym jedwabna chusteczką.
Szczerze i głęboko współczuję.

może zrozumieć.

Zapewniam Cię, że tak.

Ja w 5 roku życia (w tym wielu przyjmowałam Komunię św.)
potrafiłam się modlić żarliwie z potrzeby serca.

A moja modlitwa po Komunii św.
(słabo pamiętam ten okres w życiu, ale to akurat bardzo dokładnie)
była modlitwą dojrzałego chrześcijanina
(ze głębokim zrozumieniem sensu Ofiary Jezusa,
i wewnętrznym głębokim pragnieniem oddania mu swojego zycia.)

Miałam taki okres w zyciu, że sporo miałam kontaku z zielonoświątkowcami.
Co krok byłam zachęcana do "oddania swojego życia Jezusowi".
Zobaczyć ich minę gdy mówiłam, że zrobiłam to w 5 roku życia
- bezcenne...

(tak przy okazji nie uważam, że to akt jednorazowy
"robiąc raz na zawsze wybór, codziennie wybierać muszę"
cytat z pamięci, Liebert Jerzy)

Pewnie dużo zależy od wychowania.
Miałam głęboko wierzącego ojca i babcię,
i cudowną siostrę zakonną katechetkę.

Ale ostatecznie nie mozna tego wytłmaczyć inaczej
jak działaniem Ducha św.

Tak. Pisałam w tym czasie post.

Widzisz. Tak mają katolicy (pewnie nie tylko). Przychodzą okresy oschłości duchowej i też nie należy sobie odpuszczać, podobnie w zmęczeniu. Bóg nas przyjmuje takimi jacy jesteśmy naprawdę: zniechęceni, pozbawieni ufności, strapieni, złorzeczący...Modlitwa to nie występ przed Bogiem pokazujący mu uśmiech i wieczne zadowolenie.
Katolik powinien mieć zakodowane, że nie ma rezygnować z modlitwy z Bogiem w żadnych okolicznościach. Tego należy uczyć od dziecka przełamując czasem dziecięce opory związane z zaniechaniem modlitwy (to nie tresura a wychowywanie).
Kiedy jednego dnia odpuściłam pięciolatkowi modlitwę mówiąc, że widzę, że jest bardzo zmęczony i odmówię ją za niego (przy nim) to następnego dnia usłyszałam propozycję powtórzenia wczoraj.

Tylko zanim człwiek zmierzy się z problemem "oschłości na modlitwie"
musi zdobyć motywację do modlenia się nawet wtedy
gdy jest mu trudno się modlić.

Z więzią człowieka z Bogiem to trochę tak jak z małżeństwem.

Nie może zaczynać się wyłącznie od znoszenia trudnosci i przeszkód w małżeństwie
bo "tak należy robić, bo tak trzeba, bo ma się to zakodowane",

więź musi zawiązać się z potrzeby serca i z potrzeby serca się rozwijać
a potem dopiero jest silna motywacja, żeby przezwyciężać trudności
i trwać przy współmałżonku nawet gdy jest bardzo trudno

inaczej to będzie wyłącznie stosowanie się do pewnych zasad
(pod sankcją grzechu).

Nie uważasz, że hartowanie dzieci do modlitwy
w "oschłości duchowej" to trochę przesada?

Mój ojciec się modlił ze mną i robił to tak, że czekałam na tą modlitwę.
(Pomysł, że dziecko samo zadba o czas i miejsce na modlitwę
uważam za czystą utopię)

Pewnie, że było tak, że czasem nie miałam ochoty.
I wtedy słyszałam od niego - Bóg wie, że dzisiaj bardzo Ci się nie chce modlić
ale powiedz coś bardzo króciutko, Bóg bardzo na to czeka...

i konczyło się na jednym zdaniu
(przeważnie podpowiedzianym przez ojca)

Nie rozumiem.

Więź nawiązuje się najpierw z rodzicem, potem poprzez rodzica z Bogiem. Taka powinna być kolejność. A motywacje naszych zachowań tkwią w nieświadomości. Najpierw się tworzą i nieświadomie wdrukowują w postaci sieci neuronowej, potem przyjmujemy je jako naszą drugą skórę. To, co zapamiętałaś jako pięciolatka od dawna było zapisane w Twoim mózgu, dlatego uznawałaś to jako normalne. Do dziś kojarzysz modlitwę z ojcem i towarzyszą temu określone uczucia. Miałaś ogromne szczęście mieć takiego ojca.

Też byłaś hartowana. Tata nie odpuszczał. Dzieci mają często rytuały związane ze snem, więc modlitwa ma w nich naturalnie miejsce.

Czekałaś prawdopodobnie (z ludzkiego punktu widzenia)na kochanego tatę, który poświęcał Ci wówczas czas. Był na wyłączność. Dzieci wszystko uczynią by odciągnąć czas zaśnięcia.
BTW- nie mogę oczywiście wykluczyć szczególnej ingerencji Boga. Tylko, że wówczas radziłabyś sobie z modlitwą sama i nie łączyłabyś jej z tatą.

Jaką moc musiały mieć te słowa, skoro je pamiętasz do dziś? Prawdopodobnie niezykle silna była Twoja relacja z tatą.
Napisałam wcześniej: pierwowzorem Boga jest ojciec. Trudno uwierzyć w kochającego Boga mając surowego ojca, z którym nie było dobrych relacji.

Ojciec (bardziej jeszcze siostra zakonna o jakiej pisałam) doprowadził mnie do relacji z Bogiem.
Ale nie była to relacja zawiązana za "pośrednictwem mojego ojca" tylko za jego zachętą.
Nieświadomości bym do tego nie mieszała.

Mam skrzywienie związane z wiedzą o funkcjonowaniu mózgu, więc mieszam.