Mam pewien problem. Zawsze kiedy przystępuję do spowiedzi staram się, aby przeżyć ją jak najlepiej. Wyznaję swe grzechy po rachunku sumienia i szczerze za nie żałuję, obiecuję poprawę. Niekiedy nawet towarzyszą mi łzy szczęścia odpuszczonych mi grzechów i wtedy czuję się naprawdę radosna i wolna. Ostatnio przygotowywałam się do spowiedzi na Lednicy. Pragnęłam ją przeżyć tak jak ostatnią, lecz nawet nie wiem czy była ona ważna. Cały dzień bardzo źle się czułam, było strasznie gorąco a ja uradowana, że mogę wyznać swoje grzechy, nie mogłam się skupić na tej spowiedzi, chociaż bardzo chciałam i się starałam.Zabrakło prawdziwego żalu za grzechy, chociaż przed jak i po spowiedzi nadal żałowałam za wszystko. Mimo tego i tak postanowiłam mocną poprawę swego życia. Ale... czy ta spowiedź była rzeczywiście ważna, skoro zabrakło żalu za grzechy? Czy powinnam jeszcze raz przystąpić do spowiedzi i wyznać te same grzechy? Bardzo proszę o pomoc i odpowiedź, ponieważ ta myśl nie daje mi normalnie funkcjonować.

Byłaś ze zmęczenia wyprana z uczuć.
Żal za grzechy to nie jest uczucie.
Żal za grzechy to postawa wobec Boga jaką się zajmuje
w związku z popełnionymi grzechami.

Tzw. oschłości mieli wielcy święci, przystępowali do spowiedzi
nawet ... z brakiem przekonania, że Bóg istnieje (matka Teresa z Kalkuty
pisze o tym w swoich pamiętnikach).

Nie wiem jak wyglądało twoje "nieżałowanie", ale jeżeli
na braku uczucia, to nie jest to brak żalu za grzechy.

Zresztą możesz porozmawiać o tym ze spowiednikiem
na następnej spowiedzi, a jak bardzo Ci ta niepewność doskwiera
to pójdź do konfesjonału i wyjasnij wątpliwości.

Ale jeśli ogólnie żałuję i chcę się poprawić z tego?

To wystarczy. Liczy sie wola, a uczucia to uczucia. Nie zawsze sie nad nimi ma kontrole. To ci spowiednik przy okazji powinien wyjasnic.

Może więcej zaufaj Panu Bogu?