Czasami pozbawienie pewnych praw osób niepełnosprawnych jest zarówno dla ich własnego dobra, jak i dla dobra innych. Bywa jednak i tak, że wydaje się ono nieuzasadnione, czy wręcz krzywdzące.
Moim skromnym zdaniem nikt nie powinien narzucać dwojgu dorosłym i świadomym osobom tego jak powinno wyglądać ich małżeństwo, skoro jest to przymierze między nimi a nie nimi i jakąś instytucją, czy to cywilną czy kościelną. A zabranianie wstępowania w związku małżeńskie jest niebiblijne.

Uważasz, że w przypadku jak tutaj - mężczyzny niezdolnego do stosunku i kobiety aseksualnej - dopuszczenie ich do małżeństwa spowoduje konsekwencje równe dopuszczeniu daltonistów do prowadzenia pojazdów czy samolotów?

Brak żony może mi bardzo przeszkadzać i napędzać moje zaburzenia psychiczne. Jestem "nieźle świrnięty" i bardzo nieatrakcyjny dla kobiet, nie mam tego, co kobiety często lubią (np. zdolności do zarabiania pieniędzy, siły fizycznej). Tak bardzo chce mi się mieć żonę, żyć z żoną, mieszkać razem z nią... Nie mam zbyt silnego pragnienia odbywania stosunków seksualnych, ale zdecydowanie chce mi się skonsumować małżeństwo (myślę, że łatwiej byłoby mi ograniczyć stosunki płciowe do sytuacji, w których chce się dokonać prokreacji, niż wielu innym mężczyznom), nie chcę się uzależnić od przyjemności erotycznej, przynajmniej tej "większej" (związanej z wytryskiem oraz orgazmem).

Bałbym się tego, czy moje potomstwo nie będzie niepełnosprawne albo chore (jak ma się rentę socjalną tak jak ja, to de facto jest się poważnie chorym, ma się duży problem ze zdrowiem, w moim przypadku psychicznym, za łagodne schorzenia renty socjalnej nie dają, musi być "grubszy" problem). Kwestia zdrowia potomstwa (nawet nie mnie samego) może wydawać się największym problemem odnośnie możliwości zawarcia przeze mnie ważnego małżeństwa.

Jestem po trzydziestce, jeśli mam mieć potomstwo, to nie chcę czekać, aż będę "starym dziadkiem", uważam, że ludzie w dzisiejszych czasach zbyt późno zawierają małżeństwa i płodzą potomstwa, co może być np. bardzo szkodliwe dla demografii!

Nie radzę sobie w życiu. Mało co potrafię zrobić. Mam "tylko" umiarkowany stopień niepełnosprawności (a nie znaczny) i zdecydowanie nie mam niepełnosprawności intelektualnej, ale funkcjonuję w życiu jak ktoś z jakieś trzy razy mniejszym IQ niż to, które wyszło mi na profesjonalnym teście u psychologa na oddziale dziennym ponad pięć i pół roku temu.

Nie rowne, wieksze. Bylo by jednym z elementow (chociaz niezbyt istotnym w porownaniu do np zdrad malzenskich lub rozwodow) tak popularnego obecnie uderzania w instytucje rodziny.

To może osoby niezdolne według kościoła do małżeństwa powinny otrzymywać z miejsca znaczny stopień niepełnosprawności i 500+ dla niepełnosprawnych z rentą? Przynajmniej wtedy, kiedy mają chęć do bycia w związku, w relacji romantycznej czy erotycznej? U mnie celibat potęguje niepełnosprawność...

Związek tych dwojga uderza w instytucję rodziny? W jaki sposób? Bo przypomina związek homoseksualny pod względem braku potomstwa?

Ośmielę sie jednak napisać, ze to dział "Sakramenty".
Wybacz mój tupet ale autor tego wątku chce uregulować swój status zgodnie z moralnością chrześcijańską i w zgodzie ze swoim sumieniem.
Małżeństwo w wielu chrześcijańskich Kościołach to sakrament, tak chciał Jezus.


Obawiam się, ze kolega nie przeczytał Biblii.
W wielkim skrócie: małżonkowie jak powiedział Jezus "stają sie jednym ciałem", jeśli z pewnych przyczyn nie mogą stać sie jednym ciałem, dosłownie i w przenośni, Kościół posłuszny Jezusowi nie moze takiego związku zaakceptować i pobłogosławić, i nie ma mowy wtedy o sakramencie małżeństwa.
amq0, Kael i Bert udzielili Ci parę sensownych rad, od Ciebie zależy jak Ty tę sprawę rozwiążesz. Powtórzę się jeszcze raz: Twoje sumienie i Twoje życie jest najważniejsze.

Obojętnie z jakim prawem mamy do czynienia to jest ono dla człowieka a nie odwrotnie. Żadne prawo nie jest w stanie przewidzieć wszystkich przypadków i dlatego ostatecznym prawem jest nasze sumienie.

Kiedy wymogi Kościoła katolickiego są tak głupie i zawężenie definicji małżeństwa tak karygodne, sytuacja wymaga, aby zwrócić uwagę danej osobie na szerszy horyzont możliwych wyborów, niż tylko w tę bądź w drugą stronę pod dyktando proboszczów. Mimo, że wątek jest w dziale "Sakramenty", to dylemat autora jest tak szczególny, że nie można zamykać się wyłącznie w ramach argumentacji ściśle kościelnej. To podobnie jak mucha, która wleciała do butelki, a następnie obija się o jej ścianki, szukając wyjścia nie tam, gdzie ono jest naprawdę.

To daleko naciągana interpretacja, że tak chciał Jezus. Pokaż mi fragment jakiejkolwiek ewangelii, gdzie Jezus głosi: "Małżeństwo będzie sakramentem".
Zresztą jakie to znaczenie ma, że Jezus czegoś chciał? Dlaczego nie ma tu mieć znaczenia przede wszystkim to, czego chcą autor i jego partnerka?

To nie Jezus wymyślił ten passus ("stają się jednym ciałem"), tylko zaczerpnął go z Księgi Rodzaju. Wkładem twórczym Jezusa jest tylko "co więc Bóg złączył, człowiek niech nie rozdziela". Ale dlaczego pomysł starożytnego gawędziarza, zawarty w Księdze Rodzaju, ma być wyznacznikiem tego, kiedy i jak ludzie kochający się mogą ze sobą żyć? Gawędziarz napisał o przeważającej większości par, ale nie uwzględnił takich jak w tym wątku. I przez jego błąd poznawczy autor naszego wątku i jego dziewczyna muszą teraz cierpieć.
A poza tym idąc tokiem rozumowania naszego gawędziarza sprzed 3000 lat, to seks jest istotniejszy od związku duchowego dwojga ludzi.

Zaskakujące. Jak godzisz to z tym, co piszesz wcześniej?

Ale w tej sytuacji jedynym wyjściem żeby móc ponownie dostać rozgrzeszenie i przystąpić do komuni byłoby osobne mieszkanie, a moja żona nie wytrzyma tego długo bo ciężko znosi samotność.
A według nas nie siejemy zgorszenia tym że razem mieszkamy, ale nasz proboszcz ma inne zdanie na ten temat, według niego żeby móc ponownie dostać rozgrzeszenie musielibyśmy złożyć pozew o rozwód bez orzekania o winie i osobno mieszkać, według proboszcza sąsiedniej parafi i Pallotynów z sąsiedniej miejscowości wystarczyłoby osobne mieszkanie, wszyscy księża powiedzieli że w naszej sytuacji KPK nie przewiduje możliwości zamieszkania razem w sytuacji niezdolności do małżeństwa

Na innym watku wyczytalem:
"Biskup, pytany o związki nieregularne, przypomina adhortację św. Jana Pawła II, "Familiaris consortio": "Papież wezwał duszpasterzy i całą wspólnotę wiernych do okazania pomocy rozwiedzionym. Ukazał również możliwość przyjmowania przez nich Komunii świętej, ale tylko wówczas, gdy żyją w pełnej wstrzemięźliwości"
Wyglada na to ze nie czytasz udzielanych Ci odpowiedzi

Ja też o tym czytałem i rozmawiałem o tym z proboszczem i powiedział że to jest możliwe tylko dla tych którzy są po rozwodzie i ponownym ślubie cywilnym i np. ze względu na dobro dzieci rozejście się byłoby niemożliwe. Proboszcz sąsiedniej parafi powiedział to samo.

amq0, czy Ty nie jesteś czasem trollem, takim prowokatorem, nie wpuszczasz nas tu w kanał? wydaje się, że normalny i rozsądny człowiek nie polegałby tak na zdaniu proboszcza i śpiewał w wątku cały czas tą samą płytę uniżonego sługi Kościoła?

nie robisz sobie jaj?

Jestem niemal pewien, że amq0 opisuje prawdziwy problem. Nie twierdzę, że jest on trollem!

Ciekawi mnie to, czy amq0 jest aromantyczny (a nie tylko aseksualny). Jeżeli nie jest aromantyczny, to nawet wtedy, kiedy nie jest aseksualny, jeszcze bardziej mu współczuję.

Mogę myśleć, że w moim przypadku bezżenność zaprowadziła mnie do "psychicznej katastrofy". Od dzieciństwa miałem silny pociąg erotyczno-romantyczny, ale jednocześnie nie czułem potrzeby "platonicznej" przyjaźni czy emocjonalnego bycia kochanym (np. przez rodziców).

Nie jestem trollem i nie polegam na zdaniu tylko 1 księdza, również pytam się o zdanie proboszcza sąsiedniej parafi i pallotynów z sąsiedniej miejscowości.

amq0, życzę Ci wszystkiego dobrego, również żeby Wasz związek się rozwijał i był dla Was obojga wsparciem, to wielka rzecz poznać kogoś i go kochać z wzajemnością, miłość ma wielką wartość, na pewno to wiesz. Chciałbym tylko Cię zapytać, czy to konieczne, żeby kogokolwiek pytać - nawet dziesięciu proboszczów i stu pallotynów. A Twoje własne serce? Gdybyś miał odpowiedzieć sobie na ważne dla Ciebie pytanie przez samego siebie? Tak jak Ty czujesz?