Jesteśmy zaręczeni ponad dwa lata. Skończyłam szkołę średnią, I rok studiów, zaczęłam II i chcieliśmy wreszcie wziąć ten upragniony ślub kościelny. Ale niestety - nic z tego. W związku z obowiązującym konkordatem odmówiono nam udzielenia samego ślubu kościelnego, a jeśli wezmę ślub cywilny odbiorą mi zasiłek, dzięki któremu mogę studiować w innym mieście. Teraz musimy czekać ze ślubem do zakończenia moich studiów.

Nie wiem co o tym wszystkim sądzić, gdyby nie obowiązujące prawo bylibyśmy już małżeństwem... Czy w takim przypadku grzeszylibyśmy zamieszkując i żyjąc razem? Jest mi naprawdę przykro, bardzo zależało nam na zalegalizowaniu tego pięcioletniego związku w Kościele

Czy możesz wyjaśnić sytuację z zasiłkiem? Jaki to zasiłek i dlaczego mieliby ci go odebrać?

Mój tato pracuje za granicą i dostaje na mnie zagraniczny zasiłek rodzinny. Zawarcie ślubu cywilnego spowoduje to, że w świetle prawa "będę na swoim" i zasiłek rodzinny nie będzie mi już przysługiwał

Jeśli zależy ci na tym ślubie, to może faktycznie warto byłoby pójść na swoje? To najprostsze i najuczciwsze rozwiązanie, jakie przychodzi mi do głowy.
Jesteś dorosła, a jeśli oboje podejmiecie pracę zarobkową, to na pewno dacie radę się utrzymać.

Boję się, bo w tygodniu nie dam rady podjąć pracy ze względu na zajęcia na studiach, jeśli podejmę pracę w weekendy przestanę się widywać z narzeczonym, który obecnie mieszka ponad 100km ode mnie. Będziemy po ślubie, ale bez kontaktu... Sama już nie wiem

To nie kwestia konkordatu, wcześniej też nie można było wziąć ślubu kościelnego jeżeni nie miało się cywilnego. Tak przynajmniej 20 lat temu było jak ja żeniłem się.

W sumie to ma sens, w ten sposób osoby które z pewnych względów świeckich nie mogą zawrzeć ślubu nie są wiązane sakramentem który z tych samych powodów mogłyby być nieważny od samego początku.

To ciekawa sytuacja, może warto by się zwrócić do wyższych w hierarchii duchownych (np.biskupa) o dyspensę i możliwość ślubu tylko kościelnego.
Sam jestem ciekawy czy się Ci uda.
Powodzenia

Księża, z którymi rozmawialiśmy powiedzieli nam, że biskup mógłby udzielić pozwolenia na ślub z WAŻNEJ przyczyny. Naszej przyczyny do WAŻNEJ nie zaliczono

No bo "ważna przyczyna" to albo niemożność zawarcia ślubu cywilnego (wy możecie), albo przykładowo jakieś prześladowania za wiarę (nie podpada). Sciąganie z innego państwa dodatkowych grantów za bycie "w cywilu", może w waszej sytuacji materialnej jest ważne, ale nie wypełnia powyższego. Zwłaszcza, że ktoś bardziej surowy ode mnie mógłby twierdzić, że taki grant jest moralnie porównywalny z wyłudzaniem...

Kościół chce też uniknąć sytuacji, w której ktoś będzie miał dwa śluby: kościelny z jednym, cywilny z drugim. Dlatego nie rozdaje tego sakramentu na prawo i lewo.

No ale dobrze, jak już kombinujesz, to kombinuj dalej. Po pierwsze primo, dotychczas rozmawiałaś z księżmi. A co z "uderzeniem" do biskupa / do kurii bezpośrednio? Pewnie będą odsyłali do proboszcza, ale cóż, "pukajcie a będzie wam otworzone", pisało tak gdzieś.

Inna myśl: jak ojciec pracuje za granicą, to może by się podpytał w miejscowej Polskiej Misji Katolickiej - jeżeli takowa tam istnieje? W niektórych krajach możliwość udzielania ślubów "czysto religijnych" też istnieje. Warunki niby te same, ale być może interpretacja będzie nieco przychylniejsza. A zapytać się nic nie kosztuje.

Ojciec jest niewierzący, nie mogę liczyć na najmniejszą pomoc z jego strony. W ogóle ze strony rodziny, która jest zdania, że możemy poczekać jeszcze te dwa lata i wtedy się pobrać. Mnie obecnie zastanawia, czy jeśli traktujemy się wzajemnie poważnie (a tak bez wątpienia jest) to czy ja wprowadzając się do narzeczonego na weekendy będę traktowana jako osoba grzeszą?

@zakochanaoddawna

Uwazam, ze jest to juz wazna przyczyna i mozesz zawrzec slub koscielny, ktory nie bedzie mial skutkow w prawie cywilnym.

Jesli Twoj tato pracuje za granica to mozesz przyjechac do niego i tutaj na miejscu zalatwic te rzeczy.

Slub odbedzie sie za granica a protokol przedslubny mozna zrobic w Polsce.

Dziękuję za Wasze propozycje i podpowiedzi. Mimo wszystko pragniemy ślubu w malutkim klasztorze w Polsce, gdzie zalecono nam zaczekanie. Żałuję tylko, że do tego czasu nasz związek nie będzie miał Bożego fundamentu...

Ech...

- W klasztorach "łatwo" zalecać czekanie, bo tam to się praktykuje na co dzień. Ale oczywiście zakłada to "czekanie w czystości", co nie? Jeżeli to jest droga dla was, to spoko...

- Dylemat jest trochę z gatunku "mieć ciastko i zjeść ciastko", bo nie możesz mieć wszystkiego naraz. A na końcu dnia liczą się tylko dwie rzeczy:

• Czy wybrałaś to, co dla Ciebie ważne i słuszne.
• Oraz - czy jesteś gotowa żyć z konsekwencjami.

- Nic nie przeszkadza, żeby w stosownym czasie odnowić przyrzeczenia ślubne, we wyżej wspomnianym klasztorze nawet. Wtedy z weselem i całą "pompą i paradą". Wprawdzie większość par, które nie wybiera ślubu konkordatowego, robi raczej na odwrót: najpierw cywilny, skromnie, a potem kościelny ślub z weselem. Ale czemu nie tak?

Bardziej zależy nam na samej ceremonii ślubnej niż na weselu, które w naszym przypadku przyjmie formę uroczystego obiadu dla najbliższej rodziny. Jeżeli mówiąc "życie z konsekwencjami" masz na myśli możliwość pojawienia się dziecka to jesteśmy tego w pełni świadomi i żyjemy z nadzieją założenia rodziny. Jeżeli nawet nasza "przyszła" rodzina miałaby się powiększyć teraz to poskutkuje to tym, że wcześniej zakończę studia i nie będzie problemów w wzięciu ślubu. Wszystko ma swoje dobre i złe strony

Mam takie pytanko: Pamiętasz treść IV przykazania?

Do czego zmierzasz?