Witam,

Jaki jest sens spowiedzi i przyjmowania komunii skoro i tak wiem że tego samego lub następnego dnia "upadnę"
Nie chciałbym Jezusa przyjmować do serca tylko "na chwilę", ale niestety wiem że nie dam rady wytrzymać dłużej niż 2-3 dni

Obecnie jestem Chrześcijaninem i staram się swoim życiem wypełniać wolę Bożą. Jak do tego doszło? Postanowiłem pewnego razu sięgnąć po Biblię i dowiedzieć się tak na prawdę jak to jest z tym Jezusem. Podszedłem do sprawy dosyć poważnie i chłonąłem każde słowo z Nowego Testamentu. Powiem szczerze, że to mnie poruszyło dosyć głęboko, kiedy czytałem o Jezusie. Doszedłem do wniosku, że jeśli Biblia mówi prawdę, to całe dotychczasowe życie żyłem w kłamstwie i bez celu. Jeśli Biblia mówi prawdę, to złamałem praktycznie każde przykazanie jakie Bóg tylko dał i jestem winny. A jeśli jestem winny, to potrzebuję przebaczenia. I w ten oto sposób przyszły wyrzuty sumienia i poczucie winy. Pozostałe jeden podstawowy problem, to "jeśli". Nie miałem w zasadzie jakichś namacalnych podstaw aby wierzyć, ale pomyślałem sobie wtedy, że jeśli to rzeczywiście prawda, a Bogu zależy na nas, to mi odpowie. Nie mogłem po prostu uwierzyć, że mam tak po prostu przyjąć wiarę bez jakiegokolwiek dowodu i tak żyć do końca.

I pomyślałem, że zwrócę się z tym wszystkim do Boga o którym czytałem, jeśli istnieje, to odpowie( tak sobie myślałem). Postanowiłem przed Bogiem, że jeśli to wszystko o czym mówi Biblia jest prawdą, to podporządkuję całkowicie moje życie tej prawdzie. W tym momencie byłem gotowy iść na bosakach do Chin jakby tylko Bóg mnie o to poprosił. Jednocześnie wiedziałem, że nie jestem przed Bogiem w porządku, dlatego zacząłem wyznawać swoje grzechy jakie tylko sobie mogłem przypomnieć i poprosiłem Boga o przebaczenie. Sam też postanowiłem wybaczyć wszystkim którzy mi jakoś mogli zawinić. Na koniec poprosiłem jeszcze o dwie rzeczy, o mądrość aby rozumieć Pismo i przede wszystkim o dowód, aby Bóg mi jakoś to wszystko udowodnił, że Biblia to prawda.

Następnego dnia kiedy wstałem byłem zupełnie innym człowiekiem. Po raz pierwszy w życiu czułem, że mam cel. Wiedziałem co robić i czemu poświecić życie. Pojawiła się radość z tym związana. Odkryłem, że znalazłem tą jedną jedyną prawdę i nie czułem można powiedzieć tej pustki i bezsensu istnienia (nawet sobie nie zdawałem sprawy z tego, że w moim sercu jest jakaś pustka do półki Bóg mnie nie napełnił). Dalej zauważyłem coś jeszcze. Niechęć do grzechu. Wiesz całe życie, żyłem sobie z grzechem i jakoś mi to specjalnie nie przeszkadzało, a tu nagle jednego dnia taka zmiana. Zacząłem walczyć z grzechem w swoim życiu i usuwałem stopniowo wszystko co nie podobałoby się mojemu nowemu Panu, Jezusowi. Chciałem zaznaczyć, że to nie mi w bani się coś poprzestawiało, ale autentycznie Bóg sprawił cud. Później kiedy czytałem w Biblii te słowa:

Ez.11.19-20
Dam im jedno serce i wniosę nowego ducha do ich wnętrza. Z ciała ich usunę serce kamienne, a dam im serce cielesne, aby postępowali zgodnie z moimi poleceniami, strzegli nakazów moich i wypełniali je. I tak będą oni moim ludem, a Ja będę ich Bogiem

Ez.36,25-27
pokropię was czystą wodą, abyście się stali czystymi, i oczyszczę was od wszelkiej zmazy i od wszystkich waszych bożków. I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. Ducha mojego chcę tchnąć w was i sprawić, byście żyli według mych nakazów i przestrzegali przykazań, i według nich postępowali.

Zrozumiałem, że dokładnie to mi się przytrafiło. Bóg dał mi nowe serce które ceni Go ponad wszystko, a tamto wcześniejsze ignorowało. Podobnie Jezus powiedział "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto nie narodzi na nowo, nie może ujrzeć Królestwa Bożego". Ja się właśnie wtedy narodziłem na nowo i zostawiłem swoje stare bezbożne życie za sobą. Minęło już parę lat, a ja dalej żyję w ten sposób i wiele się wydarzyło przez ten czas. Co do mojej prośby o dowód to i w tym Bóg mnie wysłuchał poprzez wiele wysłuchanych modlitw, "przypadkowych" sytuacji, a nawet poprzez swoją nadnaturalna moc(tak mam na myśli cuda których sam doświadczyłem). Cóż, to jest moje osobiste świadectwo. Możesz mi albo uwierzyć, albo uważać, że ściemniam, ale znów chciałbym powołać się na słowa Pana Jezusa "Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, co wiemy, to mówimy, i co widzieliśmy, o tym świadczymy, ale świadectwa naszego nie przyjmujecie." Więc świadczę ci o tym co wiem i co sam przeżyłem, mam nadzieję, że świadectwo przyjmiesz. Pamiętaj też, że Bóg nie bardzo jest zainteresowany kimś, kto przychodzi do niego, ale i tak zamierza żyć po swojemu. Trzeba to zrobić na Jego warunkach.

Witam,

Jaki jest sens spowiedzi i przyjmowania komunii skoro i tak wiem że tego samego lub następnego dnia "upadnę"
Nie chciałbym Jezusa przyjmować do serca tylko "na chwilę", ale niestety wiem że nie dam rady wytrzymać dłużej niż 2-3 dni

Witam,

Jaki jest sens spowiedzi i przyjmowania komunii skoro i tak wiem że tego samego lub następnego dnia "upadnę"
Nie chciałbym Jezusa przyjmować do serca tylko "na chwilę", ale niestety wiem że nie dam rady wytrzymać dłużej niż 2-3 dni

Kolega Login2 powinien jednak uszanować to że ktoś nie jest jego wyznania i starać się mu pomóc, a nie przekabacać na swoje przekonania. Bo co do ogółu to zgadza się, tylko po co sugerować odstępstwo od wiary katolickiej? Zadziwia mnie to że tak bardzo wam przeszkadza konfesjonał. Powinniście się cieszyć jeśli są pełne. Smutna jest ta walka o to aby przekabacić na swoje. Akurat protestanci niestety nieraz zapominają jak im ciężko było wierzyć po swojemu, a dziś zwalczają innych, tak jak sami byli zwalczani.