Zainspirowany jednym z artykułów w ostatnim wydaniu "Gościa Niedzielnego", sięgnąłem do zasobów Sieci i nieco przypadkowo natrafiłem na stronę zredagowaną przez ks. dr. Kaszowskiego
http://www.teologia.pl/m_k/zag06-4g.htm

Jakież było moje zdumienie, gdy przeczytałem następujące passusy, od razu zaznaczę, że wywracające cały mój porządek pojmowania i wszystko czego mnie w tej materii nauczano.

Pozwólcie, że przytoczę tylko trzy fragmenty :

2h.


2f.


2d.


Wybaczcie, że strywializuję np. ten ostatni fragment (2d), ale czyż nie można go zinterpretować w następujący sposób :
Nie planowałem tego, ale sytuacja rozwinęła się w sposób całkiem nieprzewidziany, bo nagle, kiedy Ona tak siedziała sobie obok, naszła mnie taka niespodziewana (a silna!) namiętność, że zgrzeszyłem.
No ale na szczęście to był grzech "raczej lekki", skoro takie właśnie były okoliczności.

Z kolei 2f jest doskonałym usprawiedliwieniem np. dla grzechu aborcji.
Natomiast 2h tłumaczy (np. !) każdy grzeszny postępek osoby duchownej (u której wszak wdać "wielką troskę o dobro, o kontakt z Bogiem", więc jeśli "w jakiejś jednej dziedzinie zdarzają jej się upadki" to jest to "na zasadzie wyjątku" i osoba taka "raczej nie popełnia grzechu ciężkiego.")
Oczywiście przykład ten nie dotyczy tylko duchownych. Wybrałem taką 'ilustrację' tylko dlatego, by być pewnym, że spełnione są w stu procentach założenia podane przez Autora nt. "uczciwości", "życia sakramentalnego" itd.

Wybaczcie współczesny kolokwializm, ale to jakaś totalna masakra!
Podążając za myślami ks. dr. Kaszowskiego, dojdziemy niechybnie do konkluzji, że praktycznie NIC nie jest grzechem! O co tu chodzi ?!
Przestałem rozumieć cokolwiek w tej materii. Pora umierać.

Raczej autora trzeba pytać jak to interpretować. Wydaję mi się że to co owy ksiądz tutaj chciał przekazać to bardziej rozsądne podejście do grzechu. Takie które uwzględnia różne czynniki i nasze ograniczenia. Niczego nikt tutaj nie chce usprawiedliwiać, tylko pokazać że co innego jest być grzesznym człowiekiem, ale przy Bogu, ciągle idąc w górę pomimo upadków, a czym innym jest odejście od Boga i regularne grzeszenie. Nie wiem czy jest to teologicznie ok, ale na pewno jest to ciekawe wyjaśnienie. Aborcja nie jest dla mnie taką sytuacją, gdzie nie wiadomo jak postąpić. Jedynie decyzja może być trudna. Bardziej kojarzyłbym tą sytuację z ciekawą krótką opowieścią, gdy ojciec-dróżnik musi wybrać czy ratować syna którego zaraz przejedzie pociąg, czy sam pociąg pełen ludzi. Może zrobić tylko jedno, a każda decyzja spowoduje czyjąś śmierć. Jeśli czasu jest mało, a rozwiązanie jest poza zasięgiem, jeśli w ogóle istnieje, same chęci nie wystarczą. I tu podejmuje się trudne decyzje, które skutkują jakimś złem, ale innego wyjścia nie ma.

Czytając dosłownie faktycznie wydaję się dziwne, ale myśle, że przykłady 2f i 2d dotyczą kolejno braku całkowitej dobrowolności i świadomości.
Jednak co do 2h... . Wychodzi na to, że jeśli ktoś raz na jakiś czas, mimo szczerej walki, popełni grzech np. masturbacji może przystępować do Komunii św.

Zreszta w internecie jest całe mnóstwo różnych opinii w tym temacie: od grzechów ciężkich za 3 sek. przyjemność z widoku nieskromnie ubranej kobiety, po grzechy lekkich za okazyjną masturbacje... .

Bardzo dziękuję za Wasze odpowiedzi : trochę to ustabilizowało moje kompletne rozchwianie po przeczytaniu zacytowanego artykułu.

Aborcja naturalnie jest sytuacją moralnie jednoznaczną.
Myślałem wszakże o dylemacie kobiety, u której np. ciąża jest wynikiem gwałtu.
Oczywiście, aborcja w każdym przypadku jest zabójstwem; nie neguję tego.
Wszelako takie sytuacje, gdy np. ową skrzywdzoną kobietę nachodzą pokusy, by wyrządzić zło, zakwalifikowałbym jako takie, które (tu : cytat z artykułu ks. dr. Kaszowskiego) "nie wynikło ani z lekkomyślności, ani ze złośliwości, lecz z bardzo zawiłej sytuacji życiowej, w której — pomimo szczerych chęci i pragnienia dobra — nie wiadomo było, jak należało postąpić."

Jestem przekonany, że tę przykładową kobietę nachodzą rozterki "jak postąpić ?", pomimo, że wszyscy (i my - teoretyzujący, i ona - skrzywdzona) wiemy jak trzeba się zachować

I teraz ... Jeśli ta kobieta mimo wszystko dopuści się zabójstwa, to na bazie cytowanego artykułu - ma świetne usprawiedliwienie dla swego czynu.
To właśnie miałem na myśli !

Myślę, że trochę źle rozumujecie. Przykład Wista o dróżniku nie jest przykładem grzechu lekkiego - jest przykładem braku grzechu w ogóle.
Natomiast uznanie, że coś w jakiejś okoliczności jest grzechem powszednim, NIE JEST usprawiedliwieniem. To wciąż jest grzech. To wciąż jest rana zadana sobie i światu.

Myślę, że zacytowane fragmenty mają w sobie wielką mądrość. Przykładanie ich do hipotetycznych sytuacji wypacza ich znaczenie. Przyłożenie ich do swojego życia, może pomóc w koncentrowaniu się na miłości Boga zamiast na własnej grzeszności.