Szczerze mówiąc nie sądzę. Na końcu dnia to nie jakiś wysłannik z Watykanu by ci udzielał spowiedzi czy odbierał jakieś przyrzeczenia. Tylko lokalny proboszcz lub wikary. Jedyne wyjście, jakie jeszcze mi wpada do głowy, to wybranie się do jakiegoś zakonu, który ma specjalne uprawnienia w kwestii udzielania rozgrzeszenia. Przykładowo franciszkanie lub dominikanie. Co do innych nie mam pewności, o tych dwóch wiem, że mieli specjalne pozwolenia na rozgrzeszania z grzechów, których standardowym księżom nie przysługiwały. To oczywiście nie zmieni Twojej lokalnej sytuacji w parfii, ale może przynajmniej z tej strony pomoże.

Ale oczywiście to też bez żadnej gwarancji na oczekiwany wynik. Ale zawsze prostsze, niż emigracja do kraju, w których episkopaty mają inne problemy niż walki z dżenderami czy gonienie tych wiernych, którzy nie pasują do schematu X.

PS:


No właśnie, to nieco sprawy komplikuje. Jeszcze w październiku jak pierwszy raz pisałeś to byliście w narzeczeństwie. Teraz po ślubie cywilnym. Ja wiem, że życie czasem nie czeka i że mogą być inne powody takich decyzji, ale Twojej sytuacji to nie upraszcza. Jestem po Twojej stronie, ale tu IMHO mogłeś przynajmniej należało rozważyć tę kwestią głębiej, zanim wykorzystałeś wszystkie inne możliwości.

Z tego co wiem to oni mieli pozwolenia na rozgrzeszanie z grzechów za które była ekskomunika zastrzeżona biskupowi takie jak np. aborcja. W sąsiedniej miejscowości są Pallotyni i tam spróbujemy iść do spowiedzi.

Już byliśmy u Pallotynów w sąsiedniej miejscowości i porozmawialiśmy z proboszczem tamtej parafi, powiedzieliśmy o wszystkim i powiedział że żebyśmy mogli dostać rozgrzeszenie to nie musimy zrywać małżeństwa cywilnego, ale musimy przestać siać zgorszenie i powiedział że dopóki nie przestaniemy siać zgorszenia to żaden ksiądz nie da nam rozgrzeszenia, nawet jakby miał specjalne uprawnienia.

Tobie należy się jakaś renta czy coś w tym rodzaju za niemożność zawarcia godnego małżeństwa, jakby w formie odszkodowania...

Ile masz lat? Czy mieszkasz sam (np. bez bliskiej rodziny (jak rodzice czy rodzeństwo))? Czy rodzina nie boi się, co będzie, gdy zostaniesz sam (np. w mieszkaniu czy domu)? Czy doświadczasz pokus nieczystych mimo wspomnianej w wątku trwałej niezdolności do odbycia aktu małżeńskiego?

W katolicyzmie małżeństwo nie jest po to, aby pomagać ludziom w życiu (np. aby ktoś nie był sam, miał wsparcie czy opiekę, nie wspominając już o zaspokojeniu pragnień erotycznych czy romantycznych), tylko przede wszystkim po to, aby spłodzić i wychować potomstwo.

Bardzo chciałbym wiedzieć, czy jestem zdolny do małżeństwa, czy nie.

To jest fałszywe stwierdzenie!

Według prawa kościelnego (KPK, Kan. 1055) celem małżeństwa jest:
1. dobro małżonków
2. zrodzenie i wychowanie potomstwa.

Mieszkam z mamą i od jakiegoś czasu z żoną, ale tylko po ślubie cywilnym, nie mam rodzeństwa, a mama martwi się jak poradziłbym sobie sam, bo ciężko znoszę samotność, nie mam żadnych nieczystych pokus

Jak jesteś zdolny do stosunku seksualnego to jesteś zdolny do małżeństwa, od większości pozostałych przeszkód można dostać dyspensę

Czyli matka dała na mszę przeciw synowej (cywilnej, ale zawsze), z którą mieszka pod jednym dachem. A poza tym to jeszcze się martwi, jak poradziłbyś sobie sam, ale tak poza tym to działa w kierunku, żebyś był sam...



Tak na marginesie, nie chcę za mocno wnikać, ale to u Twojej cywilnej małżonki jest brak chęci. U siebie pisałeś raczej o braku... możliwości? Czy jedno i drugie idzie u Ciebie w parze? Konkretniej, miałeś jakieś pragnienia, ale ich się pozbyłeś? Czy nie było pragnień także?

Tak wiem, jednak wnikam. Ale nie musisz odpowiadać oczywiście.


_________________________________



Aha, czyli zamieszkanie osobno by "problem" rozwiązało. I ludzie się dziwią, że dostaję gulę, jak słyszę o tym "sianiu zgorszenia". Bo lepiej grzeszyć, ale po cichu, niż nie grzeszyć, ale sprawiać wrażenie tak jakby. Człowiek który udaje pobożnego ma taryfę ulgową, człowiek który tylko daje pozór grzechu - nie dozna litości. A uzasadnienie jest takie, że jak Kaśka i Kuba będą się chcieli gździć, to taki przykład amq0 i jego "współlokatorki" sprawi, że podejmą decyzję, której bez tego "siania zgorszenia" by nie podjęli. I to na serio jest głoszone ze śmiertelną powagą w XXI wieku...



Tylko tam, gdzie obowiązuje podobna definicja "siania zgorszenia". W Europie to już chyba tylko między Odrą a Bugiem.

Też tak o tym pomyślałem, ale jak się ją pytałem dlaczego dała na taką mszę to powiedziała że nie chce żebym żył w grzechu i dodała że chciałaby żebym żył w sakramentalnym związku małżeńskim.

Nie miałem żadnych nieczystych pragnień

A w tym wszystkim dziwi mnie to że ksiądz mieszkający z gosposią na plebanii nie sieje zgorszenia, np. w mojej miejscowości w sąsiedniej parafi proboszcz w wieku około 50 lat, młody wikariusz (w tym roku miał święcenia) i gosposia wdowa w wieku około 45 lat i to nie jest zgorszenie, w mojej parafi proboszcz i gosposia w wieku około 60 lat to też nie jest zgorszenie, a współlokatorzy kobieta i mężczyzna w podobnym wieku to już byłoby zgorszenie.

Moim zdaniem w tej dyskusji najlepsza jest opinia Bramina: "Amq0, jeśli tak sprawy się mają to Twoje sumienie jest ostateczną i najwyższą instancją i Ty zadecyduj jak będzie dla Ciebie najlepiej, to jest Twoje życie. Na spowiedzi masz wyznać grzechy, jeśli uważasz, ze cos nie jest grzechem to nie wyznajesz.Proste."

Jezeli chodzi o zgorszenie to rzeczywiscie moze byc problem dlatego Kosciol wprowadzil Komunie Duchowa ktora nie jest jakas Komunia drugiej kategorii ale innym sposobem przyjecia Pana Jezusa.

A historia o ksiedzu i gosposi to troche nie na miejscu. Bo Kowalski to..... - to plytkie.

Ale to prawda.

I nie mówiłem o tym że mam ślub cywilny i mieszkam razem z żoną ze ślubu cywilnego, ale jak moja mama dała na mszę za mnie żebym zawarł sakramentalny związek małżeński, a gdyby to nie było możliwe to żebym zerwał ten cywilny to ksiądz się dowiedział o tym i nie dał rozgrzeszenia.
A nawet jakby mama nie dawała na tą mszę to i tak by się dowiedział podczas wizyty po kolędzie.
Ale ksiądz to też człowiek więc też to może gorszyć innych.

Proste nie jest, bo jak przejrzysz ten topic to zobaczysz, że lokalny proboszcz ma "wywiad środowiskowy" i po prostu nie akceptuje takiego przemilczenia. Oczywiście zawsze jest możliwość wybrania się do jakiegoś księdza spoza własnego kręgu. No ale to w sumie też moralnie dwuznaczne. Chłopak nie powinien w ogóle być stawiany przed takimi alterantywami.



Też było. To taki "substytut", ale tylko dla rozwodników po sakramentalnym małżeństwie w nowych związkach, obwarowany licznymi warunkami a ostatnio jeszcze zaostrzony. Kolega próbował.



Ale przecież nie chodzi o to, czy ksiądz z gosposią ma relacje wykraczające poza śluby kapłańskie i umowy o pracę. Chodzi o to, że niezależnie od tego samo mieszkanie razem powinno być traktowane równie, czy chodzi o 60-letniego proboszcza czy o 20+ letniego parafianina. Ale z jakiegoś powodu w jednym przypadku zakładane jest, że jak ksiąd i wdowa to nic, a jak parafianin i parafianka to już jakaś parafilia i zgorszenie się rozsiewa. Normalnie jakby ludzie nie mieli nic lepszego do roboty, niż kierować się w swoimi postępowaniu tym, kto tam mieszka u amq0 i na jakich zasadach.
___________________________________



Bądźmy szczerzy, Twoja mama zawaliła sprawę. Twoja narzeczona mogła mieszkać u was jako, niech tam będzie, gosposia, pomoc domowa i tak dalej. Można by też było to "sprzedać", że wasze małżeństwo jest tylko "papierowe", bo chodzi o jakieś kwestie majątkowe. A już wielkim no go jest kwestia zerwania cywilnego małżeństwa. Nie, sorry, to wykracza poza ramy najbardziej rozciągniątego wyrozumienia.

Pamiętaj o jednym, że jeżeli to małżeństwo traktujesz na serio, to od chwili jego zawarcia Twoja żona jest Twoją pierwszą osobą w życiu. Przed matką nawet. Jeżeli będziesz stawiał matkę na pierwszym miejscu przed żoną, to to małżeństwo będzie istotnie tym, co pisałem wyżej, tylko papierowe. Wiem, że nie ułatwiam Ci i tak skomplikowanej sprawy, ale ostatecznie musisz się zdecydować. Jeżeli nie będziesz potrafił stawiać żony na pierwszym miejscu, to to nie jest małżeństwo.

Sumienie może być różnie ukształtowane, może wydawać błędne sady. Tyle tylko,że nic to nie zmienia bo wg. nauki Kościoła nawet sumienie źle ukształtowane nadal obowiazuje człowieka. Sumieniem głównie posługuje się człowiek niewierzacy, bo chrześcijanin ma prawo moralne m.in. dekalog. Jedno drugiego nie wyklucza.

Sumieniem ma posługiwać się również wierzący człowiek. Mówi o tym Biblia, również mistrzowie życia wewnętrznego i cala Tradycja Kościoła.

Prawo moralne zawarte m. in. w dekalogu pokazuje kierunek ale nie jest gotową receptą na nasze życie.

Sumienie może być źle ukształtowane. Inaczej będzie ukształtowane u człowieka wierzącego inaczej u ateisty. Sumienie może wydawać błędne sądy, a mimo to mamy go słuchać. Prawo moralne stoi wyżej niż sumienie błędnie ukształtowane. Piszesz od rzeczy moderatorze.