Pan Ewangelizator opowiedział historyjkę jak to nawracał kiedyś pewną kobietę, która w pewnym momencie zapragnęła oczyścić się z grzechów. Powiedział jej by wyznała Bogu swoje grzechy a będą jej odpuszczone. Ona była gotowa wyznać je nawet Panu Ewangelizatorowi (co zresztą później zrobiła), ale zapewnił ją, że to zupełnie niepotrzebne, wystarczy, że wyzna je w myśli.
Opowiedziawszy historyjkę, Pan Ewangelizator zaprosił zgromadzonych w zborze by podeszli do niego jeśli czują się grzeszni. Potem poprosił ich o wspólne odmówienie modlitwy. Po modlitwie zapewnił, że grzechy są im nie tylko odpuszczone ale także wymazane! Przełożony zboru siedział w tym czasie za ewangelizatorem i ze spokojem się temu przysłuchiwał. Może myślał sobie wtedy jak to głupio mają ci katolicy z tymi budkami do wyznawania grzechów? No bo powiedzcie, jaki sens mają sakramenty, np. sakrament pokuty jak to wszystko można tak łatwo załatwić u Pana Ewangelizatora?

Bóg wszak może wszystko, więc skąd wiesz, że taki sposób nie działa?

Nie wiem jak działa. Zawsze sądziłem, że lepiej w tej kwestii podporządkować się nauczaniu Kościoła. Dzięki Jajko, że zabrałeś głos, chciałbym jednakże zachęcić do wypowiedzi także "bardziej katolickich" dyskutantów. Czy uważacie, że katolik może przyjąć takie nauczanie, że sakrament nie jest potrzebny, że wystarczy sama wiara, modlitwa i już?

Odpowiedź jest oczywista. Katolik nie może. Ale nie-katolik może.

Mi też się to wydawało oczywiste. Do wczoraj.
Historia, którą opowiedziałem na początku zdarzyła się naprawdę. Tyle, że podmieniłem nieco miejsce i jedną z postaci. Nie miało to miejsca w zborze jakimś protestanckim, tylko w rzymskokatolickiej katedrze, a za plecami Pana Ewangelizatora siedział arcybiskup. A Pan Ewangelizator naprawdę czynił i mówił to co opisałem.

Jaki sens ma stanie w kolejkach do lekarza, jak znachor czeka aby tylko uzdrowić? Rzecz nie w tym co kto oferuje, ale w skuteczności. A że to sprawy duchowe, to trudno dostrzegać skuteczność bezpośrednio. Po co zatem sakramenty w takiej, a nie innej formie? Czy to ma aż tak wielkie znaczenie aby było uproszczone ma maksa? Wartość pewnych rytuałów wzrasta jeśli są samoobsługowe?

A jeżeli lekarz swoją milczącą obecnością uwiarygadnia znachora? Sam zresztą mu gabinet udostępnił! A tak konkretnie. Jesli taki macher mówi, że grzechy zebranych zostały właśnie odpuszczone i będący w tym towarzystwie arcybiskup nie oponuje, to chyba oznacza, że jakoś autorytetem Kościoła to potwierdza. Nie powinien zatem na drugi dzień kazać usunąć z katedry konfesjonałów bo to przeciez taki przeżytek? Albo przynajmniej napisać do wiernych, że można się spowiadać, ale nie jest to konieczne, bo wystarczy sama modlitwa? Mniej by się wierni stresowali.

Do XII wieku Kościół nie praktykował spowiedzi usznej, chyba nie sądzicie, ze Bóg wszystkich za to potępił.

W XXI wieku, przynajmniej na razie, nauka Kościoła mówi coś innego. Nawet we wspomnianym okresie do XIIw. chyba nie było tak w Kościele, że mógł przyjść świecki, nieochrzczony w KK człowiek i powiedzieć "wasze grzechy są odpuszczone". To znaczy powiedzieć sobie mógł, ale chyba żaden biskup by tego nie wsparł swoim autorytetem.

Bo i żaden człowiek ochrzczony czy nie, w konfesjonale czy w powszechnej spowiedzi nie jest zdolny samodzielnie odpuszczać grzechów, zawsze Bóg odpuszcza.

Co do tego nie mam wątpliwości. Jako katolik nie miałem też wątpliwości, że w sakramencie pokuty mogę uzyskać przebaczenie. Co ważniejsze jednak, zawsze mi wydawało się, że sam żal za grzechy nie wystarczy, by dostąpić łaski odpuszczenia grzechów, a tu taka niespodzianka!

Gdzie? W zborze? Dlaczego katolik miałby się przejmować tym, czego jacyś "ewangelizatorzy" nauczają w jakichś "zborach"?

Trochę nie doczytałeś. W piątym bodajże od góry poście wyjaśniłem, że cała akcja wbrew pozorom nie działa się w jakimś zborze, ale w rzymskokatolickiej katedrze z udziałem najprawdziwszego arcybiskupa.

Do odpuszczenia grzechów lekkich wystarczy żal za grzechy:

KKK 1452 Gdy żal wypływa z miłości do Boga miłowanego nade wszystko, jest nazywany "żalem doskonałym" lub "żalem z miłości" (contritio). Taki żal odpuszcza grzechy powszednie. Przynosi on także przebaczenie grzechów śmiertelnych, jeśli zawiera mocne postanowienie przystąpienia do spowiedzi sakramentalnej, gdy tylko będzie to możliwe 36 .

A o tym to ani Pan Ewangelizator ani arcybiskup nie mówili. Ewangelizator tylko opowiadał, że ta kobieta co się z nim pomodliła i jej grzechy zostały odpuszczone to dopuściła się aborcji.