Jakis czas temu, w tym kraju, ludzie rozumujący podobnie prymitywnie jak Ty uważali, że to też najlepsze lekarstwo na tzw. "powołania."



Czyli nie miałeś dyslektyka jako ucznia.

Nie znam wersji z powolaniiami, ale dyscyplina zawsze pomaga.

Zgadza sie ze nie byl dysleksykiem, choc mial niewielkie zblizone do dysleksji objawy, ktore byly jakby adaptacja do diagnozy, a nie diagnoza ich stwierdzeniem.
Po czytaniu postow autora widac wyrazniie ze jest tu taka sama sytuacja. Autor dostosowal podswiadomie swoje zachowanie do diagnozy, co znaczy ze lekarz uczynil go chorym.

Wojskowa? Poważnie uważasz, że pomiatanie przez jakiegoś trepa i wykonywanie w większości bezsensownych zadań pomoże komuś z problemami o podłożu organicznym?

Przypominasz mi w tym momencie tych idiotów, zalecających ludziom z depresją modlitwę zamiast leczenia...

Poza zasadnicza sluzba wojskowa bylo wiele innych opcji, np. nauka.

A powiedz mi, czym rozni sie pommiatanie przez "trepa" od pomiatania przez "szefa"? Czy tez pomiatanie przez kolegow w szkole?

Tym, że szefa można sobie zmienić, a koledzy nie mają nad Tobą władzy.

Czyli z kolegami jest gorzej niz w wojsku, bo w wojsku obowiazuje regulamin i hierarchia wiec wiesz kogo sluchac, i co jast twoim i innych obowiazkiiem, a z kollegami to wolna amerykanka, robia co chca,jak chca i kiedy chca.

Szczerze współczuję Ci doświadczeń z kollegami.

Posty sappera na mój temat wyglądają dla mnie na "poniżej krytyki" Moja mentalnośc ma ochotę "sprać" go za takie bezduszne podejście do mojej niepełnosprawności.

Bardzo dobrze, że zniesiono obowiązkową służbę wojskową. Tacy jak ja wyglądają na znakomite ofiary potencjalnych "zwyrodniale" zachowujących się "normalnych" ludzi.

Jestem inny (to za mało powiedziane, trzeba powiedzieć po prostu, że jestem dotknięty niemałą niepełnosprawnością). Do pewnych rzeczy się NIE nadaję. Służba wojskowa ewidentnie do nich należy. Spowiedzi generalne też. Uważam, że w pracy powinni wiedzieć o mojej ułomności, bo to poważna sprawa i moja kondycja mimowolnie może sprawiać poważne problemy.

Wymien co sam zrobiles w swojej wlasnej sprawie oprocz pojscia do lekarza po diagnoze?

Nie jesteś sam

Też się za cholerę nie nadaję do służby wojskowej, a jestem podobno zdrów. Nie grają te ich nadęte hierarchie z moją wewnętrzną melodią i tyle.

Nie ma czego wspolczuc, to raczej tym co mieli ze mna do czynienia powinienes wspolczuc.
Jak widzialem przypadki popychania czy znecania sie nad innymi to pamietali dobrze i pozniej zanim cos takiego zrobili to pierw sprawdzali czy mnie nie ma w poblizu.

Przez pięć lat chodziłem na studia (wtedy nieraz chodziłem do kościoła, i czasem sporo się modliłem), samemu dojeżdżałem. Samemu załatwiałem sobie wizyty u psychologów (nie mówiąc o tym rodzinie) i komisje w sprawie niepełnosprawności i renty.

Poszukiwaniem pracy się nie zajmowałem. Praca dla mnie powinna mieć funkcje lecznicze (np. profilaktyczne czy terapeutyczne), a nie być walką o utrzymanie. Miałem studia na głowie przez kilka ostatnich lat, już w szkole średniej zacząłem mieć wizyty u psychiatry. Dojazd na uczelnię zajmował ok. 1 - 1,5 godziny w jedną stronę, wracałem do domu każdego dnia (nie mieszkałem na miejscu, musiałem dojechać kilkadziesiąt kilometrów z domu na uczelnię i z powrotem). Po moim zachowaniu łatwo można się domyśleć, że jestem "upośladem". Jak się rodzi takie dziecko jak ja, to jest pewnego rodzaju nieszczęście. Predyspozycji do rodzicielstwa ewidentnie nie mam. A kapłaństwo czy życioe zakonne jest czymś sprzecznym z moim sposobem funkcjonowania, w rażący sposób się nie nadaję do pełnienia takiego powołania. Nie piję napojów alkoholowych, nie biorę narkotyków, nie palę papierosów. A nieco specyfików na problemy psychiatryczne to wręcz muszę brać, aby ograniczyć np. skrupuły (co raczej ma też skutki uboczne, jak większa senność, nasilenie "zółwiowatości"). W adwencie zrezygnowałem np. ze spożywania wielu słodkich rzeczy.

W sprawie spowiedzi i Komunii - myślę, że w dzisiejszych czasach pierwsza Komunia i pierwsza spowiedź stały się "wykonywanymi z automatu", ześwieczczonymi i konsumpcjonistycznymi uroczystościami, przy których to, co duchowe, może w ogóle nie mieć znaczenia. Myślę, że dzieci, nawet te "normalne", nie są przygotowane do tego, aby przyjąć skaramenty Pokuty i Eucharystii. Z czegoś tak poważnego jak spowiedź czy Komunia dzisiejsza kultura uczyniła świecką zabawę, okazję do obdarowania dziecka masą prezentów i pieniędzy, wyprawienia w domu dziecka uczty dla wielu osób... A to, aby właściwie przyjąć sakramenty, może w ogóle nie mieć znaczenia... Patologia. Nie tak powinno wyglądać przyjmowanie sakramentów.

Wiec z tego rozumiem ze do tej poory nic nie zrobiles aby swoja sytuacje zmieniac, bo skoro masz juz rente, to problemy finansowe nie powinny byc wielkim problemem.
Masz sporo wolnego czasu, wiec wykozystaj go do poprawy, z praca tez nie powinno byc problemow, bo mozesz odejsc jesli cos pojdzie nie tak. Poza tym istniieje cos takiego jak praca chalupnicza. Jestes wtedy szefem dla samego siebie.
Mozliiwosci jest wiele, potrzebne tylko checi. do zmiany wlasnej psychiki tez.
Pamietaj ze szczescie to nie bogactwo tylko stan umyslu, a Ty sam go tworzysz. Zmienisz spojzeniie na swiat to i swiat sie zmieni w Twoich oczach. Wszystko co dobre siedzi pod twoja czaszka i tylko Ty mozesz to wydobyc.

Dla mnie najelpsza byłaby najbardziej banalna praca, aby zająć czas i móc to dobrze wykonywać. Wtedy będzie mniej czasu na siedzenie w domu, przeglądanie Internetu i jeszcze jakieś pieniądze. Jestem typem "filozofa", "myśliciela", a nie technika czy programisty.

Mam jeszcze pracę dyplomową do napisania i obronienia. Sprawia mi to wyraźne trudności. W ogóle mam problemy z podejmowaniem decyzji (byo tak przy wyborze szkoły średniej, imienia do bierzmowania, studiów). Nie mam pomysłu na życie. Mógłbym pracować, nawet chciałbym. Mam poważne skłonności do skrupulanctwa. Mam myśli, że do skrupulantów podchodzi się za ostro. Należy im pomóc, a nie potępiać tych biedaków. Skrupulanctwo jawi mi się jako rodzaj "choroby psychicznej", niepełnosprawności umysłu, jako kalectwo raczej psychiczne niż duchowe. Mam silny lęk przed karą boską. Na pewno nie chcę jej zaświadczyć. Myślę, że rodzina zdecydowanie nie zdaje sobie sprawy z głębokości moich problemów. Zanosi się na to, że nigdy nie będę "normalny" i zawsze będę ewidentnym odmieńcem, "kosmitą" (swoją drogą doszedłem do wniosku, że kosmici nie istnieją, bo ich istnienie wiązałoby się z "pokrzywdzeniem" rasy pozaziemskiej, która nie dostąpiłaby zaszczytu takiego, że doszło do Wcielenia Osoby Boskiej w jej naturę - natura ludzka dostąpiła takiego wyniesienia (Słowo Boże stało się Ciałem w łonie Maryi), dlaczego Stwórca miałby uczynić jakąś inną cywilizację; rzekome manifestacje "istot pozaziemskich" wyglądają mi na manifestacje upadłych aniołów, w każdym razie nie na manifestacje jakichś istot cielesnych, ale inteligentnych, niebędących ludźmi, w istnienie których nie wierzę).

Jedno z mojego rodzeństwa przypomina mi mnie. Dziecko (kilkunastoletnie) mówiło, że nie czuje potrzeby bycia kochanym przez rodziców (z tego, co pamiętam), mnóstwo czasu spędza przed komputerem, Internetem czy telewizorem, ma dobre czy bardzo dobre oceny (z WF-u raczej słabo, dostatecznie, tak, jak to nierzadko było w moim przypadku). Wszystkie dzieci moich rodziców urodziły się mniej więcej w tym samym czasie, miały taką samą punktację w skali Apgar, ale znacznie różniły się masą urodzeniową (miałem o ok. 40% (prawie 1,5 kg) niższą masę ciała od mojego brata, który jest "normalny", ma prawo jazdy i sympatię, życie towarzyskie, zaś druga osoba z mojego rodzeństwa miała masę urodzeniową o ok. 26% niższą i mama dwa razy powiedziała o tym dziecku, że "ma to samo, co ja"). To nastoletnie dziecko nie chce się modlić, jest niereligijne (nieraz były awantury przez to, że nie chce chodzić do kościoła, podczas jednej z awantur zraniło ono swoją matkę). Wyzywa inne osoby (w tym mnie), używając np. słów takich jak "debil" czy "idiota". Nie widzę w niej zbytnio dobrej woli. Nie wiem, jak tę osobę nawrócić. Nie chcę też, aby np. popadło w skrupulanctwo. Myślę, że może być całkiem poważnie zaburzone, a nie jedynie niegrzeczne, a to zaburzenie może być związane z genami przeniesionymi przez rodziców i gorszymi parametrami urodzeniowymi. Głos tego dziecka od dawna wydawał mi się jakoś "dziecinny".

Cattus, potrzebujesz spowiednika z wiedzą psychologiczną, który Cię poprowadzi. Moim zdaniem niepotrzebnie pognębiasz się, próbując stosować wobec siebie te wymogi dotyczące Spowiedzi, które obowiązują wyłącznie "normalnych" (tj. nie-skrupulatów). Kościół ma pomysł na skrupulatów i jest Ci potrzebny kapłan, który go Tobie przedstawi i uszanuje Twoją odmienność.