Jakoś dziwnie, ale w dniu przed komunią świętą atakują mnie natręctwa typu:

"Co by było gdyby nagle wróciła do mnie dawna miłość i zapragnęła sexu ze mną - czy miałbym siłę i ochotę zrezygnować, skoro w sumie wolał bym się z nią w takiej sytuacji kochać?"

Skoro bym pewnie uległ to znaczy gdzieś pewnie obecnie jest we mnie ta chęć, a skoro tak, to czy to nie grzech z którego najpierw powinienem się wyspowiadać i wybić sobie go definitywnie z głowy?
W dniu spowiedzi nie przyszło mi do głowy by wybiegać w przyszłość, i analizować co by było gdyby… Wiec po spowiedzi czułem się dobrze.

Ale przed komunią następują ataki myśli.

Ogólnie poszedłem do komunii, chodziarz byłem podenerwowany i rozkojarzony tymi natrętnymi myślami. Nie było tez czasu żeby to dalej analizować.
Jak człowiek idzie tak podenerwowany to się czuje trochę jak "zdrajca", ale rozpaczliwie szuka też dobrych stron.
Ma mętlik w głowie..

Czy dobrze zrobiłem że poszedłem do komunii?

@Klexis, różnego rodzaju zaburzenia nerwicowe, to problem psychiki, warto przeanalizować dlaczego tak trudno skupić Ci się na komunii, idąc do kościoła idź z nastawieniem, by starać się maksymalnie angażować w to, co dzieje się podczas mszy, walcz z rozproszeniami. W tym celu możesz przed udaniem się na mszę poczytać o tym, czym jest Eucharystia, sprawdzić czytania na dany dzień i poddać je osobistej refleksji, zastanowić się jakie problemy chciałbyś tego dnia zawierzyć Bogu, bo jest to czas osobistego spotkania z Nim, a wygląda na to, że za dużo tu emocji, nerwów... czy Ty nie masz czasem takiego przekonania, że nie zasługujesz na miłość Boga?

W sumie to nie wiem na czym polega mój problem.

Przed mszą akurat przeczytałem taki fragment:

"Słowo Moje jest Prawdą świata; kto nie przyjmuje Jej - CAŁEJ - nie przyjmuje Jej wcale"

Wyobrażenie grzechu który kiedyś w przyszłości mógłbym popełnić skojarzyłem z nieprzyjęciem "CAŁEJ" Prawdy i oskarżyłem siebie że zatem "nie przyjmuje Jej wcale"
Wzbudziło to lęk że w sumie chyba nie powinienem iść do komunii. A jeszcze parę dni temu cieszyłem się bardzo że byłem u spowiedzi.

Jak mogę przyjmować CAŁĄ Prawdę skoro jestem grzesznikiem..
Już nic nie rozumiem z tego co mówi Bóg..

Kluczowe jest czy chcesz/pragniesz przyjąć Prawdę, to wystarczy jako punkt wyjścia, nie znamy całej Prawdy i Katechizm naucza, że pełnię Prawdy poznamy po śmierci. Dzięki pragnieniu poznania Prawdy o Bogu, pozwalasz się Jemu prowadzić przez życie. Bóg przyszedł do grzeszników, nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz Ci którzy się źle mają.


To co wzbudza lęk, jest czymś nad czym należy pracować, by nie stało na przeszkodzie pogłębiania własnej duchowości. W definicji Miłości nie ma lęku, jest pokora, która jest świadomością własnej grzeszności i uznania własnej małości, poczytaj przypowieść o faryzeuszu i celniku. Jesteśmy słabi, dlatego przyjmujemy Eucharystię, lekarstwo dla naszej duszy.

Tak, raczej tak.
Ale nie lubię momentów zaskoczenia,
Czasem żeby coś przyjąć potrzebuje parę dni na zastanowienie, potrzebuje jakaś okres czasu na walkę wewnętrzną z jakąś nową myślą która przychodzi nagle do głowy.
..A nie, że coś mi się nagle przypomina przed mszą i bije się w nerwach z myślami na czas..

A potem ideę do komunii i już nic nie wiem...

To dobrze że idę?

Komunia sw to pokarm grzesznikow a nie nagroda za bezgrzesznosc.
https://liturgia.wiara.pl/doc/7194095.K ... rzesznikow
No i wiesz, ze gladzi tez grzechy powszednie, czyli nie- smiertene.

https://liturgia.wiara.pl/doc/1527911.G ... powszednie

Zakladam, ze odrozniasz grzech powszedni od smiertelnego.

Opisałem w szczegółach by poddać ocenie - jak to potraktować, - jako coś co uniemożliwia pójście do komunii, czy jednak warto pójść.
Możliwe jednak, że przesadziłem z opisem…