mam 22 lata, mój chłopak jest 2 lata starszy. Mieszkamy razem 2 lata, jesteśmy ok.5 lat w związku i chcemy wziąć ślub. Problem jest taki, że rodzice nie chcą się zgodzić, bo jesteśmy za młodzi, najpierw studia,mieszkanie, praca... zgodzili się na ślub cywilny, jednak ten nas nie zadowala, bo chcemy żyć w zgodzie z własnym sumieniem i przykazaniami. Czy jest możliwość żeby ksiądz udzielił nam ślubu np gdzieś w kaplicy po cichu, tak żeby nikt o tym nie wiedział, a np po 2 latach żebyśmy ponownie wzięli ślub w kościele już dla rodziców i gości? Myśleliśmy żeby wziąć ten ślub cywilny normalnie zmienić nazwisko, a krótko potem cichy ślub kościelny tylko dla nas, a dopiero po czasie kościelny ponownie.. tylko czy to możliwe? istnieje szansa, że po 2 latach nikt nie będzie wiedział że to nasz drugi kościelny ślub?

Slub koscielny w Kosciele katolickim mozecie brac tylko raz.

Istnieją przedsiębiorstwa zajmujące się organizacją 'przestawien ślubnych' przynajmniej za granicą nie jestem pewien jak ten rynek wygląda u nas, można wynająć 'po raz drugi' aktora udającego księdza. Jeśli bardzo chcecie robić takie cyrki to może za te 2 lata jest to dla was jakieś wyjście

Jednym z pytań przed ślubem u księdza jest kwestia zgody rodziców na ślub.
Jeśli rodzice są przeciwni, to jest to problem (oczywiście nie przeszkoda zrywająca). Można zawsze poprosić księdza w rozmowie, by pomógł w tej kwestii. Na przykład zaprosić ich na rozmowę w obecności księdza.



A przez ostatnie dwa lata konfliktu z sumieniem i przykazaniami nie mieliście?


Można wziąć ślub "po cichu". Drugi raz ślubu już nie weźmiecie. Można ewentualnie po tych przykładowych dwóch latach zorganizować odnowienie przyrzeczeń i później zrobić wesele.


Polecam rozmawiać. Rozmawiać i jeszcze raz rozmawiać.

Myślę, że warto w to zaangażować osobę trzecią (np. wspomnianego księdza), która będzie tonować emocje i przedstawi jak to widzi "z boku".

A moze w ogole zaczniecie od kursu dla narzeczonych? Najlepiej wyjazdowego.
Tam bywa i tak, ze sie okaze, ze maciu zupelnie inna wizje malzenstwa i rozstanie bedzie lepszym wyjsciem? Czego wam nie zycze, ale czasem warto popatrzec ns zwiazek z dystansu.

A czy okłamywanie osób Wam bliskich już jest w zgodzie z sumieniem?

Z drugiej strony nie bardzo rozumiem ten problem z rodzicami.
Masz 22 lata, Twój partner 24, chcecie zacząć poważne wspólne życie. Ale rodzice Wam dyktują warunki Waszego wspólnego życia. Wy wolicie raczej szukać pokrętnych dróg, żeby wilk i owca, zamiast ogarnąć to jakoś dojrzale.
Jesteście dorośli i podejmujecie własne decyzje i musicie brać za nie odpowiedzialność. W ostateczności, jeśli rodzice okażą się po prostu toksycznymi osobami (już idę w ekstermum) to im wcześniej się z tego uwolnicie tym lepiej. Jeśli jednak chodzi o sprawy kasy (rodzice dają, więc decydują) czy pożycia małżeńskiego (z którym chcecie czuć się ok) to wygląda na to, że chcecie mieć zjeść ciasteczko i mieć ciasteczko:)

Szczerze nie rozumiem, ani rodziców, ani Waszej pary.

Ja też do końca nie rozumiem rodziców. Skoro jesteście parą od 5 lat, a RAZEM MIESZKACIE od 2, to papier chyba niczego nie zmieni. Rozumiałbym, gdyby rodzice przeciwstawiali się wspólnemu zamieszkaniu zanim skończycie studia, no ale skoro się zgodzili i skoro się godzą na cywilny to kompletnie nie wiem o co chodzi z tym kościelnym? A może oni w ogóle są przeciwni ślubom kościelnym? Bo katolikami zagorzałymi chyba nie są, skoro cywilny ślub dzieci im nie przeszkadza...

Nawet gdyby udało się Wam oszukać wszystkich, zmienić naziwsko i wziąć ślub ponownie za dwa lata, to średnio widzę takie kombinacje w kontekście "...chcemy żyć w zgodzie z własnym sumieniem i przykazaniami". Wasza sytuacja jest najlepiej znana Wam, więc jakiekolwiek dociekania i radzenie jest obarczone ryzykiem błędu. Rozumiem że chcecie uporządkować pewne sprawy i tu ok. Rozumiem że rodzice wasi mają jakieś swoje racje. Natomiast dziwnie to brzmi że mieszkacie razem, a zarazem rodzice stawiają warunek abyście się ustatkowali. Czyli jak to wygląda, bo nie rozumiem? Mieszkacie razem u rodziców, czy sami się utrzymujecie?

A co do tematu, nie kombinować i nie wymyślać. O ile moi przedmówcy są bardzo konktretni i mają sporo racji, to ja chcę abyś Gabrysiu rozumiała że to są poważnwe sprawy i nie można do nich podchodzić jak do poinformowania mamy lub tatry o złej ocenie, tak żeby jednak się o niczym nie dowiedzieli. Pytanie jest do Was obojga jak Wy widzicie ten związek? Rodzice i ich zdanie są ważni, ani nie mogą sterować życiem dorosłych ludzi, chyba że wpływać i to tylko w takim zakresie w jakim mogą z racji np wspólnego mieszkania. Jeśli ten ślub ma podstawy to działajcie aby go wziąć, ale jeśli ich nie ma, jeśli tu chodzi tylko legalizacje wspólnego spania w jednym łózku, mieszkania itp to nie wiem czy to jest zgodne z zamysłem Boga.

a mieszkanie ze sobą bez ślubu jest zgodne z przykazaniami? Z tego co wiem, chyba nie... Ale mogę się mylić.

A to już - wybaczcie - problem rodziców, nie wasz.

Jeśli nie potraficie podjąć samodzielnej decyzji wbrew ich zdaniu, może mają rację - na odpowiedzialną decyzję o ślubie za wcześnie. Zależne od rodziców dzieci nie powinny zawierać małżeństwa.

Innymi słowy: dla mnie to test waszej dojrzałości i stawiania granic rodzicom. Jeśli teraz tego nie zrobicie, będziecie się potykać o tę kwestię we wspólnym życiu co chwila.